Κάποιες φορές θα ‘θελα τόσα να σου πω. Για τις πρώτες αναμνήσεις από ‘σένα. Ως πιτσιρικάκι, στην τηλεόραση της ταβέρνας του θείου μου, να βλέπω τον Αλεξανδρή να χάνει τα γκολ και το πρωτάθλημα να μην έρχεται. Να βλέπω εικόνες από το ευρωπαϊκό στο βόλεϊ. Πού να ήξερα ότι 10 χρόνια αργότερα θα έπαιζα κι εγώ ακραίος στην Ολυμπιάδα! Να πανηγυρίζω το Ευρωπαϊκό της Ρώμης. Να παίρνω την πορτοκαλί σπυριάρα και να προσπαθώ να μιμηθώ το Ρίβερς. Να γράφομαι στη σχολική ομάδα του δημοτικού, με την οποία σήκωσα λίγα χρόνια αργότερα το σχολικό πρωτάθλημα Αχαΐας, και να γίνομαι έκτοτε μπασκετικός. Το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα.
Να ξελαρυγγιάζομαι στην κεφαλιά του Νταμπίζα από το πέναλτυ στο Μπερναμπέου. Να κάνω τη διαδρομή σαλόνι-μπαλκόνι-σαλόνι με το κασκόλ στα χέρια μέσα σε 5 δευτερόλεπτα στο γκολ του Γκόγκιτς και να παγώνω στο γκολ του Κόντε.
Να περιμένω τα καλοκαίρια πώς και πώς τον θείο από τον Πειραιά, που κατέβαινε στο χωριό με τον Πρωταθλητή και το Φως, να μιλήσουμε για τις μεταγραφές και για στοίχημα.
Να μου ζητάει η δασκάλα των αγγλικών να γράψω για τον αγαπημένο μου αθλητή, και να κόβω φωτογραφία του Τζιοβάνι από ένθετο της «Ομάδας» στα Νέα, να την κολλάω στο χαρτί και να γράφω για τον μάγο από τη Μπελέμ της Βραζιλίας.
Να υπομένω με κλάματα, βρισιές και στεναχώρια τις ήττες μετά το 80’ στο Τσάμπιονς Λιγκ και τις σφαγές από τους γκρι: Ρομπέρτο Κάρλος, Ζερλάν, Μονακό, Κύπρος, Λεβερκούζεν, Λάτσιο, Μπορντό, Ντόρτμουντ, Μάντσεστερ, Γουλβς. Να περιμένω ως πιτσιρικάκι τις Κυριακές πώς και πώς. Ήταν η μέρα που γυρίζοντας από την καθιερωμένη βόλτα στο χωριό, με έπαιρνε ο πατέρας μου και πηγαίναμε στο καφενείο να δούμε τον Θρύλο στο συνδρομητικό.
Να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο σου όταν σηκώσαμε το Πρωταθλητριών επί της Χόνβεντ μέσα στη Βουδαπέστη, με την ομαδάρα του Χατζηθεοδώρου. Να πηγαίνω χαρούμενος και περήφανος στο σχολείο μετά από τις νίκες στην Ευρώπη και κατσούφης μετά από τις ήττες. Να περιμένω το καταραμένο διπλό στην Ευρώπη στη μπάλα, κι αυτό να μην έρχεται. Και ξαφνικά, ένα βράδυ που ’βρεχε, εν μέσω φροντιστηρίων για τις Πανελλήνιες, σε ένα διάλειμμα, με ένα πιτόγυρο κάτω από μια τέντα στα όρθια, να βλέπω το γκολ του Στολτίδη, και μετά του Πατσατζόγλου και μετά του Ντάρκο, και να δακρύζω από χαρά. Δεν μπορεί να χαθεί αυτό το διπλό!
Κι έπειτα, η αυτοκρατορία στο πόλο και στο βόλεϊ, πέρα από τη μπάλα. Και τα κορίτσια στο πόλο. Κι άλλα ευρωπαϊκά. Οι σταθερές μας. Και η ανάταση στο μπάσκετ. Και τα χειρουργεία χωρίς αναισθητικό από τους γκρι. Ο θυμός. Το τμήμα που αγάπησα και αγαπάω πιο πολύ απ’ όλα. Για τον περίεργο ψυχισμό του. Το πιο ευάλωτο απ’ όλα. Που αφέθηκε στην τύχη του. Να ασελγούν πάνω του, να κάνουν το άσπρο – μαύρο κάτι μούμιες. Που ξύπνησε και πήρε εκδίκηση. Κι ακόμα αδικεί τον εαυτό του και αδικείται. Αλλά αργά η γρήγορα θα πάρει αυτά που αξίζει. Με τον πιο γαύρο απ’ όλους τους γαύρους, που επέστρεψε και τους τιμωρεί. Μα και τίτλο να μην ξαναπάρει το μπάσκετ, πώς να του κρατήσω κακία;
Μου έδωσε το πεταχτάρι. Την μία και μόνη φορά στη ζωή μου που ένιωσα την καρδιά μου να βγαίνει μέσα από το σώμα μου. Να χάνονται μερικοί χτύποι, την καρδιά να τρέχει πιο γρήγορα από το μυαλό, τη λογική να συντονίζεται με το συναίσθημα με καθυστέρηση δευτερολέπτων. Και την επόμενη χρονιά, το Λονδίνο.
Εκείνο το Μάη, στο Γενικό Κρατικό στη Νίκαια, μετά το τρακάρισμα και πριν από το μεγάλο χειρουργείο που θα μου άλλαζε τη ζωή, που είχα να επιλέξω αν θα ακολουθήσω την εντολή των γιατρών, να κοιμηθώ από τις 9 και ήρεμος για το χειρουργείο ή αν θα δω τον τελικό με δική μου ευθύνη. Και πάτησα πόδι, σήκωσα γη και ουρανό, και ο πατέρας μου έφερε τηλεόραση στο δωμάτιο. Και προσπαθούσα να μην τραντάζομαι, να μην εκνευρίζομαι, γιατί ήμουνα σπασμένος όλος. Και σαν με τηλεπάθεια, να ήξερε ότι τη χρειαζόμουν αυτή τη νίκη ο Kill Bill, και πήρε το όπλο του και καθάρισε για μένα. Και ξαναπερπάτησα. Και ξαναέπαιξα μπάσκετ. Στην Ελλάδα, στη Μάλτα, στην Ολλανδία, στη Σερβία, στην Αυστρία.
Και βρέθηκα στη Μασσαλία για την πάρτη σου, μέσα στην κερκίδα των Γάλλων φανατικών, να κάνω ότι θυμώνω στο γκολ του Φετφατζίδη, ενώ μέσα μου ήμουν έτοιμος να εκραγώ από χαρά. Και βρέθηκα στο Μπέρμινγχαμ για σένα. Αγκαλιασμένος με αγνώστους, να τραγουδάω πως είσαι κάτι μαγικό. Και βρέθηκα στη Χάγη, με το κασκόλ στο χέρι, μπροστά από το λάπτοπ, να μην μπορώ να πανηγυρίσω αλλά μόνο να κλαίω στο γκολ του Ελ Καμπί. Κλάμα, για 5 λεπτά, τίποτα άλλο. Γιατί έζησα τη στιγμή που είδαν μαζί μ’ εμάς και οι νεκροί μας, τον Θρύλο μας στον τελικό! Και θα ‘χω να το λέω μέχρι να πεθάνω κι εγώ.
Και σήμερα, 10 Μαρτίου 2025, στις Βρυξέλλες, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, άναψα όλα τα φώτα στις 00:00 για σένα, για να σε γιορτάσω.
Κάποιες φορές θα ‘θελα τόσα να σου πω. Κάποιες φορές θα ‘θελα να ήσουν άνθρωπος. Είτε έφηβος, είτε παππούς 100 ετών. Να κάτσεις απέναντί μου, στο χαμηλό τραπεζάκι με τα καρεκλάκια, να ανοίξουμε το τάβλι και να ξεκινήσουμε την παρτίδα μας. Και παίζοντας, να σου διηγούμαι όλα τα παραπάνω. Κι αφού τελειώσουμε, να κλείσουμε το τάβλι και να σφίξουμε τα χέρια. Σαν δυο φίλοι, που αγαπήθηκαν και έδωσαν όρκο να είναι εκεί πάντα ο ένας για τον άλλο.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ