Ο Ολυμπιακός έχασε στην Πόλη τόσο εύκολα όσο δείχνει το τελικό 90-75. Και η αλήθεια είναι πως στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα έδειχνε να «πνίγεται», όπως ακριβώς έγραψε το FWS στον τίτλο του. Ή όπως ένιωθε ο Μιλουτίνοφ βλέποντας τους αντίπαλους να τον έχουν στοχοποιήσει σε άμυνα και επίθεση και να τον χτυπούν ανελέητα.
Το πως μπορεί το μεγαλύτερό σου όπλο να στραφεί εναντίον σου και να σε οδηγήσει στην… αυτοκτονία, το έδειξε εύγλωττα στους Πειραιώτες ο Ομπράντοβιτς. Στην επίθεση ο Μιλουτίνοφ βρισκόταν σε ναρκοπέδιο από νωρίς, στην άμυνα τον σημάδευαν ψηλοί τε και κοντοί: άλλοι τον έπαιζαν στη δύναμη, άλλοι στα πόδια, ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν διαρκώς το ίδιο εφιαλτικό για τον Ολυμπιακό.
Σε βραδιές σαν τη χθεσινή στην Πόλη ή σαν εκείνη στη Μαδρίτη χωρίς τον Σέρβο, σου δίνεται η δυνατότητα της αυτοκριτικής. Αν την κάνεις σωστά και έγκαιρα, βρίσκεις τις ισορροπίες σου και προχωράς. Αν την αγνοήσεις ή καταλήξεις σε λανθασμένα συμπεράσματα, κινδυνεύεις να τινάξεις μια μεγάλη προσπάθεια στον αέρα.
Προφανώς είναι πολλοί εκείνοι που χαλιούνται για το γεγονός πως στις έδρες δυο εκ των μεγάλων φαβορί ο Ολυμπιακός για τον έναν ή τον άλλο λόγο έδειχνε να μην μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό. Περίπου όπως συνέβη στους δυο τελευταίους τελικούς Ευρωλίγκας κόντρα σε Ρεάλ και Φενέρ: όσες ώρες κι αν παίζονταν εκείνα τα ματς, η διαφορά δεν θα έφτανε ποτέ σε σημείο που κάποια από τις δυο να νιώθει απειλή. Κι όταν είσαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει, το μυαλό σου είναι πιο καθαρό, το χέρι πιο σταθερό και τα σουτ πάνε μέσα…
Υπόθεση μπάτζετ: Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται
Πόσο νορμάλ είναι παρ’ όλα αυτά να απαιτούμε από τον Ολυμπιακό (του Μπλατ εν προκειμένω) να παίζει στα ίσια τη Ρεάλ και τη Φενέρ μέσα στην έδρα τους; Πολύ περισσότερο όταν την πρώτη τη νίκησε στο ΣΕΦ και θα μπορούσε να έχει πάρει και τους Τούρκους, αν δε μεσολαβούσαν κάποια εγκληματικά διαιτητικά λάθη σε καθοριστικά σημεία.
Πριν από λίγο καιρό, ένα γαλλικό μπασκετικό περιοδικό δημοσίευσε με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γινόταν τα μπάτζετ των 16 ομάδων της Euroleague. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, ο Ολυμπιακός ισοβαθμεί με τον Παναθηναϊκό στην 11η θέση των συνολικών χρημάτων που διαθέτει κάθε ομάδα για τη σεζόν.
Ακόμη κι αν κρατήσουμε μονάχα το καθαρά αγωνιστικό μπάτζετ, το οποίο αποδίδεται με κόκκινο χρώμα στο παραπάνω γράφημα, οι δυο ελληνικές ομάδες ισοβαθμούν με Μπάγερν και Μακάμπι στην 7η θέση. Ποια είναι όμως η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά;
Τα 18 εκ. της ΤΣΣΚΑ και της Φενέρ (πάντοτε στο αγωνιστικό μπάτζετ) είναι σχεδόν διπλάσια από εκείνα που διαθέτει ο Ολυμπιακός (και ο Παναθηναϊκός), σωστά; Λάθος. Στην πραγματικότητα, τα ελληνικά μπάτζετ είναι περίπου τα ίδια, για να μην πω και μεγαλύτερα! Ο λόγος είναι προφανής και σχετίζεται με την εφορία…
Τα παραπάνω ποσά είναι αυτά που λίγο – πολύ φτάνουν στην τσέπη των αθλητών, τα καθαρά δηλαδή. Δείτε τι γίνεται τώρα: για να διαθέσει 18 εκ. ευρώ μια τουρκική ομάδα, θα πληρώσει συνολικά κάτι παραπάνω από 20 μαζί με την εφορία, αφού περίπου το 12% πάει στο κράτος. Τα ίδια επί της ουσίας ισχύουν και στη Ρωσία, μια και η φορολόγηση εισοδήματος ανέρχεται στο 13%.
Σε απλά μαθηματικά, αν η Φενέρ διαθέσει 2 εκ. ευρώ για έναν παίκτη, τα σχεδόν 1,8 θα καταλήξουν σε εκείνον και τα υπόλοιπα 200 χιλιάρικα στην εφορία. Ξέρετε πόσα θα πρέπει να διαθέσει μια ελληνική ομάδα για να ματσάρει τις καθαρές απολαβές του ίδιου παίκτη; Κάτι παραπάνω από 3,5 εκατομμύρια! Διότι δεν είναι μόνο το 45% της εφορίας, αλλά και η εισφορά αλληλεγγύης και κάτι άλλες μικροκρατήσεις.
Ο παραλογισμός μεγαλώνει ακόμα περισσότερο στις περιπτώσεις αθλητών που έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και που το συμβόλαιό τους προβλέπει δέσμευση μεγαλύτερη του ενός έτους. Τότε, αν συνυπολογιστεί και το… παρανοϊκό «έθιμο» της προκαταβολής φόρου για την επόμενη χρονιά (αφού θα πρόκειται για νέο φορολογούμενο), η φορολογία διπλασιάζεται και θα πρέπει να αποδοθεί ένα επιπλέον 45%! Αναλογιστείτε πόσο θα κοστίσει στην πραγματικότητα ο Τίμα ή όποιος άλλος παίκτης απαιτήσει συμβόλαιο για τουλάχιστον μια διετία…
Ο σουρεαλισμός του Έλληνα οπαδού (και ειδικά του Ολυμπιακού)
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, καταρρίπτεται καταρχάς ο μύθος του χαμηλού μπάτζετ. Δεν φταίνε οι Αγγελόπουλοι ή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για το γεγονός πως ενώ δίνουν περίπου τα ίδια λεφτά με Ρώσους και Τούρκους, στους παίκτες τους φτάνουν τα μισά. Βάσει αυτών των δεδομένων λοιπόν, είναι πολύ πιο λογικό να βρίσκεσαι στη βαθμολογική θέση του Παναθηναϊκού (12ος) παρά στην 5η των Ερυθρόλευκων. Αυτή όντως συνιστά υπέρβαση. Και το ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι εδώ και χρόνια (καλο)μαθημένος σε αυτές τις υπερβάσεις, έχει δημιουργήσει προσδοκίες στην Ευρωλίγκα που αγγίζουν τον σουρεαλισμό…
Τα ίδια ισχύουν και στο ποδόσφαιρο βεβαίως. Θυμηθείτε τι συμβαίνει κάθε φορά που ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει μια ευρωπαϊκή ομάδα. Μην πάτε μακριά, η Μπέτις είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από το «έλα μωρέ ποια Μπέτις» και το «Λεβαδειακός της Ισπανίας» καταλάβαινες την πλήρη άγνοια αλλά και την αδυναμία του μέσου οπαδού να κατανοήσει τη διαφορά μεγεθών σε αξία παικτών, μπάτζετ και συνολική διαφορά ποιότητας.
Ειδικά στο Τσάμπιονς Λιγκ, οι Πειραιώτες τα έβαζαν τόσα χρόνια με μεγαθήρια που τα οικονομικά τους δεδομένα δεν άντεχαν σε συγκρίσεις. Κι ενώ οι μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού αντιμετωπίζονταν ακόμη και ως δεδομένες μέχρι ενός σημείου (ειδικά μέσα στο Καραϊσκάκη), οι ήττες έφερναν γκρίνια και μουρμούρα λες και προέρχονταν από την Ξάνθη και τον Αστέρα Τρίπολης.
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο λοιπόν, ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού θεωρεί αυτονόητο το πλασάρισμα στην τετράδα και κατ’ επέκταση την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Αγνοώντας τα δεδομένα, τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να αλλοιώσει τις ισορροπίες με τους ξένους συλλόγους. Σε μια οικονομικά ρημαγμένη χώρα, οι Αγγελόπουλοι πληρώνουν τελικά για μπάτζετ περίπου όσα δίνει η Φενέρ και η ΤΣΣΚΑ, ασχέτως της κατάληξης των μισών από τα χρήματα που ξοδεύουν.
Εκείνοι που γκρινιάζουν και που απαιτούν ακριβότερους παίκτες, μεγαλύτερα μπάτζετ και εντέλει ακόμα περισσότερες θυσίες από τα αδέρφια, τι ακριβώς κάνουν; Πως καλύπτουν το δικό τους «χρέος» απέναντι στην ομάδα για την οποία δήθεν κόπτονται τόσο πολύ; Με ηχηρή απουσία από το ΣΕΦ και με κραυγές στα social media, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Πως γίνεται να έχεις μονίμως απαιτήσεις, δίχως να μην εκπληρώνεις έστω και τις πιο απλές υποχρεώσεις σου;
Για να τελειώνουμε. Αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να κλείσει την κανονική περίοδο στην 5η θέση όπου βρίσκεται τώρα, θα συνιστά μια μίνι υπέρβαση. Αυτή που κάνει σχεδόν κάθε χρόνο δηλαδή, πιάνοντας… κορόιδα ομάδες με σαφώς μεγαλύτερα «καθαρά» μπάτζετ. Αν μάλιστα φτάσει και στο φάιναλ φορ, θα μιλάμε για ένα μικρό θαύμα. Σαν κι αυτό που έκανε η ποδοσφαιρική ομάδα με το να αφήσει τη Μίλαν εκτός «32» σε ένα νοκ άουτ ματς και με το ένα γκολ διαφορά να μην είναι καν αρκετό.
Τα πράγματα είναι απλά. Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να υποστηρίζει μια ομάδα. Αν όμως επιλέγετε να την υποστηρίξετε, κάντε το σωστά. Η κριτική θα είναι πάντοτε μέσα στο πρόγραμμα, φτάνει το πρόγραμμα να μην αποτελείται μονάχα από κριτική. Γιατί τότε δεν πρόκειται για κριτική αλλά για εμμονή. Εκτιμήστε ό,τι σας προσφέρει η ομάδα σας, όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί αν δεν μπορείτε να το εκτιμήσετε, τότε μάλλον δεν την αγαπάτε πραγματικά…