Η Εθνική ομάδα δεν τα κατάφερε στο πρώτο ματς με τη Σκωτία. Ηττήθηκε με 0-1 σε ένα ματς που με δίκαιους ποδοσφαιρικούς όρους δεν έπρεπε να ξεφύγει από την ισοπαλία και πλέον θα ψάξει την ανατροπή στη Γλασκώβη με φόντο την άνοδο στη League A του Nations League.
Για το ματς, δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε παραπάνω την αλήθεια που φανέρωσε το χορτάρι στο «Γ. Καραϊσκάκης». Η Ελλάδα ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο ημίχρονο, εντελώς παθητική, με μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές της, ένα πλάνο που «έμπαζε» από τη μεσαία γραμμή και μπροστά και μία τύχη που την τιμώρησε με την πρώτη απειλή των Σκωτσέζων. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, προχωράμε.
Κι όντως προχωρήσαμε στην επανάληψη, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να καταλαβαίνει κάποιες από τις λανθασμένες επιλογές του στην 11άδα και να βάζει στο παιχνίδι τον Κωνσταντίνο Καρέτσα που έγραψε ιστορία με το εθνόσημο σε ηλικία 17 ετών αλλά κυρίως μας γέμισε αισιοδοξία για τη συνέχεια. Αυτόν τον παίκτη θέλεις να τον ξαναδείς, μάς κέρδισε όλους με την πρώτη επαφή, κάτι που έχουμε να το νιώσουμε πολλά χρόνια με έναν παίκτη της εθνικής. Ίσως από εποχή Φετφατζίδη -στα prime του- για να μην γυρίσουμε τον χρόνο σε παλαιότερες «γαλανόλευκες» αναμνήσεις.
Ένα 17χρονο παιδί που έπαιζε με ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό θράσος, πήγαινε στην μπάλα ή αν θέλετε η μπάλα πήγαινε συνεχώς σε αυτόν, ξεσήκωσε το κοινό και ομόρφυνε τη φαντασία μας. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του είτε από το γήπεδο είτε μέσω της οθόνης. Δεν ήθελες κιόλας. Κοίταζες το ταμπλό για να θυμηθείς ότι κυνηγάμε στο σκορ. Είχε όλα τα φώτα πάνω του ο μικρός, δικαίως.
Ντρίμπλα, σέντρα γλυκιά, τελείωμα, ατελείωτο τρέξιμο, επιστροφές. Τα έκανε όλα. Και ναι, σωστά θα μού πείτε ότι στην Ελλάδα έχουμε την τάση να αποθεώνουμε ή να κατασπαράζουμε κάποιον πριν καλά-καλά τον μάθουμε. Ε, ο Καρέτσας είναι μία άλλη περίπτωση. Το ταλέντο δεν κρύβεται, το μέλλον επίσης. Ποιο μέλλον δηλαδή; Το τώρα μετράει. Και στο τώρα, αυτό το 17χρονο αμούστακο παιδί είναι ο μεγαλύτερος «θησαυρός» της εθνικής ομάδας για τη συνέχεια. Δεν αρκεί να τα κάνει όλα μόνος του όπως στο β’ μέρος τη Σκωτία. Και είναι δεδομένο ότι συνυπάρχει με παίκτες υψηλού επιπέδου κι άλλα ταλέντα που μας έχουν ήδη συστηθεί για τα καλά. Η χρυσή φουρνιά που λέμε. Επειδή έχασαν από τη Σκωτία, δεν χρειάζεται να πέσουμε πάνω τους. Ούτε αν τη νικούσαν, θα βγαίναμε με σημαίες στους δρόμους.
Το κλειδί, το μυστικό, όπως θέλετε πείτε το, κρύβεται στην εμπιστοσύνη του πρότζεκτ. Βήμα-βήμα, μεθοδευμένα και με εμπιστοσύνη σε αυτή τη φουρνιά. Ο Γιοβάνοβιτς είναι προπονητής που μαθαίνει από τα λάθη του. Γιατί έκανε πολλά και κομβικά στις επιλογές προσώπων του πρώτου αγώνα. Θα βρει τον τρόπο (τουλάχιστον σε αυτό ελπίζουμε) να τους «δέσει» και να τους χωρέσει όλους αυτούς μαζί. Και την ομάδα θα την κρίνουμε όταν πρέπει, παιχνίδι με το παιχνίδι. Ούτως ή άλλως δεν χάθηκε τίποτα το βράδυ της Πέμπτης.
Αρχικά, ενόψει της ρεβάνς της Γλασκώβης, φάνηκε ότι τη Σκωτία ποδοσφαιρικά την «έχουμε». Θέλει και τύχη, θέλει και αποτελεσματικότητα, θέλει λίγο απ’ όλα για να προκριθείς σε διπλά ματς, ειδικά όταν κοντράρεσαι με μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ελάχιστα πρόσωπα στη σύνθεσή της και έχει μάθει να παίζει ένα συγκεκριμένο ποδόσφαιρο.
Η δική μας εθνική είναι «in the making» που λέμε. Κι όσο γεννάει αστέρια όπως τον Καρέτσα, έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί για τη συνέχεια. Αρκεί να μη μείνει μόνο σε αυτό…