Την εθνική ομάδα που έχει φτιάξει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν την κρίνεις βάσει της δυναμικής των αντιπάλων ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό το πρώτο κριτήριο. Την κρίνεις πρώτα για το πού ήταν και πού έφτασε. Για το ποδόσφαιρο που παίζει, για την ελπίδα που μας δίνει, για την έμφαση στη νέα γενιά, για το γεμάτο με παιδικά χαμόγελο Καραϊσκάκη, ΟΑΚΑ και πάει λέγοντας.
Αυτή είναι η πιο μεγάλη της επιτυχία, ως σήμερα. Αυτή θα την οδηγήσει και στις μεγάλες επιτυχίες, που δεδομένα περιμένουμε και με αυτά που βλέπουμε στο χορτάρι, δεδομένα θα έρθουν στο κοντινό μέλλον. Ποιο μέλλον δηλαδή, στο τώρα. Στο τώρα που η Ελλάδα μοιράζει πεντάρες σε ομάδες (Λευκορωσία) που μέχρι πέρυσι τέτοιο καιρό βρισκόταν σχεδόν στο ίδιο γκρουπ δυναμικότητας της UEFA και μπορούσαν να μας κάνουν τη ζημιά.
Δεν τα λέμε εμείς, ο ίδιος ο ευεργέτης αυτής της ομάδας, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το είπε και μάλιστα δηλώνοντας την ενόχλησή του μετά από χαρακτηρισμό δημοσιογράφου για «χαμηλού επιπέδου αντιπάλους».
«Ξέρετε πού έχω παράπονο μόνο; Με αυτό το ”χαμηλού επιπέδου”, αυτό είναι το ελληνικό κλασικό. Να σας θυμίσω ότι η Ελλάδα πριν από έναν χρόνο ακριβώς ήταν στο ίδιο επίπεδο και στο ίδιο γκρουπ δυναμικότητας με τη Λευκορωσία, για τα τελευταία έξι χρόνια.
Θα σας πείραζε εάν κάποιος έλεγε για μας ότι είμαστε χαμηλού επιπέδου; Μου αρέσει η αισιοδοξία αλλά είχα τονίσει προηγουμένως ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλα τα παιχνίδια με μεγάλη σοβαρότητα, πάντα να σεβόμαστε τους αντιπάλους.
Δε θέλουμε από την άλλη ούτε να υποτιμήσουμε τον εαυτό μας με όποια ομάδα και να παίζουμε. Θέλω απόλυτο σεβασμό γιατί στο επίπεδο των εθνικών ομάδων παίζουν οι καλύτερoi μίας χώρας. Αυτό που μας διακρίνει ως ομάδα είναι μία σοβαρότητα κι ένας σεβασμός απέναντι σε όλους για να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε καλύτερα».
Σεβασμός, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Σεβασμός και ταπεινότητα για μία ομάδα που χτίστηκε πάνω σε νέες αξίες, σε νέο ποδοσφαιρικό στυλ, με θεμέλια νικητή και με μεγάλο σεβασμό σε αντιπάλους, που μπορεί να μην έχουν πετύχει όσα η Δανία ή η Σκωτία αλλά είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια δεν είχαν και πολλά να ζηλέψουν από εμάς.
Μετά το αλησμόνητο «μην υποτιμάτε την ομάδα μου», από τότε που ο Γιοβάνοβιτς ήταν στον Παναθηναϊκό, μέχρι το «μην υποτιμάτε τον αντίπαλο της ομάδας μου», πέρασαν αρκετοί μήνες. Η φιλοσοφία, όμως, δεν αλλάζει. Και η φιλοσοφία αυτού του προπονητή ταιριάζει απόλυτα με τις φιλοδοξίες της εθνικής ομάδας, που έχει μία ενδεκάδα από χρυσάφι μα πάνω απ’ όλα θέληση, πίστη, ενέργεια, όρεξη κι όσα χρειάζεται για να πετύχει ξανά. Να γράψει μία νέα, δική της χρυσή σελίδα/γενιά και να δώσει έμπνευση για τους επόμενους. Κάτι που ήδη έχει αρχίσει να κάνει…
