«Γιατί τέτοιο μίσος;». Αυτή ήταν η βασική απορία των ξένων αθλητριών του Ολυμπιακού προς τον προπονητή Θάνο Νίκλα αλλά και τα υπόλοιπα στελέχη της ομάδας. Κι άντε να τους εξηγήσεις ότι αυτές δεν έκαναν τίποτα και πως ό,τι συνέβαινε εκεί είναι απόρροια της αθλητικής ένδειας που μαστίζει τον αντίπαλο σύλλογο, οι βάσεις της οποίας είναι κατά βάση ποδοσφαιρικές και έχουν τις ρίζες τους κοντά τρεις δεκαετίες πίσω.
Οι καταγγελίες που προέκυψαν από το πρώτο ντέρμπι αιωνίων της σεζόν στην Α1 Γυναικών ήταν πάρα πολλές. Σε σημείο που να μην ξέρεις από πού να το πρωτοπιάσεις. Πολύ πριν φτάσουμε στο μίσος ανθρώπων που πιθανότατα να μη γνωρίζουν καν τα ονόματα όλων των παικτριών της ομάδας τους, υπάρχουν ζητήματα στα οποία θα έπρεπε να έχουν τοποθετηθεί άμεσα οι περιβόητες «αρμόδιες Αρχές».
Αυτές οι Αρχές που επινόησαν την ψηφιακή ταλαιπωρία που λέγεται tickets.gov.gr, η οποία ταλαιπωρεί καθημερινά κάμποσους οπαδούς (άλλοι μπαίνουν με καθυστέρηση πολλών λεπτών στο γήπεδο και άλλοι δεν μπαίνουν καθόλου λόγω προβλημάτων στην εφαρμογή, στη συσκευή τους ή στο διαδικαστικό της υπόθεσης) και που την ίδια στιγμή επιτρέπουν τη διεξαγωγή αγώνων σε ακατάλληλα γήπεδα και με συνθήκες που κάνουν τη ζούγκλα να μοιάζει παιδική χαρά.
Μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υπάρξει η παραμικρή επίσημη αντίδραση από τις «αρμόδιες Αρχές» για τα αίσχη που έλαβαν χώρα στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος». Δεν έχει κανείς την παραμικρή ιδέα για το πόσοι ήταν οι αλλόφρονες οπαδοί του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στο γήπεδο, με αποκλειστικό σκοπό να τραμπουκίσουν γυναίκες επειδή φορούν τη φανέλα του αθλητικού δυνάστη τους.
Να ήταν όλοι τόσο… Παναθηναϊκοί που δεν μπορούν να μείνουν μακριά από την ομάδα τους; Αστείο και να το συζητάμε, όταν στο ποδοσφαιρικό ΟΑΚΑ είναι τρεις κι ο κούκος και χρειάζονται εξευτελιστικές προσφορές ακόμα και στα πιο εμπορικά ματς της σεζόν προκειμένου να σπεύσουν οι οπαδοί και να μην είναι άδειο το στάδιο.
Εκτός από υπεράριθμοι όμως, οι οπαδοί των Πρασίνων ήταν και… αφιονισμένοι. Λες και απέναντί τους είχαν τον Τζόρτζεβιτς, τον Γιαννακόπουλο, τον Τζιοβάνι, τον Μήτρογλου, τον Ρέαμπτσιουκ και όλους όσους στοιχειώνουν τους οπαδικούς εφιάλτες τους. Οι οποίοι κακά τα ψέματα είναι στην απόλυτη πλειοψηφία τους ποδοσφαιρικοί. Άντε να εξηγήσεις στη Χέμπε και τα υπόλοιπα κορίτσια που είχαν την τύχη να γεννηθούν σε πιο πολιτισμένες χώρες ότι εδώ υπάρχουν τύποι που ζουν και αναπνέουν μονάχα για να μισούν τον αντίπαλο, επειδή αυτός τυγχάνει να είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της Ευρώπης.
Κι εντάξει το να μισείς. Δικαίωμά σου είναι στην τελική, αν θεωρείς ότι ο Ολυμπιακός σε κάθε του έκφανση είναι αποκλειστικός υπαίτιος για την οπαδική δυστυχία σου. Το να μην μπορείς να διαχωρίσεις τον επαγγελματικό από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τους άντρες από τις γυναίκες, είναι λόγος για ψυχιατρική παρέμβαση. Όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Μόνο το περιβόητο «ΤΣΟ και ΛΟ» να θυμηθούμε, με ευθύνη βεβαίως και των τότε αθλητριών του Παναθηναϊκού που συμμετείχαν στην ιστορική αλητεία, φτάνει και περισσεύει.
Πέρα όμως από το τυφλό οπαδικό μίσος, έχουμε και την πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας νομιμότητας. Το ίδιο κράτος που σου πρήζει τα συκώτια προκειμένου να μπεις σε ένα γήπεδο Super League ή Basket League μαζί με το παιδί σου, δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να ελέγξει έναν αθλητικό χώρο ο οποίος δεν θα έπρεπε καν να έχει άδεια λειτουργίας. Και μόνο η εικόνα με τα συνθήματα με σπρέι πάνω στις μπασκέτες αλλά και οπουδήποτε αλλού, θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να κριθεί ακατάλληλο το κλειστό της Λεωφόρου.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με οπαδικά γράφιτι, αλλά με υπεράριθμους οπαδούς που αποτελούν κίνδυνο για τους ίδιους και τους γύρω τους. Όταν μάλιστα αρκετοί από αυτούς καπνίζουν και συμπεριφέρονται με εντελώς ανεξέλεγκτο τρόπο, θέτουν σε κίνδυνο και την υγεία των αθλητριών.
Οι σοκαριστικές δηλώσεις της Ρεμπέκα Τόμπιν είναι ενδεικτικές για το πόσο ακατάλληλες ήταν οι συνθήκες διεξαγωγής του ντέρμπι:
«Είμαστε επαγγελματίες μπασκετμπολίστριες κι όμως, αναγκαζόμαστε να παίζουμε κάτω από πολύ δύσκολες και αντιαθλητικές συνθήκες. Παίξαμε σε ένα γήπεδο που είχε κόσμο πολύ περισσότερο από τη χωρητικότητά του. Οι περισσότεροι κάπνιζαν και δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Εγώ, προσωπικά, έχω άσθμα και πέρασα πολύ δύσκολα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Οι συνθήκες του αγώνα ήταν δύσκολες, είναι απαράδεκτο. Η απόσταση του αγωνιστικού χώρου από την εξέδρα των φιλάθλων δεν είναι αυτή που πρέπει. Από τον καπνό δεν μπορούσαμε καν να αναπνεύσουμε σωστά
Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχω παίξει αγώνα σε γήπεδο με τόσο πολύ καπνό! Δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες για παιχνίδι μπάσκετ αυτού του επιπέδου».
Για το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να ψέξουμε τον κρατικό μηχανισμό είναι η κάλυψη του αγώνα. Οι εικόνες ντροπής του «Παύλος Γιαννακόπουλος» είχαν ακριβώς την περιγραφή που τους αξίζει από το κρατικό κανάλι. Πραγματικά, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ιδανικότερο ταίριασμα ήχου και εικόνας, κάτι που χαρακτηρίστηκε «στα όρια του εξευτελισμού» από τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό.
Ότι η ΕΡΤ προκαλεί εδώ και πολλά χρόνια τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν είναι βεβαίως δική μας διαπίστωση. Από τις μπασκετικές μεταδόσεις μέχρι αυτές του πόλο αλλά και τις «προσεγγίσεις» στελεχών και συνεργατών της «Αθλητικής Κυριακής» επί σειρά ετών, οι… αντιολυμπιακές συμπτώσεις στο ραδιομέγαρο είναι πάρα πολλές για να αγνοηθούν. Όσο για το ραδιοφωνικό κομμάτι, ας το αφήσουμε καλύτερα γιατί τα όσα ακούγονται εκεί τις τελευταίες δεκαετίες θα γέμιζαν ολόκληρη σειρά βιβλίων…