Καλώστονε κι ας άργησε! Για τον Ιβάν Σαββίδη ο λόγος που κοντεύει να γίνει το νέο tredy πρόσωπο στο μονότονο και εξαιρετικά αφελές (και γι΄αυτό πολύ επικίνδυνο) κυβερνητικό αφήγημα «των εχθρών του νεοκομμουνιστικού σοσιαλ-καπιταλισμού by Aleksis Flabouraris» υποκαθιστώντας και αυτόν τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που έχει ανακηρυχθεί (από τους νεοκομμουνιστές της Περιστέρας) σε «εθνικό κατηγορούμενο».
Η πλήρης και εξαιρετικά θορυβώδης καθίζηση, στο επίπεδο του εθνικού ακροατηρίου, της συγκλονιστικής πατατιάς με τη συμφωνία των Πρεσπών, οι αντιδράσεις στη Μακεδονία (την κανονική) που δεν λένε να μειωθούν, τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις που θυμίζουν την πέραν των Ουραλίων Σοβιετία και όσα προαναγγέλλονται πως θα συμβούν μετά την κυβερνητική αλλαγή χρειάζονταν, για να ισορροπήσουν επικοινωνιακά, ένα, βασικό, εσωτερικό εχθρό!
Αν μάλιστα αυτός ήταν «Ρώσος», επιχειρηματίας, με ελληνική καταγωγή, κολλητός του Πούτιν, συνομιλητής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας, εραστής της Μακεδονίας, ιδιοκτήτης και πρόεδρος του Π.Α.Ο.Κ., επενδυτής στην περιοχή και προσκυνητής στο Άγιο Όρος ακόμη καλύτερα. Ταμάμ για να δέσει το γλυκό είναι η περίπτωση, οπότε τι χρείαν έχωμεν μαρτύρων;
Τον δίνουμε στους Αμερικάνους (ή μας τον δίνουν αυτοί πακεταρισμένο), τον ανακαλύπτει ένα Buzzfeed ιντερνετικό περιοδικό, τον φωτογραφίζει ο Ζαεφ, o «you know from Prespes;» κι έχουμε έτοιμο το αφήγημα που σχεδιασμένα και οργανωμένα θα διοχετευθεί στα πρόθυμα παπαγαλάκια ανά την επικράτεια, που όλο και δεν θα λένε ονόματα και διευθύνσεις και όλο θα τα φωτογραφίζουν υπομειδιώντας.
Όπως έχετε αντιληφθεί το ζήτημα δεν είναι, σε καμία περίπτωση, αν ο Σαββίδης έκανε ή όχι αυτά για τα οποία υπογείως κατηγορείται από την πρώτη στιγμή που προέκυψε η σθεναρή αντίσταση του Aleksis στις επιβουλές του Πούτιν. Πρέπει να τα έκανε, ήταν ανάγκη να τα έκανε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα έκανε, άρα … τα έκανε. Τελεία και παύλα.
Το ζήτημα είναι ο ίδιος ο Σαββίδης, η πορεία του, οι επιλογές του, όσα είπε και έκανε, όσα υπονόησε και προκάλεσε, όσα επεδίωξε και απέτυχε παταγωδώς.
Ο ίδιος Σαββίδης, που του θύμιζε ο Τσίπρας τον Πούτιν, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο κάδρο των ευθυνών, περιγράφεται ως ο απόλυτος εχθρός, ως ένας πληρωμένος κατάσκοπος υπέρ της Ρωσίας στην ίδια την πατρίδα του, ως ο βασικός μοχλός της αυτοκρατορίας του κακού. Κοντεύει να ξεπεράσει και τον Μαρινάκη στην κλίμακα των κυβερνητικών εχθρών.
Κι όλα αυτά από την ίδια κυβέρνηση και τα ίδια πρόσωπα που ο ίδιος (σε πρώτη ανάγνωση) αποθέωνε, στήριζε, επικροτούσε, διευκόλυνε και … διοχέτευε. Από τα ίδια πρόσωπα που καβάλησαν εκατομμύρια ευχές του Σαββίδη (και κανενός άλλου) και επαγγέλθηκαν και πέτυχαν «την εξυγίανση και την κάθαρση», που «τόση ανάγκη είχε το ποδόσφαιρο». Από τα ίδια πρόσωπα που ψήφιζαν υπέρ του στη Βουλή τροπολογίες διαγραφής προστίμων, που τον παρακαλούσαν να πάρει τη Σοιυρωτή, που τον έκαναν Θεό να επενδύσει στην καθημαγμένη Μακεδονία (την κανονική επαναλαμβάνω).
Θα ήθελα να είμαι κάπου κρυμμένος στο σπίτι του αυτές τις μέρες για να δω τις αντιδράσεις του στον καθρέφτη όταν ακούει, διαβάζει και μαθαίνει τι υπονοούν, τι διαδίδουν, τι λένε και τι φωτογραφίζουν για τον ίδιο και την οικογένεια του οι πάλαι ποτέ φίλοι του… Το είδωλό του όταν θα του απονέμει το γνωστό παράσημο θα είναι όλα τα λεφτά…