Έγραφα στις 03.10.2018 (την επομένη του αγώνα ΑΕΚ – Μπενφίκα 2-3), στο κείμενο με τίτλο «Είναι ακριβό σπορ το Champions League»: «Το Champions League είναι πολύ ακριβό σπορ για τις περιφερειακές ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε σημείο που να καταντάει εξωπραγματικά σκληρό…
Η ΑΕΚ (και κάθε άλλη ΑΕΚ) όπως σήμερα είναι οργανωμένη και λειτουργεί δεν έχει θέση στην κορυφαία διοργάνωση για δεκάδες λόγους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται το μπάτζετ και η αγωνιστική αξία της ομάδας…. Λογικά η Ένωση δεν θα πάρει ούτε ένα βαθμό στη διοργάνωση…».
Την ίδια και τις επόμενες μέρες στα social media οπαδοί της ΑΕΚ είπαν και έγραψαν τα ανείπωτα υπερασπιζόμενοι, όπως κάθε καλός και άξιος οπαδός πράττει, την ομάδα τους και την ποδοσφαιρική της αξιοσύνη.
Σήμερα οι ίδιοι αναζητούν σε κάποιο παλαιότερο ένδοξο παρελθόν ψήγματα δικαιολόγησης για μια δημόσια εικόνα της ομάδας τους που τους τραυμάτισε βαρύτατα την αξιοπρέπεια και την περηφάνια και τους κάνει να αισθάνονται απολογούμενοι.
Συναισθηματικά δεν έχουν άδικο. Έτσι είναι. Δεν αντέχονται επικοινωνιακά ούτε οι «μηδέν βαθμοί», ούτε οι «μηδέν τελικές» στα εκτός έδρας (τρία τον αριθμό) ματς, ούτε το «2-13» στα γκολ. Ο χλευασμός των αντιπάλων, ακόμη και των άκαπνων στο Champions League, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα και παράγει έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις.
Στο τέλος της ημέρας όμως πρυτανεύουν πάντα ψυχραιμότερες σκέψεις, αποκαθίσταται μια σχετική ηρεμία και όλοι μαζί (ομάδα, διοίκηση, ισχυροί και ανίσχυροι άνδρες και διοικητές, προπονητές και οπαδοί) σε αυτό που ξέρουν καλύτερα και τους κάνει να αισθάνονται ψυχολογικά ασφαλείς.. Στην εσωτερική εθνική ποδοσφαιρική κακομοιριά που επιβιώνει χρόνια τώρα σε πείσμα της ποδοσφαιρικής προόδου, που συντελείται με ταχύτατα βήματα σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Μια γενικευμένη κακομοιριά ψιλικατζήδων που επιχειρούν να επιβιώσουν με φραγκοδίφραγκα, να κλέψουν, με τον ένα ή τον άλλο (δόκιμο ή μη) τρόπο ένα τίτλο, να εκμεταλλευτούν οικονομικά την εμφανή ανάγκη μιας κυβέρνησης να αποκτήσει εκλογικό ακροατήριο μοιράζοντας κρατικό χρήμα σε υπερχρεωμένες ανώνυμες εταιρείες και να κλωθογυρίζουν γύρω από την εβδομαδιαία ανακοίνωση του ορισμού των διαιτητών με ή χωρίς νταραβεριτζήδες και συμμορίες.
Μια κακομοιριά που βολεύει τους περισσότερους και εγκλωβίζει, συχνά-πυκνά, όσους θα επιθυμούσαν, θα ήθελαν και θα μπορούσαν να ξεφύγουν και να διαμορφώσουν ένα νέο πεδίο ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού με περισσότερο Ευρώπη και λιγότερη Άνω Ραχούλα…
Η μεγάλη αποτυχία της ΑΕΚ δεν είναι ότι δεν πήρε ούτε ένα βαθμό στη διοργάνωση, ούτε ότι δεν ολοκλήρωσε ούτε μια τελική προσπάθεια σε τρία, εκτός έδρας, ματς. Είναι ότι δεν προετοιμάστηκε ποτέ για την κορυφαία πρόκληση, δεν την άντεξε και στο τέλος, για να μην καταρρεύσει, επικοινώνησε σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ευρώπη τη λογική, τη συμπεριφορά και την ψυχολογία της Άνω Ραχούλας, χωρίς αυτή να είναι αποκλειστικό δικό της προνόμιο.
Δεν κατάφερε η ΑΕΚ να βγάλει από πάνω της την ελληνο-λεβέντικη μενταλιτέ. Την κουβάλησε ως το τέλος μαζί της και την ώρα που η σεμνή τελετή ελάμβανε τέλος βρήκε τρόπο να την επικοινωνήσει με τις δηλώσεις του Μαρίνου Ουζουνίδη για την διαιτησία των έξι αγώνων και τη συμπεριφορά της απέναντι στην ΑΕΚ.
Εκεί ακριβώς καταλαβαίνεις πως το πρόβλημα κάθε ΑΕΚ αυτής της χώρας είναι δομικό, είναι ζήτημα dna, δηλαδή γενετικό. Κι ως τέτοιο δεν έχει γιατρειά όσα Champions League και αν περάσουν.
Είναι, τελικά, πολύ ακριβό σπορ αυτό το άτιμο το Champions League…