Είναι κάποια παιχνίδια που δεν θέλεις να τελειώσουν. Σαν αυτό του Βελγίου με την Ιαπωνία. Πάνω που ήμασταν έτοιμοι για παράταση και πέναλτι, χάθηκε η μπάλα από τους κόκκινους διαβόλους και ο Τσαντλί την έστειλε στα δίχτυα. Σεβασμός από την μία. Για την τεράστια ανατροπή. Όμως αυτή η Ιαπωνία δεν άξιζε τέτοιο τέλος. Ήθελα να κριθεί η πρόκριση στο 15ο πέναλτι. Όπως έγινε το 2009 στον τελικό του κυπέλλου Ολυμπιακός-ΑΕΚ.
Πριν από το προηγούμενο γιούρο είχα πει σε φίλους και γνωστούς ότι το Βέλγιο θα το πάρει. Τόσο πολύ πίστευα αυτή την ομάδα. Όμως «κόλλησε» στην ανηφόρα. Μετά την έζησα από κοντά στα προκριματικά του Μουντιάλ. Ήμουν στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας για το τηλεοπτικό ρεπορτάζ στα προκριματικά του Μουντιάλ. Τόσο στο 1-1 των Βρυξελλών όσο και στο 1-2 του γηπέδου Καραϊσκάκη. Πήγα μαζί με τον Σωτήρη Κωσταβάρα, που έκανε και τις δύο μεταδόσεις των αγώνων, στο προπονητικό τους κέντρο. Τους πήραμε συνεντεύξεις. Μιλήσαμε και off camera.
Ο προπονητής τους είναι φοβερός τύπος. Ακομπλεξάριστος. Τον ρωτήσαμε, μεταξύ πολλών άλλων, αν πρέπει να τον προφέρουμε Μαρτίνες ή Μαρτίνεθ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Γέλασε και απάντησε με νόημα: “Έξω από την Ισπανία δεν υπάρχει το θήτα”. Ξέρει πολύ καλά που βρίσκεται. Τις σχέσεις των Φλαμανδών με τους υπόλοιπους. Το προπονητικό κέντρο τους φτιάχτηκε στη μέση του …πουθενά. Μόνο που είναι ακριβώς στα “σύνορα” όλων των φυλών που συγκροτούν την χώρα. Στο μεταξύ ντρέπεσαι να πατήσεις. Εξάστερο ξενοδοχείο ωχριά μπροστά του.
Αν δείτε τον Λουκάκου δίπλα σας θα εντυπωσιαστείτε από την σωματοδομή του. Εύχεσαι να μην σε ακουμπήσει. Ο Ντε Μπρόινε θυμίζει τον μικρό σας αδελφό. Περπατάει με χαμηλωμένο το κεφάλι. Αλλά λάμπει. Πιο “αλήτρες” είναι ο Φελαϊνί και ο Μέρτενς. Γενικά είναι μία ομάδα που διαθέτει τα πάντα. Σε όλες τις γραμμές. Οι παίκτες στον πάγκο της θα μπορούσαν να είναι βασικοί.
Στην Cosmote Tv δεν έχω μόνο το ρεπορτάζ της εθνικής. Σε κάθε αγωνιστική ασχολούμαι με την Bundesliga. Συνεπώς έχω άποψη για τους περισσότερους Ιάπωνες που αγωνίζονται σε αυτή. Η ομάδα των «Σαμουράι» στα γήπεδα της Ρωσίας απαρτίζεται από την καλύτερη φουρνιά της. Κάτι σαν την δική μας εθνική του 2004. Οι Ιάπωνες δεν βγάζουν με το ζόρι ενδεκάδα. Έχουν εκτός τον Μούτο και τον Σακάι! Οι Βέλγοι είναι τυχεροί που δραπέτευσαν, έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας. Κάποτε βλέπαμε τους Ιάπωνες και τους Νοτιοκορεάτες στα Μουντιάλ και δεν δίναμε σημασία. Γελούσαμε. Τώρα κέρδισαν επάξια τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας.
Η γιαγιά μου έλεγε: «Είναι διαόλοι αυτοί παιδί μ’». Δεν ξέρω ποιους θα εννοούσε αν ζούσε και παρακολουθούσε τη ματσάρα. Τους κόκκινους, του αυθεντικούς του Μαρτίνες ή τους κοντούς του Νισίνο;
Και τώρα τα δύο βήτα αντιμέτωπα. Η Βραζιλία με τον Βέλγιο. Θα γίνει της κολάσεως. Και μετά ακολουθεί η Γαλλία ή η Ουρουγουάη. Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Πάντως ανατροπή από 0-2 δεν έκανε κανείς άλλος.