Ο Ολυμπιακός κλείνει σε λίγες μέρες 100 χρόνια ζωής, κι’ όμως νιώθει πιο ευτυχισμένος και έφηβος από ποτέ! Το βλέπεις στα μάτια τους, το βλέπεις στις αντιδράσεις, στα γκολ, στις δηλώσεις, παντού και σε κάθε ματς. Τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο κι εκτός αυτού, η ευτυχία που βγάζει αυτή ομάδα σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θα χάσει άλλο παιχνίδι μέχρι το τέλος της σεζόν. Πρέπει να γυρίσουμε στον Οκτώβριο για να βρούμε την τελευταία της ήττα σε όλες τις διοργανώσεις και ποιος ξέρει μέχρι πού θα φτάσουμε.
Μικρή σημασία έχει αυτό, πάντως, μπροστά στην υγεία που βγάζει το σύνολο του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Υγεία, ποδοσφαιρικά και μη. Ευτυχία, ποδοσφαιρικά και μη. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, το ακούς να το λένε, το βλέπεις ακόμα και στους οπαδούς.
Ο Βάσκος ευεργέτης των Πειραιωτών έφερε μία νοοτροπία με την οποία δεν χάνεις, ακόμα και στις ήττες. Μία νοοτροπία με την οποία πορεύεται ο Ολυμπιακός και που τον οδηγεί σε κάτι τέτοιες βραδιές, με την εμφατική -αν αρκεί αυτή η λέξη- εξάρα κόντρα στην ΑΕΚ. Και έξι να μην έβαζε ο Ολυμπιακός, τα ίδια θα γράφαμε. Αλλά πλέον είναι και θέμα ποιότητας. Θέμα βάθους στο ρόστερ. Ο Μεντιλίμπαρ ζήτησε 22 παίκτες έτοιμους για να γίνουν βασικοί. Και τους έχει.
Αυτό, ναι, σε μεγάλο βαθμό το καταλάβαμε στο ματς με την ΑΕΚ που ο Ολυμπιακός το μετέτρεψε σε μία ποδοσφαιρική φιέστα που όμοιά της είχαμε να δούμε από το 2011, τότε με έναν άλλο Βάσκο στον πάγκο.
Κι αν τον Αντρέ Όρτα τον ξέραμε από πέρυσι, αν και φέτος τα γράψαμε πριν την ΑΕΚ πως έχει άλλον ρόλο στο πλάνο του Μεντιλίμπαρ που τού ταιριάζει καλύτερα, τους άλλους τους είδαμε να μπαίνουν απότομα στην ερυθρόλευκη εξίσωση. Απότομα αλλά όχι απρόσμενα. Η βελτιωμένη και πιο ώριμη εκδοχή του Πάλμα, ο αλάνθαστος Ονιεμαέτσι και ο μαχητής Γιάρεμτσουκ έδειξαν το βράδυ της Τετάρτης στο φαληρικό γήπεδο ότι (θα) είναι παίκτες-κλειδιά για τη συνέχεια του Ολυμπιακού σε όλες τις διοργανώσεις. Ο ένας (Πάλμα) χόρευε και αποδεικνύει με τον τρόπο που παίζει πως είναι ακριβώς αυτό που ήθελε ο Μεντιλίμπαρ για τα εξτρέμ, ο άλλος (Μπρούνο) έπαιξε με το μαχαίρι στα δόντια θαρρείς και ήταν το πρώτο και το τελευταίο του ματς με την ερυθρόλευκη. Το πρώτο ήταν, αλλά σίγουρα όχι το τελευταίο γιατί με τα όσα έκανε έδειξε πως ο Ορτέγκα θα έχει πλέον ισχυρό ανταγωνισμό για τη θέση. Κι αυτό μόνο καλό θα κάνει και στους δύο.
Και στο τέλος αυτός ο Ουκρανός πολεμιστής. Και δεν χρειάζεται να συνδυάσουμε τη λέξη με τον πόλεμο. Τον αποκαλώ πολεμιστή γιατί φέτος πέρασε και άκουσε πολλά. Αλήθεια είναι πως δεν τού έβγαινε τίποτα, μέχρι εκείνο το σόλο γκολ στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό που έκανε τη διαφορά και σε μεγάλο βαθμό έστειλε τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά. Εκεί κάτι άλλαξε για τον ίδιο και αποδείχθηκε πως ήταν ξεκάθαρα θέμα ψυχολογίας, γιατί την αυτοπεποίθηση με τέτοια καριέρα στις πλάτες σου, δύσκολα τη χάνεις μέσα σε έξι μήνες.
Ο Ουκρανός έκλεισε στόματα μα κυρίως απέδειξε στον εαυτό του για άλλη μία φορά ότι στα δύσκολα, απαντάει με δουλειά, κρίσιμα γκολ και με τη φανέλα του στραμμένη στην κερκίδα. Τώρα και που θα λείψει -πιθανότατα- ο Ελ Κααμπί από την OPAP Arena, δεν τρέμει το φυλλοκάρδι κανενός στον Πειραιά. Θα τον βρει (ξανά) τον τρόπο του ο Ουκρανός…
Όσες σειρές και να γράψουμε για την ευτυχία του Ολυμπιακού με τον Μεντιλίμπαρ ως καθοδηγητή του, λίγες θα είναι. Δεν χρειάζεται κιόλας. Τι να πουν τα λόγια μπροστά σε αυτή την καταιγιστική εικόνα στο γήπεδο. Μπροστά σε τέτοιες ποδοσφαιρικές παραστάσεις, σε αυτή τη διάρκεια στην απόδοση, σε αυτή τη νοοτροπία νικητή. Να νικάς 4-0 την ΑΕΚ και να βρίσκεις κάτι να σου φταίει. Κάτι να διορθώσεις, αιτίες για να συνεχίσουν οι παίκτες σου να τρέχουν λες και κυνηγάς στο σκορ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ολυμπιακού ως τώρα στη σεζόν. Κι όλοι ξέρουμε πως το ματς του πρωταθλήματος την Κυριακή θα είναι διαφορετικό. Η νοοτροπία των Ερυθρολεύκων, όμως, δεν θα αλλάξει. Και στο τέλος της βραδιάς ή μίας σεζόν, αυτή σε κάνει πρωταθλητή Ελλάδας ή Κυπελλούχο Ευρώπης και πάει λέγοντας. Ο Μέντι τα θέλει όλα.