Το ζήτημα τίθεται αντικειμενικά. Ο Ολυμπιακός, είτε του αρέσει, είτε όχι, καλείται, μπροστά σε μια σημαντική φάση της φετινής πορείας του σε τρεις διοργανώσεις (Πρωτάθλημα, Europa League, Κύπελλο), να… διαχειριστεί την τρίτη.
Όχι να την εγκαταλείψει, ούτε να την «παρκάρει» έξω από τα βασικά του ενδιαφέροντα. Απλώς, όπως συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις που «πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», να την αντιμετωπίσει ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μια παραγωγικότερη διαχείριση του ρόστερ που διαθέτει, χωρίς να επενδύει σημαντικό κεφάλαιο στην πρόκριση στον Τελικό Αγώνα, ούτε να την περιβάλλει με τον καταναγκασμό μιας πάση θυσία επιτυχίας.
Κακά τα ψέματα, είναι πολύ δύσκολο ένας οργανισμός να λειτουργεί στο pick της απόδοσης του έντεκα μήνες το χρόνο (Ιούνιος 2019 – Μάιος 2020) φορτωμένος με αγώνες γεμάτους ένταση και ψυχολογική πίεση, χωρίς εβδομάδα ξεκούρασης και χωρίς το απαραίτητο διάστημα για να μπορεί « να στρίψει το μυαλό» από τη μια διοργάνωση στην άλλη.
Ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται τέλη Φλεβάρη – αρχές Μάρτη να είναι παρών και όρθιος και στις τρεις διοργανώσεις είναι μια συγκλονιστική επιτυχία (με βάση τα όσα ισχύουν για τις δύο εθνικές διοργανώσεις και τα όσα αντιμετωπίζει στα γήπεδα της Super League, ειδικά από τα κατευθυνόμενα κοράκια), αλλά μέχρι εκεί.
Δεν υπάρχει ισχυρός λόγος να συνεχίσει η ομάδα να ζει σε αυτή την «απάνθρωπη» πίεση, ούτε η διαχείριση της να ακροβατεί επί ξηρού ακμής.
Κάλλιστα, μπορεί (και πρέπει) , στο δρόμο άλλων, αντίστοιχων ποδοσφαιρικών οργανισμών να προχωρήσει σε επιλογές, να ιεραρχήσει τις αγωνιστικές προτεραιότητες.
Το πρωτάθλημα και η κατάκτηση του δεν συζητείται καν. Παραμένει, σε κάθε συνθήκη, ο πρώτος στόχος του ερυθρόλευκου τιμ και δεν μπορεί τίποτε να το υποκαταστήσει ή να το υποβιβάσει στην ιεραρχία. Ο Ολυμπιακός έχει την μεγάλη ευκαιρία (την κατέκτησε μέσα στα γήπεδα) να επανέλθει στην κορυφή των εθνικών διοργανώσεων και, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να την αφήσει να πάει χαμένη. Άλλωστε συνδέεται άμεσα με το επόμενο Champions League.
Το Europa League προέκυψε στην πορεία, ως φυσικό αποτέλεσμα μιας πολύ καλής χρονιάς που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019 και συνεχίζεται. Προσφέρει στον Ολυμπιακό διεθνή καταξίωση, μεγάλες νίκες, πολύτιμες εμπειρίες, του διασφαλίζει ένα θετικό μέλλον στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι και τον καθιστά ισότιμο μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής οικογένειας.
Απέναντι στη Γουλβς ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία του και δεν μπορεί να την αφήσει να περάσει, χωρίς να διεκδικήσει στο όριο τις πιθανότητες του. Καλή ομάδα οι «Λύκοι», αλλά όσο αυτοί αποτελούν εμπόδιο για τον Ολυμπιακό, τόσο (και περισσότερο) προβάλλει ως ισχυρός αντίπαλος τους η ομάδα του Πειραιά. Χωρίς διάθεση για καταγραφή ποσοστών και πιθανότητες πρόκρισης ένα είναι βέβαιο: ο Ολυμπιακός πάνω στο χορτάρι έχει χαρτιά να παίξει και φέτος ξέρει να τα παίζει πολύ καλά.
Τι απομένει για μια διαφορετική διαχείριση; Ο δεύτερος εθνικός θεσμός, το Κύπελλο. Μια διοργάνωση χαμηλών, πλέον, προσδοκιών, χωρίς τη λάμψη των παλιότερων αγώνων και χωρίς να μπορεί να προσφέρει (πρακτικά) στον Ολυμπιακό κίνητρο αντίστοιχο των φετινών προτεραιοτήτων του. Καλώς ή κακώς το πρωτάθλημα και το Europa League ιντριγκάρουν (και καλά κάνουν) πολύ περισσότερο τον ερυθρόλευκο οργανισμό.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και κυρίως στον αμείλικτο συνδυασμό του χρόνου και των υποχρεώσεων ο Ολυμπιακός πρέπει (μεταξύ μας είναι αντικειμενική, σχεδόν, η ανάγκη) να επιλέξει, να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες.
Απέναντι στον ΠΑΟΚ την Τετάρτη στην Τούμπα (αν τελικά διεξαχθεί το παιχνίδι, καθώς αναμένονται και πολύ σημαντικές αποφάσεις από την Πειθαρχική Επιτροπή της Super League) είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει ο Ολυμπιακός ότι λειτουργεί, πλέον, με ανεπτυγμένο το ένστικτο της ιεράρχησης των στόχων και να κερδίσει, ταυτόχρονα, ποδοσφαιριστές νέους, διψασμένους για διάκριση, ικανούς να σηκώσουν τη φανέλα και να πάρουν δικαιωματικά την ευκαιρία τους.
Μέχρι τη ρεβάνς, κάπου στα τέλη Απριλίου, υπάρχει πολύς δρόμος και θα τρέξει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες…
