Το νόημα της ζωής μου. Αυτό σημαίνει ο Ολυμπιακός… Δεκαετία του ’60. Σε μια εποχή “ασπρόμαυρη”, (που οι παλαιότεροι μας έλεγαν τότε που ήμασταν παιδιά αμούστακα), ότι στη φτωχική ζωή τους, χρώμα έδινε η ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα, με έμβλημα τον έφηβο. Έναν έφηβο, που κοιτούσε αγέρωχα με τις “δάφνες της δόξας” να τον στεφανώνουν.
Ήταν η εποχή, που στον αθάνατο ρεμπέτη Πειραιά, ο Ολυμπιακός, λόγω της ομάδας που είχε φτιάξει, κυριαρχούσε και απέκτησε το προσωνύμιο που τον ακολουθεί ως σήμερα: ΘΡΥΛΟΣ. Ήταν η εποχή, που ο Ολυμπιακός, έγινε λαοφίλητο κίνημα και απέκτησε αυτό που διαχρονικά ήταν η δύναμη του: Έναν κόσμο “πύρινο” που δεν λυγά ποτέ. Έναν κόσμο που δεν φεύγει από δίπλα του στιγμή!
Δεκαετία του ’60. Μνημονεύω αυτή τη δεκαετία, αυτή την ασπρόμαυρη εποχή, γιατί το μεγάλο λιμάνι, ο Πειραιάς και το καμάρι του, ο Ολυμπιακός, ταξίδεψε στον κόσμο όλο! Σαλπάρισε στη θάλασσα της δόξας χάρη στο μεγαλείο της τέχνης! Το γιατί; θα το διαπιστώσετε μόλις παρακάτω.
Μέσα σε ένα φτωχόσπιτο, η Μελίνα Μερκούρη, παίρνει έναν δίσκο και τον βάζει στο πικ απ. Τον τοίχο, κοσμεί μια φωτογραφία που απεικονίζει εκείνους που έγιναν “λεβέντες για χάρη του Πειραιά”. Απεικονίζει δηλαδή την 11αδα του Ολυμπιακού! Και ο δίσκος αρχίζει να παίζει και η Μελίνα τραγουδάει την αθάνατη δημιουργία του Μάνου Χατζιδάκι, “Τα παιδιά του Πειραιά” που ο μεγάλος συνθέτης, τη συνέθεσε για την αγαπημένη του ομάδα: Τον Ολυμπιακό.
Μια σκηνή που κρύβει ένα μεγαλείο μοναδικό! Μια σκηνή που προβλήθηκε στην παγκόσμια μεγάλη οθόνη! Μια εξαίσια ταινία, “Ποτέ την Κυριακή”, που αποθεώθηκε χάρη σε ένα τραγούδι για τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό, που είναι γραμμένο στο DNA του, να τον δοξάζουν τα παιδιά του!
Μια σκηνή που κρύβει ένα μεγαλείο μοναδικό. Μια σκηνή που προβλήθηκε στην παγκόσμια μεγάλη οθόνη. Μια εξαίσια ταινία, “Ποτέ την Κυριακή”, που αποθεώθηκε χάρη σε ένα τραγούδι για τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό, που είναι γραμμένο στο DNA του, να τον δοξάζουν τα παιδιά του!
Το τι ακολούθησε, γνωστό. Ένας παγκόσμιος θαυμασμός για την ταινία και τη χαρακτηριστική μουσική της, που έσπασε τα ταμεία, χάρισε στον Μάνο Χατζιδάκι το βραβείο Όσκαρ και τα “Παιδιά του Πειραιά” μπήκαν στην παγκόσμια λίστα με τα είκοσι εμπορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα!
2019. Τόπος: Λιμάνι του Πειραιά. Βάρδια στο καράβι. Η ώρα δείχνει ακριβώς. Στο λιμάνι ακούγεται από το ρολόι του Πειραιά η χαρακτηριστική μελωδία. “Απ’ το παράθυρο μου βλέπω ένα δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…Που σαν θα μεγαλώσουν όλα να γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά”….
Τα μάτια αυθόρμητα έγιναν υγρά. Αφού έμεινα για λίγο σιωπηλός, έβαλα να ακούσω το τραγούδι. Τα δάκρυα, έγιναν ανατριχίλα και δέος, αναλογιζόμενος εκείνους που έγιναν “λεβέντες για χάρη του Πειραιά”. Ανδριανοπουλαίοι, Βάζος, Γόδας, Μουράτης,Μπέμπης, Δαρίβας, Σιδέρης, Υφαντής, Γιούτσος, Μποτίνος, Σάββας, είναι εκείνοι για τους οποίους μου μιλούσε ο παππούς μου με δέος.
Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Λεμονής, Δεληκάρης, Κελεσίδης είναι εκείνοι για τους οποίους μου μιλούσε ο πατέρας μου με δέος. Τους υπόλοιπους, από τα “πέτρινα χρόνια” έως σήμερα, τις μέρες της δόξας, τους έζησα εγώ και θα τους διηγηθώ “αύριο” στα δικά μου παιδιά.
Θα τους τα διηγηθώ με το ίδιο δέος. Και όταν σταθώ στην ημερομηνία που μας γεμίζει θλίψη, στην 8η Φεβρουαρίου 1981, το δέος θα γίνει τιμή για τα 21 αδέρφια μας. Για τους νεκρούς μας, που ο Θεός μας έκανε το χατίρι, να δουν μαζί μας, τον Θρύλο μας στον τελικό.
Τελικά, βαδίζοντας στο κατώφλι των 40, γιορτάζω και εγώ τα γενέθλια του αιώνιου έφηβου γιατί ο Ολυμπιακός,είναι το νόημα της ζωής μου. Και στις 10 Μαρτίου, στις 19.25, θα πάω στο αγαπημένο μου στέκι θα παραγγείλω ένα κρασί και θα πω την ατάκα που είπε ο Μιχάλης Μανούσκος στον ρεμπέτη Μπάτη: “Γιώργο τραγούδα κάτι όμορφο. Κάτι να γιορτάσουμε ρε μάγκα . Τραγούδα για την αγάπη που έρχεται”.
Η παραγγελία μου για το τραγούδι είναι δεδομένη: “Τα παιδιά του Πειραιά”. Ξέρω, ότι ο φίλος μου εκεί στο αγαπημένο μου στέκι, δεν θα μου χαλάσει το χατίρι. Και μαζί θα πιούμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, αφιερωμένο εκεί ψηλά, για να γιορτάσουμε την αγάπη που εδώ και 100 χρόνια, περνάει από γενιά σε γενιά. Και ακόμα ηχεί στα αυτιά η τρομπέτα του Ατίλιο και η ιαχή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ.
ΜΙΛΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ