100 χρόνια λοιπόν. 100 χρόνια του Θρύλου μας. Ολυμπιακό με έκανε εντελώς δημοκρατικά ο πατέρας μου , όπως και τα άλλα δύο μου αδέρφια και τον υπερευχαριστώ γι’ αυτό. Ούτε αυτός περίμενε θαρρώ το πόσο πολύ θα αγαπήσω αυτη την ομάδα.
Στις 3/3 1999 με θυμάμαι να πηγαίνω στο ημίχρονο του αγώνα με τη Γιουβέντους για ύπνο, έχοντας να ξυπνήσω πρωί να πάω σχολείο, 8 χρονών τότε. Πώς να κοιμηθείς όμως; Άφησα μισάνοιχτη την πόρτα να κρυφακούω όσο μπορώ. Άγχος πολύ, ύπνος καθόλου. Και κάπου στο 85′ ακούει το τρίξιμο του κρεβατιού η μητέρα μου και μου λέει «άντε σήκω να το δεις λίγο έμεινε». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Αυτή είναι η πρώτη μου ζοφερή ανάμνηση από τις αμέτρητες που έχω από μικρό παιδί. Η αγάπη μου γι’ αυτή την ομάδα δεν μπορεί να περιγραφτεί με λόγια. Είναι όμως η πιο αγνή αγάπη. Γιατί; Γιατί είναι ανιδιοτελής… δεν περιμένω κάτι σαν αντάλλαγμα. Μου αρκεί να βλέπω την ερυθρόλευκη στο χορτάρι, στο παρκέ.
Στα 33 μου αισίως είμαι από τους τυχερούς που μεγάλωσα με πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά σε όλα τα σπορ. Οι στεναχώριες; Και αυτές πολλές. Προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά αλλά αδυνατώ. Έρχονται στο μυαλό μου αναμνήσεις και βουρκώνω, ανατριχιάζω. Σκέφτομαι τι θα απαντούσα στον μικρό Ιορδάνη εάν με ρωτούσε τι είναι ο Ολυμπιακός.
Δεν ξέρω ακόμα να πω με ακρίβεια. Ίσως του έδειχνα έναν παλίκαρο Βραζιλιάνο με μακρύ μαλλί, κορδέλα και το 10 στην πλάτη. Ίσως του έδειχνα έναν παθιασμένο προπονητή με κενό στα μπροστινά δόντια να σφίγγει τις γροθιές του όντας μούσκεμα από τη βροχή. Ίσως έναν καραφλό γεροδεμένο να ανεβοκατεβαίνει την αριστερά πλευρά παίρνοντας παραμάζωμα ό,τι βρει μπροστά του.
Ίσως έναν ηγέτη με το 7 στην πλάτη να παίρνει μια ομάδα από το ναδίρ και να την φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης. Ίσως πάλι έναν Ισπανό γκριζομάλλη να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη από την αμηχανία που του προκαλεί η αποθέωση 5000 Ολυμπιακών ξημερώματα ευρωπαϊκού τίτλου. Όχι.
Ιορδάνη ξέρεις τι είναι Ολυμπιακός; Ολυμπιακός είναι η 29η Μαΐου 2024 αγόρι μου. Είναι το κλάμα μετά την ασύλληπτη γυριστή κεφαλιά ενός Μαροκινού γκολτζή που μας χάρισε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο. Είναι η αγκαλιά σου με έναν άγνωστο μπροστά στους πανηγυρισμούς των παικτών γιατί ήσουν από τους τυχερούς που το έζησες από μέσα. Είναι η βραχνιασμένη φωνή το επόμενο πρωί. Είναι η πίστη ότι αυτή η ομάδα θα ξανασηκώσει ευρωπαϊκό τίτλο μέσα στο Μπιλμπάο φέτος και μέσα στο Άμπου Ντάμπι και μέσα στη Βαλέτα.
Θεέ μου σε ευχαριστώ. Πατέρα σε ευχαριστώ. Ολυμπιακέ μου θα σε αγαπάω για μια ζωή με όλη μου τη ψυχή. Ζήτω ο ΘΡΥΛΟΣ μας!
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΜΗΛΙΑΔΗΣ