Για τη μάχη του με την κατάθλιψη, που τον οδήγησε να έχει εμμονικές αυτοκτονικές τάσεις, μίλησε ο Μπεν Γκόρντον, σε μια εξομολόγησή του που δημοσιεύθηκε στο «Τhe Players’Tribune» του NBA.
Ο Βρετανός γκαρντ αγωνίστηκε στο αμερικανικό πρωτάθλημα από το 2004 μέχρι το 2015, φορώντας τη φανέλα των Μπουλς, Πίστονς και Χόρνετς, αλλά αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, που έγιναν χειρότερα μετά την αποχώρησή του από το άθλημα.
Ο Γκόρντον μοιράστηκε μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές του σκέψεις από την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του, όταν το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα αυτοκτονήσει: «Υπήρχε μία περίοδος που σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω κάθε μέρα, ήταν το μόνο που σκεφτόμουν, αναζητούσα τρόπους στο διαδίκτυο, μου είχε γίνει εμμονή. Μπορεί να βρισκόμουν στην ταράτσα του σπιτιού μου, στις 4 τα ξημερώματα, έτοιμος να πηδήξω.
Αυτό συνέβη μετά την τελευταία μου σεζόν στο ΝΒΑ και ζούσα στο Χάρλεμ. Είχα χάσει την καριέρα μου, την ταυτότητά μου και την οικογένειά μου. Είχα μανιοκατάθλιψη. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Κάθε μέρα σηκωνόμουν την ίδια ώρα. Και οι δαίμονες έρχονταν τότε. Όταν είσαι ξύπνιος όλη τη νύχτα και έχει ησυχία και είσαι μόνος με τις πιο απόκρυφες σκέψεις σου. Τότε, το σκοτάδι κυριαρχεί σε όλο σου τον ψυχισμό. Σε καταβάλλει η παράνοια και το άγχος.
Ξεκίνησα να έχω κρίσεις πανικού, ήταν τόσο έντονες που με καταπλάκωναν. Επνιγαν την ψυχή μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για να απαλύνω τον πόνο ήταν να κάτσω στο πάτωμα και να φωνάξω με όλο μου το είναι. Ήμουν σαν ζωντανός νεκρός.
Ένα βράδυ πήρα ένα σχοινί και το τύλιξα γύρω από το λαιμό μου. Πήρα μια καρέκλα. Και κρεμάστηκα, στ’ αλήθεια. Απόδραση, τόσο απλά.
Ένιωθα τις φλέβες στο κεφάλι μου έτοιμες να σπάσουν και τότε όλα ήρθαν στο μυαλό μου. Θα πεθάνεις..
Δεν θες να πεθάνεις.. Δεν θες να αυτοκτονήσεις.. Θες να ζήσεις, Μπεν.. Σώσε τον εαυτό σου…
Τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα, που με έβαλαν σε μια ψυχιατρική κλινική. Και το πρόβλημα είναι πως δεν καταλάβαινα καν γιατί το έκαναν. Ήταν σαν τις ταινίες. Ήμουν σε ένα λευκό δωμάτιο, με γιατρούς και νοσοκόμες γύρω μου. Ήταν τρομακτικό. Τους παρακαλούσα να μην με πονέσουν και πραγματικά πίστευα ότι δεν υπάρχει λόγος που συμβαίνουν αυτά. Νόμιζα ότι με είχαν μπερδέψει με κάποιον άλλον…
Ξέρω ότι ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, θα αρχίσουν να γελούν. Θα μπορούσε να συμβεί σε εσένα όμως, σωστά; Βλέπεις στο δρόμο ανθρώπους που θέλουν βοήθεια, που είναι προφανές ότι υποφέρουν και τους προσπερνάς. Νιώθεις διαφορετικός, νιώθεις πως δεν θα καταλήξεις ποτέ έτσι. Όχι, δεν είναι έτσι.
Οι ψυχικές ασθένειες μπορούν να αγγίξουν τον καθένα. Είτε εσένα, είτε κάποιον που αγαπάς.
Μην ανησυχείτε αν σας συμβεί. Ζητήστε βοήθεια. Βρείτε έναν ψυχολόγο, καθίστε στην καρέκλα του και βγάλτε τα από μέσα σας. Μην σας νοιάζει τι θα πει ο καθένας, τι θα γράψουν στα social media.
Ελπίζω πως όλο αυτό θα βοηθήσει κάποιον. Αν αντιμετωπίζετε κάτι αντίστοιχο, μην κάνετε αυτό που έκανα εγώ. Αναζητήστε βοήθεια! Δεν είσαι τρελός, ούτε κατεστραμμένος. Είσαι άνθρωπος όπως όλοι».