Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ μένει σπίτι του. Στον Πειραιά. Στη λεωφόρο των ονείρων εκατομμυρίων οπαδών του Ολυμπιακού που όλα μαζί ενώθηκαν σε ένα το βράδυ της29ης Μαΐου του 2024. Τα όνειρα που έχουν ένα πρόσωπο ως κοινό παρονομαστή. Ένα βάσκικο πρόσωπο που ξέρει να εκτιμά, ζει όσους τον εκτιμούν και έχει μάθει να παλεύει μέχρι να δικαιωθεί. Όχι τόσο αυτός, όσο η ομάδα του, οι οπαδοί της κι ό,τι πρεσβεύει εν προκειμένου ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος.
Και πού να πάει; Εδώ θα έμενε και τρεις ζωές να ζούσε. Εδώ βρήκε το λιμάνι του, κι ας άργησε. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και στην περίπτωση του Μεντιλίμπαρ, αυτός (ο λόγος) αποκτά όλο και μεγαλύτερο νόημα χρονιά με την χρονιά. Δύο χρόνια θα κλείνει τον ερχόμενο Φλεβάρη, αλλά είναι σαν να πέρασες ένας αιώνας. «100 χρόνια και δεν είναι αρκετά», που λένε. Ε κάπως έτσι. Δύο χρόνια και -σίγουρα- δεν είναι αρκετά, αλλά πλέον δεν έχει νόημα το μέτρημα. Τι 2027, τι 2028, τι 2029. Ο «Μέντι» θα παραμείνει… αιώνιος στην ιστορία του Ολυμπιακού, μέσα από τις στιγμές που εκτυλίσσονται ακόμα, μέσα από το πιο γλυκό τρόπαιο της ερυθρόλευκης ιστορίας, μέσα από αυτό το τζιν πουκάμισο και τις διηγήσεις σε παιδιά/εγγόνια/δισέγγονα για το πόσο έκλαψες εκείνο το βράδυ στην OPAP Arena.
Όλα αυτά τα συναισθήματα σε ένα πρόσωπο, σε μία βασκική περσόνα 100% αυθεντική.
Όλα αυτά σε ένα κυνήγι μίας ερυθρόλευκης ευτυχίας με τη σφραγίδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Αυτός ήταν που έδωσε το όραμα, που έκανε τους πάντες να πιστέψουν, που άλλαξε το ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού αλλά και ολόκληρων γενεών που μεγάλωσαν με την ερυθρόλευκη παραμάσχαλα.
Ο Βάσκος τεχνικός το κάνει με τον δικό του τρόπο. «Μy way» που έλεγε και ο Σινάτρα. Με συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού το οποίο προσαρμόζει ανάλογα με τον αντίπαλο αλλά ποτέ δεν άλλαζε την αρχική μορφή του, με παίκτες που παίζουν και γι’ αυτόν, με πίστη, υπομονή, προσήλωση και κατεβασμένο κεφάλι. Όχι από φόβο ή υπερβολικό σεβασμό. Απλά επειδή έτσι είναι σαν άνθρωπος. Θέλει η δουλειά του να φαίνεται στο χορτάρι, να προκαλεί χαρά στους φιλάθλους αλλά όταν πας να τον αποθεώσεις κατεβάζει το κεφάλι από αμηχανία. Αυτούς τους τύπους να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω, το αξίζουν.
Στο διά ταύτα κι επειδή η τακτική ανάλυση πολλές φορές κουράζει και «διαλύει» το νόημα, κάθε φορά που πάει να κυριαρχήσει η απόγνωση, η μιζέρια και η απαισιοδοξία, επιστρέφουν στο μυαλό οι σκηνές από αυτό «Το κυνήγι της ερυθρόλευκης ευτυχίας».
Αυτή την ταινία του 2006 με τον Γουίλ Σμιθ που παλεύει κόντρα σε αντίξοες συνθήκες για να προστατέψει το όνειρό του και πάνω απ’ όλα το μέλλον του γιου του. Πρόκειται για ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Όπως και η ευρωκούπα του Ολυμπιακού.
«Όταν έχεις ένα όνειρο, πρέπει να το προστατεύεις. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι δεν θα τα καταφέρεις», ήταν τα λόγια του Γουίλ Σμιθ στον γιο του σε μία σκηνή που δεν βγαίνει από το μυαλό μου πως μπορεί να είδαν και στα αποδυτήρια στου Ρέντη πριν τα ματς με την Άστον Βίλα, τη Φιορεντίνα, ακόμα και μερικά στην περασμένη σεζόν του νταμπλ.
Στον ρόλο του Γουίλ Σμιθ ο Μεντιλίμπαρ και στη θέση του γιου του, οι παίκτες του Ολυμπιακού. Για κάποιον που έχει δει την ταινία, μπορεί να συνδυάσει και με άλλα στοιχεία τις δύο ιστορίες, αλλά στο κείμενο θα μείνουμε σε αυτή την ατάκα. Είναι αρκετή για να δώσει ζωή στο ερυθρόλευκο κυνήγι της ευτυχίας που πήρε σάρκα και οστά στην OPAP Arena κάνοντας τη ζωή των απανταχού Ολυμπιακών -και όχι μόνο- λίγο καλύτερη από εκείνο το βράδυ της Τετάρτης. Για να φτάσουμε στο σήμερα, στο νέο συμβόλαιο, στα νέα όνειρα, στο ίδιο κυνήγι.
Αυτό το συναίσθημα αλλά και η διαδρομή, το τι έκανες για να το νιώσεις. Βλέπεις ξανά τα γκολ του Ελ Κααμπί, βουρκώνεις, φουσκώνεις με περηφάνεια και μετά αναρωτιέσαι…
«Τι έκανα για να το αξίζω;».
«Να ζήσει η μάνα που σας γέννησε εσάς του Βάσκους», σε μία παράφραση της ατάκας του Μεντιλίμπαρ κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών στον Πειραιά για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου, όταν είχε αναφέρει «να ζήσει η μάνα που σας γέννησε εσάς τους Έλληνες».
