Αν και η επικαιρότητα θέλει Τουρέ και Μάνο και Γκιγιέρμε, επιτρέψτε μου να ασχοληθώ σήμερα με μπάσκετ. Και Σπανούλη. Δηλαδή το μπάσκετ προσωποποιημένο…
Πρέπει να είμαι από τους τελευταίους που κατάφεραν να αποδεχτούν πλήρως την «ολότητα» του Βασίλη στον Ολυμπιακό. Για την αξία του δεν αμφέβαλλα ποτέ και πως θα μπορούσα άλλωστε. Εκείνο που με ζόριζε, όπως και πολλούς ακόμη που αγαπούν τον Θρύλο, ήταν η δυσκολία να αποδεχτώ ότι ο κατά τεκμήριο κορυφαίος παίκτης στην ερυθρόλευκη μπασκετική ιστορία είχε πρωτίστως μεγαλουργήσει στον Παναθηναϊκό…
Τα έργα και οι ημέρες του Σπανούλη στον Ολυμπιακό ωστόσο, κατέδειξαν όχι μόνο έναν έναν σπάνιο αθλητή, αλλά πρωτίστως έναν φυσικό ηγέτη που μοιάζει να γεννήθηκε μέσα στην αλμύρα του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Προσθέστε στα παραπάνω και το μεγαλείο του ανθρώπου Βασίλη και τότε έχετε ολοκληρωμένη την εικόνα της τεράστιας προσωπικότητάς του…
Είναι πάρα πολλοί οι φίλοι μου που δεν κατανοούν τις διαφορές μεταξύ ποδοσφαιρικού και μπασκετικού πολιτισμού. Μεταξύ μας και σε μένα μου φαίνονται κάποιες φορές δυσνόητες, ειδικά όταν βλέπω και διαβάζω για συμπεριφορές ορισμένων παραγόντων ή ακόμα και συναδέλφων. Έχω πολλάκις στηλιτεύσει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται κάποια πράγματα επικοινωνιακά αλλά και ουσιαστικά οι άνθρωποι της ΚΑΕ Ολυμπιακός, οι οποίοι συχνά δείχνουν πολύ περισσότερο «πολιτισμό» απ’ αυτόν που απαιτούν οι περιστάσεις. Τι να γίνει όμως: όσα κι αν «ακούνε» οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία και το ήθος τους δεν μπορούν να τα αποβάλουν: θα τα κουβαλούν ως παράσημο ή ως… βάρος (αναλόγως την οπτική του καθενός) μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ο Σπανούλης και συνολικά το μπασκετικό τμήμα βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα (είναι και της μοδός η ορολογία) με αφορμή μια «αποκλειστική» συνέντευξη που έδωσε ο Βασίλης στο sdna και τον Τόλη Κοτζιά. Παρένθεση: έχω γνωρίσει ελάχιστους μπασκετικούς με την ποιότητα και το θάρρος της γνώμης του Τόλη. Είναι πάντα σωστή; Προφανώς όχι. Κανενός μας δεν είναι και όποιος δεν το αναγνωρίζει, μάλλον χρειάζεται επίσκεψη σε ψυχολόγο.
«Ναι αλλά ο Κοτζιάς έχει γράψει εναντίον του Ολυμπιακού, πως καταδέχεται ο Σπανούλης να του μιλάει;» αναρωτήθηκαν πολλοί. Χρειάζεται να σας θυμίσω τη χυδαία επίθεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Βασίλη, αλλά και πως ο ίδιος τη διαχειρίστηκε; Όταν είσαι ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, δεν έχεις χώρο μέσα σου για μικρότητες. Ειδικά απέναντι σε δημοσιογράφους που νομιμοποιούνται να έχουν άποψη: σωστή, λάθος, αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Καταρχάς, η συνέντευξη δεν ήταν «αποκλειστική» όπως παρουσιάστηκε από το εν λόγω σάιτ. Επειδή είναι πολλοί εκείνοι που δεν το γνωρίζουν, η media day της Euroleague δεν διέπεται από «ελληνικά ήθη και κανόνες». Δηλαδή, μπορεί να παρευρεθεί ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ δημοσιογράφος και Μέσο, δίχως ειδική «άδεια» από τον σύλλογο. Και μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προβλέπεται το τετ α τετ μεταξύ παικτών και δημοσιογράφων: η μόνη «αποκλειστικότητα» έγκειται στο ότι αντί οι αθλητές να μιλούν σε όλους τους εκπροσώπους των ΜΜΕ ταυτόχρονα, τις δηλώσεις τις κάνουν σε έναν – έναν ξεχωριστά.
Να πει λοιπόν, ο Σπανούλης «α, εσύ είσαι που είχες γράψει κάποτε ότι ευνοηθήκαμε, άρα δε σου μιλάω»; Ποτέ των ποτών, οινοπνευματωδών και μη. Να πει ο Βασίλης «α, εκπροσωπείς το sdna που είναι αντιολυμπιακό, άρα δε σου μιλάω»; Ούτε καν. Για την ΚΑΕ πάλι, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.
Πράγματι, το να δοθεί άδεια από τον Μπαφέ ή οποιονδήποτε άλλον για μια όντως αποκλειστική συνέντευξη σε Μέσο που είτε ανήκει/σχετίζεται με τον Δ. Γιαννακόπουλο, είτε απλώς είναι αντιολυμπιακό μέχρι κόκκαλο, θα ήταν ομολογουμένως βαρύ, ακόμα και για τα δεδομένα του λεγόμενου μπασκετικού πολιτισμού. Και γι’ αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ. Όσες φορές έχουν δημοσιευτεί δηλώσεις ως «αποκλειστικές», είναι από αυτές που παίρνονται στο πόδι, στη μικτή ζώνη ή σε ένα ξεμονάχιασμα λίγων δευτερολέπτων.
Έχω ένα ολόκληρο κατεβατό να προσάψω στους Αγγελόπουλους και συνολικά στο μπασκετικό τμήμα για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται συγκεκριμένες καταστάσεις. Το έχω κάνει πάμπολλες φορές και θα το ξανακάνω δίχως δισταγμό. Δε σημαίνει σώνει και καλά ότι η άποψή μου είναι σωστή. Είναι όμως η δική μου άποψη και γι’ αυτήν θα κριθώ. Για παράδειγμα, μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι όταν ειπώθηκε προς την ΚΕΔ η φράση «εσείς θα φταίτε αν φύγουν οι Αγγελόπουλοι και ο Γιαννακόπουλος από το μπάσκετ» από άνθρωπο της ΚΑΕ. Παρόλο που τον Χρήστο Σταυρόπουλο σέβομαι και τον εκτιμώ, τον πέρασα γενεές δεκατέσσερις για εκείνη την ατάκα. Το ότι δε με ενόχλησε ποτέ και συνεχίζουμε να συνομιλούμε σα να μην έχει συμβεί κάτι, δείχνει την ανωτερότητα του χαρακτήρα του. Και τέτοια – καλώς ή κακώς – διαθέτουν άπαντες στο μπασκετικό τμήμα…
Μεταξύ μας, θα ήθελα να δω κάποια στιγμή τους Αγγελόπουλους να κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και να τσαλακώνονται, υπερασπιζόμενοι τα δίκαια του Ολυμπιακού που είναι εντέλει πρώτα και κύρια τα δικά τους δίκαια. Διότι, για σκεφτείτε το: αν δυσανασχετούμε εμείς που είμαστε απέξω με όσα γίνονται στον «φάρο» του ελληνικού αθλητισμού, πως θα πρέπει να νιώθουν εκείνοι που εδώ και πολλά χρόνια μειώνουν την προσωπική τους περιουσία για την ομάδα που αποδεδειγμένα λατρεύουν;
Όσο κι αν το θέλουμε όμως, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Επομένως, οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα πρέπει είτε να «ανεχτούν» τους μεγαλύτερους κυρίους που εμφανίστηκαν ποτέ στο ελληνικό και πιθανότατα ευρωπαϊκό μπάσκετ, είτε να κάνουν κάποιου είδους συλλαλητήριο για να σηκωθούν να φύγουν. Να αλλάξουν, αποκλείεται και σας το υπογράφω.
Είναι πολλές οι παγίδες που στήνονται σε βάρος της ΚΑΕ καθημερινά. Και όσο υπάρχει κόσμος του Ολυμπιακού που τσιμπάει, τόσο πιο πρόσφορο θα γίνεται το έδαφος για τους εχθρούς της ομάδας. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω και συχνά η συμπεριφορά της διοίκησης το κάνει ακόμα πιο περίπλοκο με τη μονίμως υπεράνω στάση της. Όποιος λοιπόν, ενδιαφέρεται μονάχα για τίτλους, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο ήρθαν και ποιος εκπροσωπεί τον σύλλογό του, ξέρει που να στραφεί. Όποιος πάλι, έχει το σθένος να παλέψει με το σπαθί του για οποιαδήποτε διάκριση, να κερδίζει την καθολική αναγνώριση στο εξωτερικό αλλά και το… βίτσιο να βλέπει την ομάδα του συχνότατα αδικημένη (και να μην αντιδρά με τον δυναμισμό που πρέπει), το ΣΕΦ είναι μονόδρομος.
ΥΓ. Μιλώντας για τις διαφορές ποδοσφαίρου και μπάσκετ σε επίπεδο πολιτισμού. Ο Γιώργος Μπόγρης, ένας macho τύπος που βγάζει μια μπρουτάλ εσάνς (έτοιμος για στήλη στο Marie Claire είμαι) και που μόνο ως λόγιος δεν περνιέται, μίλησε τις προάλλες για τη χορηγική συμφωνία Ολυμπιακού και Volton. Κάντε έναν κόπο να διαβάσετε τις δηλώσεις του και θα καταλάβετε πολλά: δίχως να έχει γραμμένη ούτε μια λέξη, δείχνοντας ότι σκεφτόταν καλά όσα έλεγε, ο Μπόγρης έμοιαζε περισσότερο με εύγλωττο στέλεχος της εταιρίας παρά με αθλητή που πήγε στο πάνελ επειδή απλώς έπρεπε να είναι εκεί…