Ο Εβάν Φουρνιέ το ήθελε, το ονειρεύτηκε, το πίστεψε και εν τέλει δεν ήταν της μοίρας γραφτό να το ζήσει στην πρώτη του χρονιά με τον Ολυμπιακό. Κανείς δεν το έκρυβε πως ο απόλυτος στόχος των Πειραιωτών στη σεζόν ήταν η κατάκτηση του τροπαίου στη Euroleague. Όλοι το πίστευαν και το παρκέ τού έδειχνε τον δρόμο, μέσα από την εξαιρετική του εικόνα στο μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς στην Ευρώπη.
Ένα 40λεπτο στο μπάσκετ είναι ικανό να σε απογειώσει ή να σε στείλει ξανά στην αφετηρία των ονείρων σου, με νέα δεδομένα. Ο Ολυμπιακός ζει το δεύτερο και σαφώς δυσκολότερο σενάριο εδώ και τέσσερα σερί χρόνια. Πάντα βρίσκει τον τρόπο να είναι εκεί, να ακουμπά το όνειρο και μάλιστα συνήθως ως η κατά γενική ομολογία καλύτερη ομάδα, ωστόσο όσο φτάνει στην πηγή και δεν πίνει νερό τόσο θα πνίγεται στο «θέλω» και το «πρέπει» του.
Για να επιστρέψουμε στον Γάλλο, η προσπάθειά του στον ημιτελικό με τη Μονακό ήταν συγκλονιστική. Ο μόνος που πίστευε μέχρι το φινάλε, ο μόνος που δεν δεχόταν την ήττα, σίγουρα όχι ο μόνος που το ήθελε αλλά στον αγωνιστικό χώρο ήταν μόνος κόντρα σε όλους.
Το εκπληκτικό και ιστορικό one man show του Φουρνιέ δεν είναι από αυτά που θα ξεχαστούν λόγω της τεράστιας αποτυχίας και του αποκλεισμού. Αποτελεί οδηγό για την ερυθρόλευκη συνέχεια και ο ίδιος ελπίζει να μνημονεύει αυτή του την εμφάνιση όταν και αν γίνει πράξη το όνειρό του: να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, την ομάδα που πάντα είχε στην καρδιά του απλώς άργησε να το καταλάβει.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως τα δάκρυα κάθε φιλάθλου της ομάδας… συναντήθηκαν με αυτά του Γάλλου αστέρα. Στο δακρυσμένο βλέμμα του Φουρνιέ έβλεπες την πίκρα κάθε φιλάθλου της ομάδας, το «γιατί ξανά», την απόγνωση, τη σφοδρή επιθυμία, το όνειρο, τις αναμνήσεις, τον φόβο. Όλα τα συναισθήματα σε ένα βλέμμα. Όλα αυτά μάς κάνουν να αγαπάμε ακόμη περισσότερο τον αθλητισμό, που είναι αλήθεια ότι προσφέρει περισσότερες λύπες απ’ ότι χαρές.
Αυτή είναι και η μαγεία του, όμως. Στις λύπες καταλαβαίνεις την αγάπη για το άθλημα, για την ομάδα, για το σήμα. Νιώθεις την αξία της στιγμής και περιμένεις να την ξαναζήσεις. Μετά το δάκρυ, συνήθως ακολουθεί η χαρά, η λύτρωση. Είναι σαν το ουράνιο τόξο που εμφανίζεται μονάχα μετά τη μπόρα για να σου θυμίζει ότι «μπόρα είναι, θα περάσει».
Για τον Ολυμπιακό στη Euroleague, αυτή η μπόρα έχει κρατήσει λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο. Τέσσερα χρόνια είναι αυτά. Πού θα πάει, κάποια στιγμή τα δάκρυα θα στεγνώσουν και με παίκτες όπως ο Φουρνιέ, η λύτρωση δεν θα αργήσει να έρθει. Με μία πιο ρομαντική ματιά, γιατί σαφώς πρέπει να γίνουν κι άλλα πολλά για να αλλάξει το τροπάριο, να ανατραπεί η μοίρα.
Πάντως, όπως σοφά έγραψε ο στιχουργός Δημήτρης Παπαδημητρίου πριν 29 χρόνια, «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε»…