Παρακολουθώ, τις τελευταίες ιδιαίτερα ημέρες, μια «καταιγίδα ανησυχίας» μέσω δημοσιευμάτων και ποσταρισμάτων για την εικόνα που δείχνει ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς στα πρώτα φιλικά παιχνίδια.
Με απεριόριστο σεβασμό στη γνώμη του καθενός, θα ήθελα να πω ότι το όποιο συμπέρασμα για το πως θα είναι φέτος ο Ολυμπιακός είναι εξαιρετικά πρόωρο και αυτό γιατί οι προετοιμασίες και τα φιλικά είναι για να βλέπει ο προπονητής τους παίκτες του, να δοκιμάζει σχήματα, συστήματά και να βγάζει συμπεράσματα. «Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να χάνει ούτε στο εσωτερικό διπλό» λένε κάποιοι και εγώ συμφωνώ με αυτό υπολογίζοντας το dna του συλλόγου, όμως η σωστή δουλειά σε αυτό το στάδιο δεν είναι το ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα, ακόμα, ακόμα ούτε η εμφάνιση που θα πραγματοποιήσει οποιαδήποτε ομάδα.
Αυτά ως γενική παρατήρηση, για να πάμε στη συνέχεια πιο εξειδικευμένα στο τώρα του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» εκτός των παραπάνω στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έχουν μαζί τους και έναν μεγαλύτερο αριθμό ποδοσφαιριστών από αυτούς που θα κρατήσουν στο ρόστερ τους, γεγονός που σίγουρα δυσκολεύει τον προπονητή στο «δέσιμο» της ομάδας και σε αυτό που τελικά θα παρουσιάσει. Για να κρίνει όμως ποιους τελικά θα κρατήσει αυτό ήταν απαραίτητο έως εδώ.
Χτίζεται από την αρχή
Δεύτερον, ο φετινός Ολυμπιακός χτίζεται από την αρχή ουσιαστικά. Είναι μια καινούργια ομάδα με ένα σχεδόν εντελώς διαφορετικό ρόστερ από το περσινό και όπως είναι φυσικό χρειάζεται χρόνος για να γίνουν αυτοί οι παίκτες ομάδα και σύνολο, πράγμα που πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη μας, όχι σαν δικαιολογία αλλά σαν μια πραγματικότητα. Εδώ οι παίκτες δεν ξέρουν ο ένας το όνομα του άλλου και περιμένουμε εμείς να βρίσκονται με «κλειστά μάτια» στο γήπεδο, τη στιγμή μάλιστα που ο προπονητής προσπαθεί να περάσει σε αυτούς και μια νέα αγωνιστική φιλοσοφία;
Τρίτον από αυτά που βλέπει ο προπονητής σε αυτό το διάστημα εξαρτάται και η μεταγραφική ενίσχυση του ρόστερ. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν πρέπει αγαπητοί φίλοι να βλέπουμε το ποτήρι ούτε «μισοάδειο» ούτε «μισογεμάτο» όπως λέμε. Ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός, ούτε υπέρμετρη απογοήτευση και ως εκ τούτου γκρίνια. Έχοντας δουλέψει στον Ολυμπιακό και βλέποντας από κοντά τις κινήσεις στο διάστημα αυτό, θα πρέπει να επισημάνω ότι υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία τα ξέρει μόνο ο «νοικοκύρης», δηλαδή η διοίκηση της κάθε ομάδας και με βάση αυτά κάνει τις επόμενες κινήσεις της.
Το μικρό ρόστερ και τα πλεονεκτήματά του
Τέλος, καταθέτοντας την δική μου άποψη για το πως μπορεί να δουλέψει καλύτερα μια ομάδα και ένας προπονητής και να έχει πιο γρήγορα αποτελέσματα τόσο στην εικόνα όσο και στην ουσία, είναι να έχει στην ομάδα όσο πιο μικρό ρόστερ γίνεται. Μαζί με τους τερματοφύλακες οι ποδοσφαιριστές δεν θα πρέπει να ξεπερνούν σε αριθμό τους 25. Ισως να πρέπει να είναι και λιγότεροι, με την επιλογή βέβαια να υπάρχουν στο ρόστερ έξι με επτά ποδοσφαιριστές που να μπορούν να παίξουν ικανοποιητικά τουλάχιστον σε δύο διαφορετικές θέσεις. Το μικρό ρόστερ βοηθά στην καλύτερη προπόνηση και προετοιμασία μιας ομάδας, βοηθά στο να έχουν όλοι οι παίκτες ευκαιρίες να αγωνιστούν και έτσι να μην υπάρχουν «μουρμούρες» που να χαλάνε το κλίμα στα αποδυτήρια και φυσικά στην καλύτερη ομοιογένεια και στον ρυθμό που θα έχουν τόσο ως άτομα όσο και σαν ομάδα. Δεν είναι αυτό κάποιο φοβερό μυστικό, ούτε «ανακάλυψα την Αμερική» γράφοντάς το. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στα ρόστερ ομάδων που παίζουν σε μεγαλύτερα πρωταθλήματα από το δικό μας και θα το διαπιστώσετε…
Υπομονή λοιπόν ακόμα είναι νωρίς, εμπιστοσύνη και υποστήριξη στην ομάδα και στον προπονητή με τη διαπίστωση ότι χρειάζεται και κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, μετά την ολοκλήρωση των μεταγραφικών κινήσεων, για να δούμε αυτό που έχουν ως στόχο διοίκηση, προπονητής και παίκτες και που θέλουμε και όλοι εμείς…