Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. Το επιβεβαιώνω. Είναι, επίσης, ικανός με βάση τα δικά του μέτρα και τις δικές του προτεραιότητες. Έχει μια καλή αναλυτική ικανότητα και δεν του λείπει η τόλμη να συγκρουστεί, αν απαιτηθεί, με το περιβάλλον του, ακόμη και το στενά οικογενειακό.
Η εμπλοκή του με τον σκληρό πυρήνα της εγχώριας πολιτικής σκηνής, τις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο, θα μπορούσε να καταγραφεί ως μια από τις έξυπνες επιλογές του και να δημιουργήσει θετικό ισοζύγιο για τη δημόσια εικόνα του αν δεν ήταν υπονομευμένη εξαρχής.
Τα υπέρ και τα κατά της υποψηφιότητας σε σχέση με τους πραγματικούς ή αστικούς μύθους για την οικογένεια του (από την οποία δεν μπορεί, όσο και να θέλει, να αποστεί) θα μπορούσαν ακόμη και να αποκτήσουν ένα γραφικό περιεχόμενο σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου όλα είναι διαπλοκή και τίποτε εκτός αυτής δεν φύεται…
Η επιθυμία του, όμως, να διαφύγει από τον κλοιό της αρνητικής (δίκαιης ή όχι είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) δημοσιότητας σε σχέση με τον πατέρα του, τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον έχει εγκλωβίσει σε επιλογές, στο πεδίο των δημοσίων παρεμβάσεων του, που δεν είναι καθόλου αποδοτικές.
Είναι βέβαιο πως ο ίδιος ο Πέτρος έχει αντιληφθεί ότι η εμπλοκή του Ολυμπιακού στο εκλογικό παιχνίδι, ως διαδικασία καθαγιασμού της οικογενειακής δημόσιας εικόνας, απέναντι στο σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς «δεν του βγαίνει» μέχρι σήμερα. Δεν του προσφέρει τίποτε ουσιαστικό (μεταξύ μας ούτε και επικοινωνιακό) στην προσπάθεια του να καταγράψει μια (αμφιλεγόμενη για πολλούς) πολιτικά αυτόνομη δραστηριότητα, ούτε του επιτρέπει, όπως ίσως πιστεύουν οι επικοινωνιολόγοι του, να διεισδύσει στην ευρύτερη ολυμπιακή οικογένεια.
Αντίθετα, συσπειρώνει τον Ολυμπιακό απέναντι του και την ίδια ώρα του αφαιρεί ακροατήριο στις υπόλοιπες ομάδες, επειδή στο ποδόσφαιρο (κυρίως) οι αντιδράσεις των στενά εμπλεκόμενων δεν ερμηνεύονται ορθολογικά. Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι (κατ’ ανάγκη) φίλος μου. Στην κρίση τους παίζουν τεράστιο ρόλο η πίστη και η σταθερότητα των επιλογών.
Ο λόγος που «δεν του βγαίνει» του Πέτρου η τακτική του είναι εξαιρετικά απλός: Ο Πέτρος, περισσότερο και από τον Σωκράτη Κόκκαλη, είναι last year ιστορία για τον Ολυμπιακό. Είναι ένα διοικητικό και πολιτικό τοτέμ που κάποιοι εξακολουθούν να το προσκυνάνε σε ετήσιες συναθροίσεις μνήμης και απόδοσης τιμών, να λένε ιστορίες για την μεγάλη προσφορά του, να τον προστατεύουν, ακόμη-ακόμη, από τις «επιθέσεις των άπιστων της απέναντι πλευράς», αλλά μέχρι εκεί. Μόλις λήξει η σεμνή τελετή ο καθένας γυρνάει την πλάτη, στρέφει το βλέμμα του και τις ελπίδες του (καθόλα λογική αντίδραση) σε αυτόν που σήμερα κυβερνάει «το μαγαζί» και περιμένει την επέτειο του επόμενου χρόνου για να ξαναθυμηθεί με νοσταλγία τα ιερά τοτέμ της ιστορίας του και να τα τιμήσει. Μέχρι εκεί.
Σκληρή η πραγματικότητα, δολοφονική μερικές φορές, αλλά αυτή είναι και δεν αλλάζει. Οι επιθυμίες του καθενός ή οι επικλήσεις της οικογενειακής προσφοράς του ούτε να την αγγίξουν δεν μπορούν.
Ο Πέτρος διέθεσε προσωπικό και οικογενειακό κεφάλαιο για να την αλλάξει. Φάνηκε με το καλημέρα ότι δεν μπορεί.
Κάθε αναφορά του στον Ολυμπιακό του δημιουργεί πρόσθετους πονοκεφάλους. Στην ουσία του αφαιρεί πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, κρίσιμο στην πορεία προς τις εκλογές, αν συνυπολογίσει κάποιος πως ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παραμένει επιφυλακτικός, τουλάχιστον, στην υποψηφιότητα του.
Προλαβαίνει ο Πέτρος να τροποποιήσει την προεκλογική τακτική του. Προλαβαίνει, επίσης, να εξηγήσει συνοπτικά σε όσους την σχεδίασαν ότι μέρα με τη μέρα τον καθιστούν, με την ολυμπιακή εμμονή τους, συνώνυμο της αυτοκαταστροφής.
Ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλο τρένο για τις γραμμές της εκλογικής πολιτικής του ίδιου και της κυβέρνησης. Κανένας λόγος δεν υπάρχει να το δει να έρχεται καταπάνω του.