Η Βραζιλία έμεινε με τις πληγές του χαμένου τελικού με την Ουρουγουάη, στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσε πριν από 68 χρόνια. Ίσως, όμως, να μην είχε φτάσει ούτε εκεί, αν η μοίρα δεν είχε παίξει άσχημο παιχνίδι σε ένα από τα «αστέρια» της Γιουγκοσλαβίας, τον επιθετικό Ράικο Μίτιτς, στον μεταξύ τους καθοριστικό αγώνα, που διεξήχθη την 1η Ιουλίου 1950.
Πριν την εξιστορήσουμε, χρειάζεται να σας ενημερώσουμε ότι εκείνος ο όμιλος της 1ης φάσης έμοιαζε πολύ με τον αντίστοιχο φετινό. Η Βραζιλία και η «μαμά» της Σερβίας, Γιουγκοσλαβία, είχαν και πάλι αντίπαλο την Ελβετία, αλλά και μία χώρα από τη Βόρεια Αμερική, το (αδύναμο τότε) Μεξικό. Η πρώτη διαφορά σε σχέση με φέτος ήταν ότι την γκέλα με τους Ελβετούς την είχε κάνει η «σελεσάο» (2-2) και η δεύτερη ότι από τον όμιλο προκρινόταν μόνο ο πρώτος, για να διεκδικήσει το τρόπαιο στην τελική τετράδα που διεξαγόταν με σύστημα pool: Όλοι εναντίον όλων κι όποιος μαζέψει τους περισσότερους βαθμούς.
Στους «πλάβι» αρκούσε και η ισοπαλία για την πρόκριση, μια και είχαν νικήσει άνετα και το Μεξικό (4-1) .Οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι, όμως, συναισθανόμενοι την κρισιμότητα του ματς, συνέρρευσαν στο αχανές «Μαρακανά» για να ενισχύσουν την αγαπημένη τους εθνική ομάδα: 142.000 εισιτήρια κόπηκαν εκείνο το απόγευμα, σχεδόν τα διπλάσια, δηλαδή, σε σχέση με τη νίκη με 4-0 επί του Μεξικού στην πρεμιέρα, την οποία είχαν παρακολουθήσει 82.000 θεατές (ο αγώνας με την Ελβετία είχε διεξαχθεί στο Σάο Πάουλο).
Όταν οι δύο ομάδες εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο, ο κόσμος είδε με έκπληξη τη Γιουγκοσλαβία να παρατάσσεται με δέκα παίκτες. Απουσίαζε ο Μίτιτς, ο οποίος είχε βγει λίγο απρόσεκτα από την καταπακτή, με αποτέλεσμα να κοπεί άσχημα στο μέτωπο και να ζαλίζεται! Η αιμορραγία ήταν τόσο μεγάλη που καθιστούσε αδύνατο να ξεκινήσει τον αγώνα και το χειρότερο ήταν ότι, βάσει του κανονισμού που ίσχυε τότε, δεν επιτρεπόταν να αντικατασταθεί. Κάθε ομάδα όφειλε να αρχίσει και να τελειώσει το 90λεπτο με τους έντεκα παίκτες που είχε δηλώσει ο προπονητής στο φύλλο αγώνα –ενώ δεν επιτρέπονταν ούτε οι αλλαγές κατά τη διάρκειά του.
Ο Ουαλός διαιτητής Γκρίφιθς δεν δέχθηκε να περιμένει να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στον Μίτιτς κι έτσι η Γιουγκοσλαβία άρχισε τον αγώνα με παίκτη λιγότερο! Πριν καλά-καλά βρουν τα πατήματά τους οι «πλάβι», δέχθηκαν γκολ από τον Βραζιλιάνο σταρ, Αντεμίρ και βρέθηκαν από πολύ νωρίς με την πλάτη στον τοίχο. Μόνη τους ελπίδα, ήταν να αποκατασταθεί γρήγορα η αριθμητική ισορροπία.
Πράγματι, ο Μίτιτς συνήλθε και μπήκε στο παιχνίδι γύρω στο 20ό λεπτό. Μες στη ζαλάδα του, όμως, δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι η ομάδα του είχε δεχθεί γκολ και αγωνιζόταν νομίζοντας ότι το αποτέλεσμα ήταν 0-0! Χρειάστηκε να λήξει το πρώτο ημίχρονο για να μάθει έκπληκτος την αλήθεια και να συνειδητοποιήσει ότι αν είχε καταφέρει να σκοράρει, με ένα καλό σουτ που μπλόκαρε ο γκολκίπερ Μπαρμπόσα, θα είχε ισοφαρίσει και δεν θα έδινε προβάδισμα στη Γιουγκοσλαβία, όπως εκείνος νόμιζε!
Και η ισοπαλία θα ήταν αρκετή για να προκριθούν οι «πλάβι» στους «4», όμως η Βραζιλία δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει την ευκαιρία. Στο 49’ πέτυχε γκολ με τον Ζιζίνιο, το οποίο ακυρώθηκε επειδή ο Τσίκο βρισκόταν σε αντικανονική θέση (το παθητικό οφσάιντ σπάνια λαμβανόταν υπ’ όψιν τότε), αλλά στο 69’ σιγούρεψε τη νίκη. Πάλι με τον Ζιζίνιο, ο οποίος σκόραρε με δυνατό διαγώνιο σουτ.
Η πίκρα του Μίτιτς για την ατυχία που τον βρήκε σε εκείνο το ματς μετριάστηκε κάπως από την ανάδειξή του σε πρώτο σκόρερ του ολυμπιακού τουρνουά του Ελσίνκι, το 1952. Ούτε αυτό το χάρηκε όσο θα ήθελε, όμως, μια και η Γιουγκοσλαβία έμεινε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, χάνοντας με 2-0 στον τελικό από τη μεγάλη Ουγγαρία του Φέρεντς Πούσκας. Οι «πλάβι» είχαν κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο και το 1948, έχοντας και τότε στη σύνθεσή τους τον Μίτιτς, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Ερυθρού Αστέρα. Ήταν βασικό στέλεχος των «ερυθρόλευκων» του Βελιγραδίου από την ίδρυσή τους, το 1945 και αγωνίστηκε με τη φανέλα τους έως το 1958, συμβάλλοντας στην κατάκτηση πέντε Πρωταθλημάτων και τεσσάρων Κυπέλλων Γιουγκοσλαβίας.
Ο Μίτιτς έφυγε από τη ζωή το 2008 και ο Ερυθρός Αστέρας τίμησε τη μνήμη του δίνοντάς το όνομά του στο στάδιό του, το 2014. Ένα στάδιο που, ως γνωστόν, είχε καθιερωθεί με την ονομασία… «Μαρακανά» από τη δεκαετία του ’60, όταν ο Μίτιτς είχε κρεμάσει τα παπούτσια του. Λες και κάποιος ήθελε να παίξει μαζί του και να του θυμίζει τη δυσάρεστη περιπέτεια που βίωσε με την εθνική ομάδα, το 1950 στο ξακουστό στάδιο του Ρίο ντε Τζανέιρο.
1 Ιουλίου 1950 – «Μαρακανά», Ρίο ντε Τζανέιρο
Βραζιλία-Ελβετία 2-0
Σκόρερ: 3’ Αντεμίρ, 69’ Ζιζίνιο
Βραζιλία (Φλάβιο Κόστα): Μπαρμπόσα, Αουγκούστο, Ζουβενάλ, Μανέκα, Ντανίλο Άλβιμ, Μπάουερ, Μπιγκόντε, Τσίκο, Αντεμίρ, Ζιζίνιο, Ζαΐρ.
Γιουγκοσλαβία (Μίλοραντ Αρσενίεβιτς): Μρκούσιτς, Χόρβατ, Ζλ. Τσαϊκόφσκι, Στάνκοβιτς, Γιοβάνοβιτς, Τζάιτς, Βούκας, Ζελ. Τσαϊκόφσκι, Μπόμπεκ, Μίτιτς.
