Τα κακώς κείμενα της φετινής χρονιάς σε αγωνιστικό επίπεδο θυμίζουν πάρα πολύ εκείνα της σεζόν 2014-15. Και τότε ο Παναθηναϊκός είχε ελλιπέστατο ρόστερ καμία ομοιογένεια ως ομάδα, επομένως και καμία τύχη σε αυτό το επίπεδο.
Ο Ρικ Πιτίνο στην συνέντευξη Τύπου μετά την ήττα από την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ έβγαλε μια είδηση που μόνο καλή δεν είναι… Αντίθετα μοιάζει καταστροφική για μια ομάδα που το ρόστερ της είναι ήδη πολύ πονεμένο και καταβεβλημένο.
Αγωνιστική μετριότητα και τραυματισμοί σοκ
Επιπροσθέτως, τη σεζόν 2014-15 θυμίζουν και οι τραυματισμοί «σοκ». Να θυμίσουμε ότι και τότε ο Νίκος Παππάς είχε πάθει ρήξη χιαστών.
Ο Εστέμπαν Μπατίστα χτύπησε πριν τους τελικούς και ο Γκιστ τιμωρήθηκε για χρήση απαγορευμένων ουσιών, τρεις μέρες πριν από το καθοριστικής σημασίας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.
Το ζημιογόνο πάρε-δώσε των ξένων το 2014
Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον έχει να δούμε το χτίσιμο τόσο του εφετινού Παναθηναϊκού, όσο και εκείνου του 2014.
Κοινός παρονομαστής… η προσπάθεια για ελληνοποίηση και η κακή επιλογή ξένων. Ειδικά το τελευταίο σκέλος είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία τόσο τότε όσο και σήμερα.
Το «τριφύλλι» το καλοκαίρι του 2014 εν μια νυκτί καθάρισε τα δύο από τα «πρώτα βιολιά του». Στεφάν Λάσμε (σ.σ ο τότε Γκαμπονέζος δεν είχε καμία σχέση με τον εφετινό) αλλά και τον Γιόνας Μασιούλις που υπήρξε σπουδαιότατο κεφάλαιο στο restart του 2012, στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή.
Επίσης από εκείνη την ομάδα του 2014 αποχώρησε και ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, ο οποίος στα δύο χρόνια είχε σημαντικότατη παρουσία και συμβολή στα δύο νταμπλ που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός.
Παρελθόν από κείνη την ομάδα αποτέλεσε ο Ραμέλ Κάρι που παρά την ηλικία του βοήθησε τα μέγιστα το «τριφύλλι» να φτάσει τους στόχους του, ερχόμενος κυρίως από τον πάγκο.
Στη θέση τους αποκτήθηκαν οι Έι Τζέι Σλότερ, Ντεμάρκους Νέλοσν, Εστέμπαν Μπατίστα και ο Γιάνις Μπλουμς, ενώ μεσούσης της σεζόν, τα πράσινα φόρεσαν και οι Γκάνι Λαβάλ και Ρέιμαρ Μόργκαν.
Ο Σλότερ ξεκίνησε τη σεζόν ονειρεμένα, όντας ένας σουτέρ «δολοφόνος», ωστόσο πολύ γρήγορα η μετριότατη εικόνα της ομάδας και οι απώλειες τραυματισμών τον επηρέασαν και αυτόν, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε έναν παίκτη χωρίς ψυχολογία.
Εξαιρετικά πιο απλοποιημένα ήταν τα πράγματα στην περίπτωση του Ντεμάρκους Νέλσον . Ο Αμερικανός πόιντ γκαρντ ήρθε στην Αθήνα με πολλές περγαμηνές, καθώς είχε εξαιρετική παρουσία στον Ερυθρό Αστέρα, ωστόσο η παρουσία του στον Παναθηναϊκό αποδείχτηκε παρωδία.
Τραυματίστηκε με το «καλημέρα» στην σεζόν, αλλά και όταν επέστρεψε στις αρχές του 2015 ήταν ωσεί παρών, χωρίς ποτέ να δώσει ουσιαστικές βοήθειες στην ομάδα του που ήδη είχε αρχίσει να «ψυχορραγεί» αγωνιστικά.
Διαφορετική ήταν η περίπτωση του Εστέμπαν Μπατίστα, με τον Ουρουγουανό σέντερ να έχει πολύ καλή παρουσία στην ρακέτα του Παναθηναϊκού, όντας η πιο τίμια παρουσία από τις μεταγραφές. Όλα αυτά μέχρι μέχρι τη στιγμή που τραυματίστηκε στην αρχή των πλέι-οφ.
Η απουσία του στους τελικούς ήταν από τους καθοριστικούς παράγοντες που το «τριφύλλι», έχασε τους τελικούς στα πλέι-οφ, με «σκούπα» από τον αιώνιο αντίπαλο του.
Όσο για τον Γιάνις Μπλουμς; Από τους κορυφαίους σποτ σουτέρς εκείνης της περιόδου. Ωστόσο το μπασκετικό του «ρεπερτόριο», δεν περιλάμβανε τίποτα περισσότερο. Ούτε στο επιθετικό, ούτε στο αμυντικό κομμάτι.
Όταν αγωνιστικά η ομάδα άρχισε να έχει μεγάλες «αρρυθμίες» και σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε δύο προσθήκες. Πρώτα με αυτήν του Γκάνι Λαβάλ και εν συνεχεία σε αυτή του Ρέιμαρ Μόργκαν.
Αμφότεροι υπήρξαν δύο από τις χειρότερες μεταγραφές, καθώς ούτε ιδιαίτερο αγωνιστικό ταλέντο είχαν αλλά ούτε και κατάφεραν να προσαρμοστούν στις ανάγκες της ομάδας.
Δεν αντικαταστάθηκαν επάξια οι «τρεις σωματοφύλακες»
Οι πράσινοι το περασμένο καλοκαίρι έχασαν Μάικ Τζέιμς, Κέι Σι Ρίβερς και Κρις Σίνγκλετον. Δεν συζητάμε καν την αγωνιστική τους αξία, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη, όπως και η προσφορά τους στην ομάδα. «Πρώτα βιολιά» και οι τρεις.
«Δυναμίτες» επιθετικά, ικανοί να εκθέσουν κάθε άμυνα, σε τέλειες μπασκετικές ηλικίες και οι τρεις. Το ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ κοντά στο φάιναλ-φορ δύο σερί χρονιές, το οφείλει κυρίως σε αυτούς.
Το καλοκαίρι όμως η ΚΑΕ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να καλύψει τα συμβόλαια τους, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» του προϋπολογισμού της ομάδας δόθηκε για την ανανέωση του Νικ Καλάθη.
Για το λόγο αυτό ο Παναθηναϊκός τους αντικατέστησε με τους Κιθ Λανγκφορντ, Ιωάννη Παπαπέτρου και Ντεσόν Τόμας.
Στην περίπτωση του Λάνγκφορντ συγκριτικά με τον Τζέιμς τα πράγματα είναι απλά. Ο Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ επιθετικά υπήρξε ένα «πολυβόλο χωρίς εμπλοκές», αυτό μαρτυράει άλλωστε το γεγονός ότι για δύο σεζόν υπήρξε ο αρχισκόρερ της Ευρωλίγκας.
Έχει φτάσει τα 36, επομένως λογικό να χάσει την εκρηκτικότητα και την τόσο συχνή επαφή του με το αντίπαλο καλάθι. Όχι βέβαια πως δεν παραμένει αξιόπιστη επιθετική λύση, απλά όχι στο βαθμό του Μαίκ Τζέιμς.
Ο Αμερικανός γκαρντ της Αρμάνι Μιλάνο έχει απίστευτη «έκρηξη», τρομερά πατήματα ενώ είναι και φοβερός σουτέρ.
Όλα τα παραπάνω λείπουν από τον Παναθηναϊκό που επιθετικά είναι τόσο μονοδιάστατος και τόσο προβλέψιμος που έχει φτάσει σε σημείο να μην αγχώνει καν τις αντίπαλες άμυνες.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου φόρεσε τη φανέλα με το «τριφύλλι» αφήνοντας τον αιώνιο αντίπαλο στα «κρύα του λουτρού» και αποτέλεσε την πιο ηχηρή μεταγραφή, ερχόμενος στην ουσία ως αντικαταστάτης του Κέι Σι Ρίβερς.
Ο Τσάβι Πασκουάλ επί της ουσίας επέλεξε να ανταλλάξει το «καυτό» σουτ του Ριβερς, με την αθλητικότητα του Παπαπέτρου.
Πράγμα που δε βγήκε στο παρκέ όχι επειδή ο Έλληνας φόργουορντ δεν είναι καλός αγωνιστικά. Κάθε άλλο.
Ωστόσο το σουτ του «Ρίβερς» που έδινε λύσεις όταν η ομάδα έδειχνε να έχει μπλοκάρει δεν υπάρχει πλέον και τα χαρακτηριστικά του Παπαπέτρου δεν μπορούν να βγουν αγωνιστικά διότι δεν υποστηρίζονται από την συνολική ομαδική λειτουργία στο παρκέ.
Επιστροφές-καταστροφές…
Μια άλλη πολύ πονεμένη ιστορία για τον Παναθηναϊκό είναι ξεκάθαρα η παρουσία του Στεφάν Λάσμε.
Ο Γκαμπονέζος σέντερ στην πρώτη του θητεία πραγματικά λατρεύτηκε από τους οπαδούς της ομάδας κυρίως για τις απίστευτες εμφανίσεις του κόντρα στον Ολυμπιακό.
Ωστόσο πέντε χρόνια μετά δείχνει να έχει μεγαλώσει πάρα πολύ και να έχει χάσει όλα τα αγωνιστικά ατού του με πρώτο την αθλητικότητα.
Δεν έχει μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα πλην από ελάχιστες φορές και σε συνδυασμό με την κάθετη «πτώση» στην απόδοση του Γικστ, αλλά και τον Παπαγιάννη που ακόμα πασχίζει να προσαρμοστεί η πράσινη ρακέτα μοιάζει παιδική χαρά.
Ως εκ τούτου ο Παναθηναϊκός έχασε πάρα πολλά αγωνιστικά και από την αντικατάσταση του Κρις Σίνγκλετον.
Του λείπουν και οι ρολίστες
Από το φετινό «τριφύλλι» δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι έχει λείψει ακόμα και ο Κένι Γκέμπριελ.
Ο Αμερικανός φόργουορντ ερχόταν από τον πάγκο και έδινε σπουδαίες λύσεις κυρίως επιθετικά λόγω του πολύ αξιόπιστου σουτ που διαθέτει αλλά και των αλτικών του προσόντων.
Η… συνηθισμένη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία
Κοινή συνισταμένη με το 2014-15 είναι και η αλλαγή προπονητή, αλλά αυτό για τον Παναθηναϊκό στην μετά-Ζοτς εποχή έχει φτάσει να είναι κατάσταση μάλλον συνηθισμένη.
Τότε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος αντικατέστησε τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς λίγο πριν από τα πλέι-οφ, ενώ στην τωρινή κατάσταση ο Τσάβι Πασκουάλ αποχώρησε πριν από ένα μήνα δίνοντας την «σκυτάλη», στον Ρικ Πιτίνο.
Η σεζόν έχει ακόμα πολύ δρόμο και οι συγκρίσεις μπορεί στο τέλος να αποδειχτούν «άστοχες», ωστόσο τα μέχρι στιγμής αγωνιστικά αλλά και εξωαγωνιστικά δεδομένα παρουσιάζουν μεγάλες ομοιότητες με το 2015.