Ο Μπρούνο Γκάμα μίλησε σε ιστοσελίδα της Πορτογαλίας για τις στιγμές που ζει στον Άρη, για την απόφασή του να έρθει Ελλάδα, για την προσαρμογή του, για τους οπαδούς και για το πως είχε βρεθεί στην Ουκρανία και την εμπειρία του από την εμπόλεμη κατάσταση εκεί.
Αναλυτικά όσα είπε:
Πώς αποφάσισες να πας στην Ελλάδα;
«Πάντα περιμένουμε κάτι καλύτερο να έρθει. Δημιουργούμε προσδοκίες και πάντα θέλουμε περισσότερα. Η πρόταση ήρθε νωρίς τον Ιούνιο (σ.σ. του 2018), ενώ την ίδια στιγμή ήμουν σε επαφές και με μία άλλη ελληνική ομάδα την ΑΕΚ. Μου παρουσίασαν την πρόταση του Άρη. Ήδη γνώριζα για την ομάδα, ήξερα ότι προερχόταν από μία δύσκολη περίοδο, αλλά ήξερα πως είναι ένας ιστορικός σύλλογος στην Ελλάδα. Μιας και ήταν Ιούνιος αποφάσισα να περιμένω, ήθελα περισσότερο χρόνο να το σκεφτώ. Στο μεταξύ ήρθαν κι άλλες προσφορές από την Πορτογαλία, αλλά και την β΄ κατηγορία της Ισπανίας».
Ποια ήταν η πρώτη εντύπωσή σου και πόσο εύκολη η προσαρμογή;
«Από την αρχή ήταν πολύ καλά. Έχουμε κι έναν ακόμη Πορτογάλο εδώ, τον Ούγκο Σόουζα, κάτι πολύ σημαντικό γιατί με έκανε να αισθάνομαι ωραία. Ο κόσμος επίσης με αγκάλιασε κι αυτό μου έδωσε δύναμη κι έτσι η προσαρμογή μου έγινε πολύ εύκολη. Και η σύζυγός μου αισθάνεται καταπληκτικά εδώ»
Λέγεται ότι οι Έλληνες οπαδοί είναι ιδιαίτερα… ζωντανοί όταν μιλούν για ποδόσφαιρο. Το αισθάνεσαι αυτό;
«Ναι, ναι. Έχω παίξει σε γήπεδο με περισσότερο κόσμο απ’ ότι εδώ, αλλά αυτοί εδώ είναι καταπληκτικοί, “ακούγονται” πολύ. Πετούν πυροτεχνήματα και τέτοια πράγματα. Οι οπαδοί είναι ιδιαίτερα θερμοί και αρκετά αναστατωμένοι όταν δεν κερδίζεις».
Το ποδόσφαιρο είναι διαφορετικό απ’ ότι περίμενες;
«Όχι. Είναι πολύ ανταγωνιστικό. Υπάρχουν 5-6 ομάδες σε πολύ καλό επίπεδο. Οι άλλες είναι περισσότερο ομάδες που στηρίζονται στη δύναμη»
Μέχρι πότε έχεις συμβόλαιο;
«Ολοκληρώνεται το καλοκαίρι»
Γνωρίζεις αν θα συνεχίσεις ή θα προτιμούσες να πας σε άλλη ομάδα;
«Δεν έχω ακόμη κάτι. Η ομάδα ήδη με ενημέρωσε ότι θα μου κάνει πρόταση ανανέωσης, αλλά ακόμη δεν έχω κάτι γραμμένο σε χαρτί. Υπήρξαν κάποιες κρούσεις, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο ακόμη».
Ακόμα αναφέρθηκε στα όσα έζησε στην Ουκρανία όταν αγωνιζόταν με την φανέλα της Νντίπρο:
Για το πως βρέθηκε στην Ουκρανία:
Αρχικά σκέφτηκα, “Όχι, δεν θέλω, δεν θέλω”. Η Ουκρανία δεν ήταν μέρος των σχεδίων μου. Τότε, ο Ισπανός προπονητής μου τηλεφώνησε συνεχώς για να μου πει ότι με ήθελε εκεί και αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση της Ουκρανίας».
Αν ήταν σοκ η μετακόμιση του στην Ουκρανία:
«Ήταν να βρούμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ερχόμενοι από την Ισπανία, όπου ήμασταν συνηθισμένοι, άνετοι, πάντα με φίλους και οικογένειες. Μεγάλη σημασία είχε ότι υπήρχε ένας παίκτης Ματέους , ο οποίος είχε παίξει μαζί μου στη Μπράγκα και στο Σετούμπαλ και ήταν εκεί, σε αυτή την ομάδα. Του μίλησα πριν φύγω και είπε ότι ο σύλλογος ήταν πολύ καλός και πως αν η προσφορά ήταν καλή θα έπρεπε να το δεχτώ γιατί θα νιώθω καλά. Μίλησα επίσης με άλλους ανθρώπους που είχαν ήδη βρεθεί στην πόλη. Ήθελα να μάθω ότι ήθελα να έχω πληροφορίες για την πόλη, γιατί το ποδόσφαιρο είναι προφανώς σημαντικό, αλλά η καθημερινότητα είναι ακόμα πιο σημαντική».
Πως ήταν η πρώτη του εντύπωση από την Ουκρανία:
«Όταν έφτασα την πρώτη φορά, πήγα με τον διευθυντή μου και είδα μια χώρα εντελώς διαφορετική από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Είχε ζέστη και με εξέπληξε γιατί περιμέναμε να βρούμε πιο κρύο μέρος, αλλά ήταν πιο ζεστό από ό, τι στην Κορούνια ή την Πορτογαλία. Θυμάμαι ότι, στο δρόμο από το αεροδρόμιο προς την πόλη, ήμουν λίγο ανυπόμονος γιατί έβλεπα πράγματα που δεν είχα συνηθίσει. Είναι φτωχότερες χώρες και μέχρι να φτάσω στο κέντρο είδα πολλά που δεν μου ήταν γνωστά. Στο κέντρο της πόλης υπήρχαν καλές περιοχές, καλές θέσεις και άρχισαν να μου αρέσουν κάποια πράγματα που είδα και να αισθάνομαι καλύτερα. Πήρα ακόμη φωτογραφίες για να στείλω στη φίλη μου, τους φίλους και την οικογένειά μου».
Για την εμπειρία του από την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία:
«Το καλοκαίρι του 2014, τον πρώτο χρόνο μου στην Ουκρανία, γινόταν πόλεμος με τη Ρωσία για την περιοχή της Κριμαίας. Τον Μάρτιο έπρεπε να πάμε εκεί για να παίξουμε για το πρωτάθλημα, αλλά δε γινόταν να πάρουμε αεροπλάνο γιατί η περιοχή είχε καταληφθεί από τους Ρώσους. Η μόνη επιλογή ήταν να κάνουμε ένα ταξίδι 8-9 ωρών με το λεωφορείο.
Όταν μπαίναμε στην περιοχή της Κριμαίας, υπήρχαν δύο σύνορα, ένα με Ουκρανούς στρατιώτες, όπου όλα ήταν ήρεμα κι ένα χιλιόμετρο πιο μετά ήταν τα ρώσικα σύνορα, όπου τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Όταν πλησιάζαμε, μας σημάδευαν με τα όπλα και πήραν θέση για να πυροβολήσουν! 2-3 από αυτούς μπήκαν με τα όπλα μέσα στο λεωφορείο για να ελέγξουν τα διαβατήριά μας. Ήταν περίεργη κατάσταση γιατί παίζαμε για το δικό μας πρωτάθλημα κι έμοιαζε σα να πηγαίνουμε σε άλλη χώρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το περίεργο επεισόδιο, όπως και τον φόβο που ένιωσα γιατί ποτέ δεν είχα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση ούτε είχα φανταστεί ότι μπορεί να τη ζήσω»