*Ούτε που τολμώ να διανοηθώ τι θα γινόταν αν σε κάποιο ματς ο Καπίνο προσπαθούσε να κάνει ντρίμπλα μέσα στην περιοχή του και αυτή η ενέργεια παραλίγο να κόστιζε ένα επώδυνο γκολ. Αναφέρομαι βεβαίως στη φάση που ο Προτό έβαλε τον εαυτό του και την ομάδα σε πολύ μεγάλους μπελάδες, τουλάχιστον μέχρι να καταλήξει η μπάλα λίγα εκατοστά άουτ μετά την προβολή του Κυριακόπουλου…
*Αλίμονο σε όποιον πιστεύει ότι είναι απλό πράγμα το να υπερασπίζεσαι την εστία του Ολυμπιακού. Η ποσότητα της πίεσης που δέχεται ο γκολκίπερ του Θρύλου είναι πολλαπλάσια εκείνης των υπολοίπων παικτών, η οποία είναι ούτως ή άλλως πολύ μεγάλη. Όταν λοιπόν, ο Προτό των 34 ετών και των σημαντικότατων παραστάσεων σε Άντερλεχτ και εθνική Βελγίου κάνει πατάτα στο ντεμπούτο του κιόλας, σκεφτείτε πόσο πιο ζόρικα είναι τα πράγματα για ένα παιδί που ήρθε στο λιμάνι στα 21 και ένα χρόνο αργότερα γινόταν ο βασικός τερματοφύλακας της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας…
*Να βγάλουμε άχρηστο τον Προτό επειδή έκανε ένα λάθος ή επειδή του έφυγε η μπάλα από τα χέρια σε ένα κόρνερ στο β’; Κατηγορηματικά όχι. Όπως δεν πρέπει και να κοιτάμε πάντα με καχυποψία προς το μέρος του Καπίνο κάθε φορά που ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ. Πλέον, ο Στέφανος αρχίζει να «φταίει» ακόμα και όταν τρώει γκολ από πέναλτι, έχοντας μάλιστα σταματήσει στο ίδιο ματς δυο – τρεις μεγάλες ευκαιρίες των αντιπάλων…
*Είναι τρομερή αρετή η υπομονή, ειδικά όταν υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως αξίζει τον κόπο. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τον κυρ Θόδωρο να «στολίζει» τον Σερ Άλεξ για την επιμονή του στον Ντε Χέα, ο οποίος είχε κάμποσες κακές στιγμές ειδικά στην πρώτη του χρονιά στο Όλντ Τράφορντ. Όπως θυμάμαι και τον εαυτό μου να συμφωνεί και να υπερθεματίζει επ’ αυτού. Πιθανολογώ πως το ίδιο θα συνέβαινε και με χιλιάδες άλλους φίλους της Γιουνάιτεντ εκείνη την εποχή, οι οποίοι ενδεχομένως να απορούσαν για το αδυνατούλικο πιτσιρικάκι της Ατλέτικο που χρυσοπλήρωσε ο «κυρ Αλέκος». Ό,τι κι αν «έχασε» η ομάδα του από τα όποια λάθη και τις παραλείψεις του την πρώτη σεζόν, το πήρε πίσω πολλαπλάσια στα χρόνια που ακολούθησαν. Ο Νταβίντ αυτή τη στιγμή είναι ένας από τους τρεις κορυφαίους γκολκίπερ του κόσμου, μαζί με τον Νόιερ και τον Κουρτουά…
*Αξίζει να κάνεις υπομονή για έναν γκολκίπερ μέχρι αυτός να στο ανταποδώσει με τόκο; Ναι, υπό έναν απαράβατο όρο: να εξασφαλίσεις πως θα αγωνίζεται για σένα όσα περισσότερα χρόνια γίνεται. Διότι αν είναι να πουληθεί μετά την πρώτη πραγματικά καλή σεζόν του, δεν έχει και πολύ νόημα. Σε αυτή την περίπτωση, τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Τι να τα κάνω τα 5 και τα 10 εκατομμύρια αν πρέπει να ρισκάρω εκ νέου στην πιο νευραλγική θέση της ενδεκάδας;
*Από την ισοπέδωση του Σαββάτου στους (ατομικούς) ύμνους της Τρίτης ήταν ένας Εμενίκε δρόμος. Από το «δεν κάνουν τα παλικάρια» μέχρι το «κοίτα πόσο βάθος έχουμε», μεσολαβούν χιλιόμετρα αφέλειας, αφού και οι δυο προσεγγίσεις είναι εξίσου υπερβολικές. Π.χ. είδα χθες να παρουσιάζεται ο (θετικότατος) Σισέ ως Μπόατενγκ, σε ένα ματς που ο Αστέρας αμυνόταν για 72 λεπτά και που για σέντερ φορ είχε τον νεαρό Δουβίκα. Και βέβαια ο Εμενίκε να γίνεται Ομπαμεγιάνγκ, ασχέτως αν μέχρι την ώρα της εκτέλεσης του πέναλτι έβλεπε την αντίπαλη εστία με κιάλια, πασχίζοντας εξ αποστάσεως να δημιουργήσει ρήγματα από την άκρη…
*Η περίπτωση του Εμενίκε είναι τρομερά ξεκάθαρη, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Αν βρει ανοιχτό γήπεδο και βρεθεί στην πλάτη της άμυνας, κατά πάσα πιθανότατα θα σε «σκοτώσει». Το θέμα είναι πως αυτό θα συμβαίνει το πολύ μια – δυο φορές τον μήνα. Εκείνο που αναζητά ο Θρύλος από τον εκάστοτε φορ του είναι το εύκολο γκολ απέναντι σε κλειδαμπαρωμένη άμυνα και αυτό καλείται πρωτίστως να προσφέρει ο εκρηκτικός Νιγηριανός…
*Υπάρχει ένα μεγάλο κοινό στα πέντε ματς εντός συνόρων μέχρι στιγμής. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι Πειραιώτες πετυχαίνουν σχεδόν πάντα το πρώτο τους γκολ με πέναλτι, πλην εκείνου στην Ξάνθη που προήλθε με κεφαλιά από κόρνερ. Δηλαδή, πέντε ματς, πέντε πρώτα γκολ από στημένη φάση. Ασφαλώς και είναι μέσα στο παιχνίδι τα πέναλτι, τα φάουλ και τα κόρνερ, ωστόσο φοβάμαι πως ειδικά τα πρώτα δε θα δίνονται το ίδιο «άνετα» όσο θα περνούν οι αγωνιστικές. Για να είμαι ειλικρινής, έτσι όπως πήγαινε και το προχθεσινό ματς, δύσκολα θα έβρισκε τον τρόπο να απειλήσει σοβαρά ο Ολυμπιακός αν δε μεσολαβούσε η καθαρή παράβαση του Ζουμά…
*Χάρηκα πολύ για το ντεμπούτο του Ταχτσίδη, στον οποίο έχω πει σε ανύποπτο χρόνο ότι μπορεί να εξελιχθεί σε «αποκάλυψη» της χρονιάς. Έχει ακόμη δρόμο ώσπου να φτάσει στο επιθυμητό σημείο φυσικής ετοιμότητας, αλλά θεωρώ δεδομένο πως θα βοηθήσει πολύ καλώς εχόντων των πραγμάτων. Όσο για το επιβεβλημένο τσαμπουκάλεμα στον Τριανταφυλλόπουλο, καλό θα είναι να δείχνουν την ίδια νοοτροπία και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του. Σοφτ και Θρύλος ήταν πάντοτε δυο αταίριαστες έννοιες, ασχέτως αν το διαρκές πήγαινε – έλα αμέτρητων ξένων παικτών προκαλεί σιγά – σιγά αναπόφευκτη μετάλλαξη στο ερυθρόλευκο DNA…
