Λίγο μετά την ανακοίνωση της ότι θα σταματήσει να αγωνίζεται στην Εθνική γυναικών η Εβίνα Μάλτση παραχώρησε συνέντευξη στην οποία μίλησε για την απόφασή της αυτή, τις στιγμές που ξεχωρίζει από την θητεία της με το εθνόσημο.
Τόνισε ότι θα ήθελε να είχε κατακτήσει μετάλλιο με την χώρα μας και ότι φεύγει με αυτόν τον καημό. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον Γιάννη Αντετοκούμπο και στο WNBA.
Αναλυτικά τα όσα είπε στο ΕΡΑ Σπορ 101,8:
Για την απόφασή της να σταματήσει από την Εθνική Γυναικών: «Από χθες (7/8) ζω έναν μικρό θάνατο! Πήρα μια πολύ δύσκολη απόφαση και για αυτό επέλεξα να βρίσκομαι στη γενέτειρα πόλη μου Γουμένισσα στο στενό οικογενειακό περιβάλλον. Το σκέφτομαι μήνες, πολλές φορές το αποφάσισα και μετά το μετάνιωσα, συχνά έμπαιναν μπροστά η ψυχή και η καρδιά μου και μου έλεγαν ας παίξω όσο αντέξω, αλλά πλέον είμαι σίγουρη ότι αυτός ο κύκλος έπρεπε να κλείσει και πήρα την απόφαση. Σταματάω, λοιπόν, από την Εθνική και δίνω τον χώρο στις νεότερες αθλήτριες, ώστε να πάρουν τη σκυτάλη και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να κλείσω αυτή την πόρτα, γιατί όταν μια πόρτα μένει μισάνοιχτη, δεν μπορείς να ανοίξεις κάποια άλλη. Επειδή, ωστόσο, είμαι σίγουρη ότι θα δυσκολευτώ πολύ να σκοτώσω την παίχτρια μέσα μου, ελπίζω αν κάποια στιγμή τους ζητήσω να κάνω μια προπόνηση μαζί τους, να με αφήσουν.
Για τα μηνύματα που έχει δεχτεί τις τελευταίες ώρες: «Θέλω να ευχαριστήσω πολύ θερμά τον κόσμο για τα πολύ ωραία μηνύματα, που στέλνουν και στην εκπομπή σας και στους λογαριασμούς μου στα social media. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι στην Ελλάδα θα είχα τόσο μεγάλη αναγνώριση. Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό. Ο τρόπος που έχει αγκαλιάσει ο κόσμος αρχικά την Εθνική Γυναικών, αλλά και εμένα προσωπικά τις τελευταίες μέρες, με κάνει να συγκινούμαι».
Για το αν ξεχωρίζει κάποιους αγώνες με την Εθνική: «Από τους σημαντικούς αγώνες που έχουμε δώσει είναι τόσες πολλές οι στιγμές, ώστε δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, τα δύο Παγκόσμια που παίξαμε, τα Ευρωμπάσκετ συνιστούν αξέχαστες αναμνήσεις, αν αναλογιστούμε τη θέση του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας. Κάποιες φορές ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας. Μακάρι να είχαμε καταφέρει να πάρουμε ένα μετάλλιο και αυτός είναι ο καημός, με τον οποίο αποχαιρετώ την Εθνική, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο».
Για τις συμπαίκτριες, με τις οποίες «βρισκόταν» με κλειστά μάτια: «Θα τις αναφέρω με χρονική σειρά για να μην αδικήσω κάποια. Αναστασία Κωστάκη, Τούλα Καλέντζου, η συνύπαρξη με την οποία είχε και μεγαλύτερη διάρκεια και Στέλλα Καλτσίδου. Φυσικά, δεν μπορώ να μην βάλω σε αυτή τη μικρή λίστα την Λολίτα Λύμουρα για το… αθάνατο back door. Τόσες ομάδες μας έκαναν scouting και καμία δεν μπορούσε να το σταματήσει. Για να μην μας καταλαβαίνουν οι αντίπαλες, η Λολίτα φώναζε πίσω πόρτα και αμέσως μετά η μπάλα κατέληγε στο διχτάκι. Από τα νέα παιδιά το μεγαλύτερο δέσιμο το έχω με την Αρτέμιδα Σπανού, γιατί σε αυτό το κορίτσι είδα με κάποιο τρόπο τον εαυτό μου και ταυτιστήκαμε. Πεθαίνω για την Αρτέμιδα, έχουμε δεθεί πλέον πολύ περισσότερο. Είναι φίλη μου, είναι πλέον η οικογένειά μου και πιστεύω σε αυτή περισσότερο και από ό,τι στον εαυτό μου».
Για το πόσο σημαντικό είναι να βάζει ο ίδιος ο αθλητής τους τίτλους τέλους της αθλητικής διαδρομής του: «Είναι πάρα πολύ σημαντικό και αισθάνομαι ευλογημένη που κατάφερα να ολοκληρώσω αυτή τη διαδρομή στην Εθνική με δική μου απόφαση. Πρέπει, όμως, να ευχαριστήσω και την Ομοσπονδία και τους προπονητές και τις συμπαίκτριες μου, γιατί όλα αυτά τα χρόνια μου έδειξαν τεράστιο σεβασμό, όπως και εγώ τους έχω σεβαστεί όλους».
Για τη συμμετοχή της στο WNBA: «Το WNBA ήταν το όνειρό μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα περισσότερες προτάσεις από αυτή τη μια που αποδέχτηκα το 2007. Ζούσα κάνοντας προπόνηση και απορούσα αν θα τα καταφέρω ποτέ να παίξω στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Δόξα τω Θεώ το έζησα κι αυτό. Φοβερή εμπειρία που δεν περιγράφεται».
Για το αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα βγάλει νέα παιδιά στα ανοικτά γήπεδα όπως ο Νίκος Γκάλης το 1987: «Η Ελλάδα έχει μπασκετικό dna. Τα παιδιά είναι ήδη στα γήπεδα, αλλά χρειάζονται τέτοια πρότυπα. Αυτή τη στιγμή το μέγεθος του Γιάννη είναι τέτοιο, ώστε ούτε εμείς στην Ελλάδα μπορούμε ακόμη να το αντιληφθούμε. Είναι τεράστιος αθλητής και πιστεύω πως όλη η ιστορία της ζωής του, το πώς ξεκίνησε και πού βρίσκεται τώρα, αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μα για όλους ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος και ούτω καθεξής. Θα έχει μεγάλο αντίκτυπο, λοιπόν, ειδικά αν η Εθνική Ανδρών καταφέρει να κατακτήσει ένα μετάλλιο στην Κίνα. Ο κόσμος έχει ανάγκη από πρότυπα, από επιτυχίες, από ηγέτες και ο Γιάννης είναι ό,τι καλύτερο για να δώσει μια νέα τεράστια ώθηση στο ελληνικό μπάσκετ».