Επειδή 1.500 λέξεις (σαν κι αυτές του πρωινού κειμένου) δεν είναι ποτέ αρκετές, είπα να κάνω το back 2 back. Σαν εκείνο το αδιανόητο που έκανε ο Ολυμπιακός πριν από μερικά χρόνια και που κατά πάσα πιθανότητα καθυστέρησε τις επιβεβλημένες αντιδράσεις ενάντια στην εγχώρια αλητεία. Και τον εφευρέτη της, κατά δήλωση και καθ’ ομολογίαν του…
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα. The darkest hour που θα έλεγε και ο αγαπητός Inspector Campbell. Κόντρα σε όλα, ο Ολυμπιακός κήρυξε επιτέλους τον πόλεμο στην εγχώρια αλητεία. Κάπου εκεί οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ ίσως να υπερεκτίμησαν την κατάσταση, ως προς τη στήριξη που θα είχαν. Ότι δηλαδή αυτή δεν θα ερχόταν άνευ όρων, αλλά θα είχε αστερίσκους: Σας στηρίζουμε, αρκεί να φτιάξετε ομαδάρα που θα μας κάνει υπερήφανους. Όχι να τη χτίσετε, να μας τη φέρετε έτοιμη. Φασόν. Στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας κιόλας να είναι στο 100% γιατί η υπομονή μας εξαντλείται γρήγορα και δεν είμαστε για πολλά – πολλά…
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα. Η ώρα που ο λεγόμενος «απαιτητικός οπαδός» απαιτεί να του χτυπήσουν την πόρτα οι Αγγελόπουλοι ή έστω να τον πάρουν τηλέφωνο. Και όχι μόνο να τον διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει σχέδιο, αλλά και να του το αποκαλύψουν. «Τι διάολο, όλο το καφενείο με εμπιστεύεται, δεν μπορούν να με εμπιστευτούν τα αδέρφια;» μπορεί να σκεφτεί. Άντε τώρα να πείσεις τον Γιάννη, τον Γιώργο, τον Μπάμπη, τον Φώτη, τον Λάκη, τον Σάκη και τον Στράτο πως ειδικά εν καιρώ πολέμου δεν είναι δυνατόν να σου αποκαλύψει κάποιος τα σχέδιά του. Εκτός αν δεν έχει. Εσείς όμως τι πιστεύετε; Ότι δυο τύποι σαν τους Αγγελόπουλους δεν έχουν σχέδιο και πορεύονται με βάρκα την ελπίδα;
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα. Το πρόβλημα ρευστότητας που εμφανίστηκε τον προηγούμενο καιρό είναι γνωστό σε όλους. Όπως γνωστοί είναι και οι λόγοι. Οι πληροφορίες μου λένε πως σχεδόν μισό δις σε καταθέσεις έγινε καπνός μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μαζί με άλλα περιουσιακά στοιχεία για τα οποία δίνονται καθημερινές δικαστικές μάχες. Το νερό όμως έχει μπει στο αυλάκι και η κανονικότητα επανέρχεται. Σιγά – σιγά, αλλά επανέρχεται. Αυτά για τους «λογιστές» και όσους τυχόν ανησυχούν για το αν… φτώχυναν οι Αγγελόπουλοι σε βαθμό που να μην μπορούν να συντηρήσουν την ΚΑΕ. Και πολύ περισσότερο για εκείνους που νομίζουν ότι υπάρχουν τρελοί που κάνουν ουρά για να πετάξουν τα λεφτά τους σε ένα βαρέλι δίχως πάτο όπως είναι μια μπασκετική ομάδα στην Ελλάδα…
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα. Ίσως και αγωνιστικά, αν δεχτούμε ως τελεσίδικη την ετυμηγορία της Λιόν. Που προσωπικά δεν τη δέχομαι, αφού ακόμα κι αν είναι όντως μέτριοι ΟΛΟΙ όσοι ήρθαν φέτος, σίγουρα μπορούν να παίξουν καλύτερα μαζί στο εγγύς μέλλον. Ο Μπλατ κλήθηκε να διαχειριστεί ένα συγκεκριμένο μπάτζετ, όπως το έκανε πέρυσι και όπως το έκαναν πριν από αυτόν οι προκάτοχοί του. Ευτυχώς ή δυστυχώς, στον μπασκετικό Ολυμπιακό αποφασίζει ο προπονητής. Αν τα πάει καλά, θα αποθεωθεί, αν τα κάνει σκατά, θα τα ακούσουν αυτοί που τον πληρώνουν.
Να έκανε τόσες πολλές λανθασμένες επιλογές ο Μπλατ; Σύμφωνα με τους πολύπειρους προπονητές και ατζέντηδες του facebook και του twitter, μπορούσε με τα ίδια λεφτά να πάρει αυτόν αντί για εκείνον και τον άλλο αντί για τον παράλλο. Να ξεκούτιανε ο Αμερικανοϊσραηλινός; Να μην ξέρει τι θέλει να παίξει ή έστω, πως θα εφαρμόσει αυτό που έχει στο μυαλό του; Όλα παίζουν πλέον. Μετά από 40 επίσημα λεπτά, είναι σχεδόν σαφές ότι δεν υπάρχει άλλη υπομονή. Νισάφι. Το λένε πολλοί από αυτούς που αγαπούν – ή έστω το ισχυρίζονται – την ομάδα. Κυρίως όμως το λένε αυτοί που τη σιχαίνονται και μάχονται καθημερινά για την εξόντωσή της. Αυτή η ταύτιση απόψεων βεβαίως, θα έπρεπε να προβληματίζει, αλλά τώρα δεν έχουμε χρόνο για τέτοια…
Να την πάτησαν οι Αγγελόπουλοι ξανά στο θέμα του προπονητή; Κι αυτό μέσα είναι. Όπως την πάτησαν με τον «γερο-Ίβκοβιτς» που έχασε το πρωτάθλημα το 2011 και την επόμενη σεζόν τα πήρε όλα. Όπως την πάτησαν με τον Μπαρτζώκα που πήρε την πιο επιβλητική Ευρωλίγκα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αλλά έχασε από τις… τσιρλίντερ του ΟΑΚΑ. Ή όπως την πάτησαν με τον Σφαιρόπουλο που δεν έπαιζε χορταστικό μπάσκετ και το ταβάνι του ήταν τόσο χαμηλό όσο οι τελικοί της Euroleague. Με δεδομένο ότι ο Ντούντα θεωρείται πλέον παλαίμαχος, οι μισοί αναπολούν Μπαρτζώκα και οι άλλοι μισοί Σφαιρόπουλο. Και το σίγουρο είναι πως κανείς μα κανείς εξ αυτών δεν είπε ποτέ το παραμικρό για τους δυο Έλληνες όσο βρίσκονταν στον ερυθρόλευκοι πάγκο. Αυτά τα έλεγαν και τα έγραφαν κάποιοι άλλοι, πιθανόν εξωγήινοι.
Το βασικό δείγμα που έχουμε από Μπλατ είναι από Οκτώβρη του 2018 μέχρι τα μέσα Γενάρη του 2019. Για ό,τι συνέβη από εκεί και πέρα έχουν όλοι οι άλλοι ευθύνη εκτός από τον κόουτς. Ακόμα κι αν ο Τίμα είχε τα θέματά του (με σύζυγο, ερωμένη κλπ), ακόμα κι αν ο ΛεΝτέι και ο Τουπάν δεν ήταν σούπερ σταρ, μέχρι να σκάσει η ιστορία με το ηχητικό ο Ολυμπιακός ήταν για τα καλά στη μάχη της τετράδας. Ό,τι (άλλο) και να γινόταν, είναι βέβαιο πως δεν θα έμενε εκτός πλέι οφ. Κάπου μέσα στην κρίση ήρθε και ο εξευτελισμός της ΚΕΔ στον ημιτελικό του ΟΑΚΑ και το γλυκό έδεσε.
Μπορεί όντως ο Μπλατ να μην είναι επαρκής προπονητικά γι’ αυτό που χρειάζεται ο Ολυμπιακός. Μπορεί οι παίκτες που επέλεξε να είναι για πέταμα. Μπορεί οι Αγγελόπουλοι να έκαναν λάθος είτε στην επιλογή του κόουτς, είτε στο ότι του άφησαν εν λευκώ την ομάδα επειδή ίσως κάτι παραπάνω να ήξερε. Μπορεί να έχουν γίνει κι άλλα που δεν γνωρίζετε ή που δεν έχετε αντιληφθεί. Το ερώτημα είναι ένα: αντέχετε το #mexritelous; Ακόμα κι αν πρέπει για μια μεταβατική(;) σεζόν να παρακολουθείτε μια κακή ομάδα που κουτουλάει; Αν ναι, συγχαρητήρια, είστε οπαδοί που το λέει η καρδιά σας και εκτελείτε στο ακέραιο το χρέος σας προς τον σύλλογο που υποστηρίζετε. Αν όχι, ενδεχομένως ο σύλλογος να μη σας χρειάζεται. Διότι είναι βέβαιο πως στην επόμενη διάκρισή του (που νομοτελειακά θα έρθει), θα σας έχει αντικαταστήσει με άλλους οπαδούς της νίκης, κοινώς πανηγυριτζήδες.
Όλα τα παραπάνω τα γράφει ένας άνθρωπος που για χρόνια πέρασε πριονοκορδέλα τους Αγγελόπουλους και το τμήμα. Το έκανε όμως όταν ήταν ισχυρότατοι και κυρίως, όταν είχαν στήριξη από αρκετό κόσμο. Ασφαλώς και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ απείρως σημαντικότερο τον πόλεμο που διεξάγεται προκειμένου να επιστρέψει η κανονικότητα στο άθλημα και μαζί του και ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα. Από το να ξέρω κάθε χρόνο ότι ξεκινά μια σεζόν που θα καταλήξει με… ΚΕΔράματα στο ΟΑΚΑ (και όπου αλλού χρειαστεί), προτιμώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα για μια χρονιά και να περιμένω την τελική – νικηφόρα – έκβαση του πολέμου.
Η φετινή σεζόν μόλις άρχισε και κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί. Να είστε σίγουροι πως όσο πιο άσχημα πάει το πράγμα στο αγωνιστικό κομμάτι, τόσο θα μεγαλώνουν οι προσδοκίες για την επόμενη. Εκτός αν στο μεταξύ καταφέρουμε να διώξουμε τους Αγγελόπουλους και να στείλουμε σε όλους το μήνυμα «να τι παθαίνουν όσοι δε μας ακούνε». Για ένα πράγμα να είστε σίγουροι. Οι Αγγελόπουλοι κάνουν σχέδια για πολλά χρόνια μπροστά. Το λάθος τους είναι πως δε βγαίνουν στις λαϊκές και στα καφενεία για να τα παρουσιάσουν, όπως κάνουν οι υποψήφιοι στις εκλογές. Εγώ στη θέση τους θα είχα κουνήσει μαντήλι, όπως και στη θέση του Μαρινάκη. Να βάζεις τα λεφτά σου, να πασχίζεις καθημερινά για το καλύτερο και στην πρώτη στραβή να ακούς τον κάθε απίθανο να σου λέει «φύγε».
Σχέδιο υπάρχει. Και θέληση. Και χρήματα για να το φέρουν εις πέρας, αφού ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος ανήκει πλέον στο παρελθόν. Στήριξη υπάρχει; Κανείς δεν μπορεί να σας εγγυηθεί την επιτυχία, κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι δεν θα κάνει λάθος. Ακόμα κι αν έχει γίνει τέτοιο – πάντα στο αγωνιστικό κομμάτι – να είστε βέβαιοι πως θα γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να διορθωθεί. Αν όχι άμεσα, προϊόντος του χρόνου. Ξέρετε πότε θα σταματήσει να υπάρχει διάθεση; Όταν η φωνή του τύπου «είμαι οπαδός, άρα θα κάνω κριτική και άμα λάχει θα τα γαμ… όλα» καλύπτει εντελώς τον προβληματισμό και τα παράπονα εκείνων που πραγματικά και αποδεδειγμένα πονάνε και στηρίζουν την ομάδα. Α, και που πληρώνουν για να τη δουν. Διότι αν όλοι αυτοί που χτυπιούνται και βρίζουν πήγαιναν στο γήπεδο, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα υπήρχαν πολύ λιγότερα προβλήματα προς επίλυση.
Για να το τελειώνουμε: ο οπαδός στηρίζει άνευ όρων τον σύλλογο που αγαπάει και όσους πρόσφεραν/προσφέρουν σε αυτόν και όταν έχει παράπονα θα τα πει όταν πρέπει, εκεί που πρέπει. Ο πελάτης πάλι, περιμένει δει το μενού και ακολούθως να μπει στο μαγαζί, να δοκιμάσει και άμα δεν του αρέσει να βγει στο fb και να κράζει. Αυτά τα «ο υπέροχος κόσμος μας» είναι για εσωτερική κατανάλωση και σίγουρα εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Λίγοι είναι εκείνοι, απομεινάρια άλλης εποχής, που αγαπούν την ομάδα περισσότερο από τη νίκη και δεν αναφέρομαι βεβαίως μονάχα στους Ολυμπιακούς. Κάντε μια βόλτα στην Αγγλία ή τη Γερμανία, δείτε ιστορικές ομάδες να παίζουν σε μικρότερες κατηγορίες, ψάξτε να βρείτε άδειο κάθισμα στα γήπεδά τους και μετά αναρωτηθείτε αν αυτοί είναι κορόιδα αν εμείς είμαστε που έχουμε το πρόβλημα…
ΥΓ1. Εννοείται πως δε γίνεται να είναι κανείς χαρούμενος από αυτό που παρουσίασε ο Ολυμπιακός με τη Βιλερμπάν. Δε σας κάνει όμως εντύπωση ο ξαφνικός «πόνος» γνωστών και μη εξαιρετέων «έγκριτων» που μετά τα πρώτα 40′ της σεζόν μιλούν για ναυάγια και καταστροφές; Τέτοιο αγνό ενδιαφέρον από τους αντιολυμπιακούς δε σας βάζει σε σκέψεις;
ΥΓ2. Να το ξαναπώ; Σχέδιο υπάρχει. Και βρίσκεται εδώ και καιρό σε καθεστώς υλοποίησης. Μόνο που δε γίνεται να ολοκληρωθεί σε μια μέρα ή σε 40λεπτά, ανάλογα για το αν αναφερόμαστε εκτός ή εντός παρκέ. Η υπομονή είναι αρετή…
ΥΓ3. Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός στα πέτρινα γέμιζε Καραϊσκάκη και ΟΑΚΑ γιατί απευθυνόταν σε μια διαφορετική γενιά οπαδών. Δυστυχώς, οι αμέτρητοι τίτλοι που ακολούθησαν αύξησαν μεν τον αριθμό αυτών που δηλώνουν Ολυμπιακοί, αλλά τους στέρησε το «αρχέγονο» συστατικό της οπαδικής αγάπης προς την ομάδα και τη φανέλα. Αυτήν για την οποία θα έκλαιγαν από χαρά στις νίκες, θα έκλαιγαν από τα νεύρα τους στις ήττες, αλλά την επόμενη εβδομάδα θα ήταν πάλι όλοι εκεί.