Λένε – και ισχύει κιόλας – ότι το να υπερασπιστείς έναν τίτλο είναι η πιο δύσκολη πίστα για τις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Ο Ολυμπιακός το πέτυχε με ομοιογένεια και διαφορετικό προπονητή, σε μια πολύ πιο απαιτητική χρονιά για τον οργανισμό λόγω των πολλών ευρωπαϊκών παιχνιδιών ενώ αποκτά μεγαλύτερη σημασία το γεγονός πως το πανηγύρισε με μειονέκτημα έδρας.
Οι Ερυθρόλευκοι κρατούσαν την τύχη στα χέρια τους μετά το μπρέικ στο Μετς και έπειτα από το εύκολο 2-0 στο Ρέντη, γνώριζαν πως το πρωτάθλημα είναι δική τους υπόθεση αρκεί να αντέξουν στην αντίδραση που δεδομένα θα έβγαζε ο Παναθηναϊκός.
Οι Πράσινοι όντως αντέδρασαν στον 3ο τελικό όπου ο Ολυμπιακός έπαιξε άσχημα, κέρδισαν στις λεπτομέρειες με τις αλλαγές από τον πάγκο τους και στον 4ο προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το μομέντουμ που δημιουργήθηκε μετά τον τραυματισμό του Τζούριτς.
Τώρα που τη βλέπω ξανά, είναι αδιανόητη άμυνα 😳 pic.twitter.com/RzEPi2vdZX
— Ανδρέας (@adreas_k) April 22, 2024
Το άνετο 2-0 έγινε 2-2 με τη σύνθεση των φιλοξενούμενων να αποτελείται από τους αναπληρωματικούς που πήραν τη νίκη στο Μετς (μαζί με τον Κερν που έδωσε κάτι το απρόβλεπτο). Δύο ξένους.
Οι πρωταθλητές είχαν μπει καλά στο 4ο σετ, μπήκαν ακόμα καλύτερα στο τάι μπρέικ αλλά και εκεί ο Παναθηναϊκός έκανε την αντεπίθεσή του με τον Πετρέα.
Δύο μεγάλα μπλοκ, σπουδαίες άμυνες και ο άσος του Ιντάλγκο την κατάλληλη στιγμή έστεψαν ξανά τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, με το εισιτήριο του CEV Champions League να καταλήγει στα χέρια του σε μια άκρως επιτυχημένη χρονιά.
Το φινάλε πέρα από πανευτυχείς βρήκε και ιδιαίτερα ανακουφισμένους τους ανθρώπους του Ολυμπιακού. Ήταν η δεύτερη σερί χρονιά που αμφισβητήθηκε η δουλειά που έγινε από το καλοκαίρι όπως συνέβη πέρσι μετά την κατάκτηση (!) του Challenge Cup. Τότε είχε χαθεί το Κύπελλο κι αρκετοί έβλεπαν το μομέντουμ να το έχει ο ΠΑΟΚ.
Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια της… πίεσης. Όταν ο Μίλωνας ισοφάρισε την ημιτελική σειρά σε 2-2, στον Ολυμπιακό οι παίκτες πίστευαν στο νταμπλ ανεξαρτήτως του τι ακουγόταν/γραφόταν/λεγόταν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος αφού δείχνει πως άπαντες απορροφούσαν την πίεση και ήταν σίγουροι για τις δυνατότητές τους.
Προσωπικά, δεν θυμάμαι ομάδα που να έχει κατακτήσει τέσσερις πολύ σημαντικούς τίτλους με τον ίδιο κορμό στην Ελλάδα και να έχει αμφισβητηθεί σε τέτοιο βαθμό μέσα στη χρονιά.
Πάντα οι άνθρωποι που δουλεύουν χρόνια στον σύλλογο ξέρουν τι είναι αναγκαίο, ξέρουν τι πάει και τι δεν πάει καλά, πότε πρέπει να διορθωθεί κάτι. Κι αν δεν πάει καλά, αθλητισμός είναι και ουδείς μπαίνει μόνος στην αρένα!
Ο Ολυμπιακός κατέκτησε τον τίτλο γιατί ήταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν ομάδα με ρόλους – ναι και με προβλήματα όπως οι άλλοι – προσωπικότητες και προσηλωμένη στον στόχο της χωρίς να ενδιαφέρεται για τα γύρω γύρω.
Με τον Ιντάλγκο να παίζει κομβικά σε όλα τα κρίσιμα, τον Κουμεντάκη να κάνει τρομακτικό step up, τον Τζιάβρα να αποκτά τη νοοτροπία του συνόλου, τον Στερν να ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοσή του στις μπάλες που «καίνε», μετά από σοβαρό χειρουργείο το καλοκαίρι και με ένα επιτελείο υποδειγματικό στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας.
Γιατί οι παίκτες είναι πάντα οι πρωταγωνιστές αλλά σε μια καλή παράσταση υπάρχουν και αρκετοί συντελεστές που δεν παίρνουν το φως πάνω τους.
Όσο οι Ερυθρόλευκοι προχωρούν τον σχεδιασμό τους με τον Αντρέα Γκαρντίνι, ο Παναθηναϊκός ολοκληρώνει (;) τον δικό του με τρόπο που ουσιαστικά παραδέχεται το μέγιστο της αποτυχίας του.
Δεν είναι μόνο ότι είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ, αλλά ότι ουσιαστικά έφτιαξε ένα ρόστερ που θεώρησε πως δεν είχε προβλήματα πέρσι και πως μόνο αν προστεθεί πάγκος και αρπάξει ό,τι κεντρικό κυκλοφορεί στην αγορά ώστε να μη μείνει χώρο για τους διεκδικητές.
Σωστή και έξυπνη τακτική όταν υπάρχουν τα χρήματα, απολύτως λανθασμένη όταν στη βασική επτάδα (μαζί με το λίμπερο) υπάρχουν τόσα ζητήματα.
Στη σειρά των τελικών είχε πολύ κακό κοουτσάρισμα (πχ. οι Πράσινοι δεν έπαιξαν καθόλου από το κέντρο σε καλή υποδοχή όταν στην μπροστά ζώνη του Ολυμπιακού ήταν ο Βαϊόπουλος) και η όποια αλλαγή στη διαχείριση γινόταν μόνο όταν πια οι Πράσινοι ήταν στα σχοινιά (3ος και 4ος τελικός).
Δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στο γεγονός της απουσίας του βασικού πασαδόρου, αλλά όταν σου δίνεται ευκαιρία να κάνεις step up και να δείξεις πως είσαι παίκτης εξάδας, οφείλεις να την αρπάξεις.
Κι αν πέρσι ο Παναθηναϊκός σκέπασε την αποτυχία στην κακή ψυχολογία από το χαμένο ευρωπαϊκό τρόπαιο που είχε θέσει ως απόλυτο στόχο, φέτος δεν μπορεί να παρουσιάσει κάποιο ελαφρυντικό ικανό να καλύψει τα πάντα.
Άλλωστε, αρκεί να δει κανείς μόνο το γεγονός πως Κόβαρ και Ρανγκέλ έμειναν στον πάγκο στα σετ που οι Πράσινοι πήγαν καλά.
YΓ.1: MVP και των δύο τίτλων του Ολυμπιακού βγήκε δικαιολογημένα ο Δημήτρης Τζούριτς. Δεύτερη σερί χρονιά που κεντρικός των Ερυθρόλευκων είναι MVP της σεζόν, με τον Έλληνα κεντρικό να είναι πραγματικά ηγετική φυσιογνωμία σε όλα του. Η σπουδαιότερη στιγμή του όμως ήταν οι πανηγυρισμοί με τη φανέλα του άτυχου Νίκου Ζουπάνη που υπέστη ρήξη αχιλλείου και ευχή όλων να επιστρέψει το συντομότερο υγιής.
ΥΓ.2: Χρειάζεται εν έτει 2024 να πούμε ξανά πόσο ανεγκέφαλος (επιεικής χαρακτηρισμός) μπορεί να είναι όποιος πετάει αντικείμενο σε πάγκο ομάδας και γενικά στον αγωνιστικό χώρο; Άντε, να το λέμε σε κάθε κείμενο μπας και αντιδρούν – όπως σωστά αντέδρασαν – οι διπλανοί του. Μήπως και κάποια στιγμή δεν χρειάζεται να επικεντρωνόμαστε σε αυτά.
ΥΓ.3: Μήπως ήρθε η ώρα να βελτιώσουμε το προϊόν και να ενδιαφερθούν πραγματικά οι παράγοντες; Δεν υπάρχει πρωτάθλημα εννέα ομάδων με ρεπό, δεν γίνεται οι πρωταγωνιστές να μην ενδιαφέρονται για τη σωστή προβολή και την ανταγωνιστικότητα στο άθλημα. Είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα.