Δώδεκα χρόνια είναι πολλά για την Ελλάδα.
Είναι πολλά για μια χώρα που βάζει το ποδόσφαιρο αρκετά ψηλά στο άστατο κοινωνικό και αθλητικό της στάτους, για μια γενιά που μεγάλωσε μαθημένη στις επιτυχίες και στις μεγάλες διοργανώσεις.
Τώρα, βέβαια, έχουμε περάσει στη νέα γενιά και σε μια νέα τάξη πραγμάτων.
Η εθνική στο ματς ζωής και θανάτου στην Τιφλίδα το απόγευμα της Τρίτης παίζει για την ιστορία της αλλά και το μετά. Αυτό το μετά που τόσο την έχει πονέσει από το 2014 κι έπειτα. Επί οκτώ χρόνια βάδιζε στο άγνωστο και μόνο με τη φανέλα ή το παρελθόν, προκρίσεις δεν παίρνεις.
Στο σήμερα, έχει στις πλάτες της ένα μεγάλο πρέπει όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να της το αποβάλουν. Οτιδήποτε άλλο πέραν της πρόκρισης στα τελικά του Euro 2024, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, θα θεωρηθεί τεράστια αποτυχία. Και δικαιολογημένα.
Ο Πογέτ το είπε για το Καζακστάν, θα το πει και για την Γεωργία. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το «ή τώρα ή ποτέ» είναι βαρύ και μισαλλόδοξο, αλλά ίσως έτσι πρέπει να το δουν οι διεθνείς μας, για να καταλάβουν ότι κόντρα στη Γεωργία παίζουν και για το legacy τους.
Η πρόκριση θα επαναφέρει την κανονικότητα που ίσχυε μέχρι το 2014, αλλά κυρίως την πεποίθηση πως η νέα γενιά είναι εδώ, στην πιο ώριμη φάση της, με νέο αίμα και δίψα για διάκριση. Τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο, στο χορτάρι. Για τα τερτίπια και τις παγκόσμιες… πρωτοτυπίες της ΕΠΟ, χρειάζεται διαφορετικό κείμενο.
Στον αποκλεισμό, το να πέσουμε να τους φάμε όλους δεν θα βγάλει πουθενά. Φτου κι απ’ την αρχή θα είναι, ναι. Πισωγύρισμα, επίσης, και μάλιστα μεγάλο. Γενικά μια συζήτηση που δεν θέλουμε να την ανοίξουμε, έχουμε κι εμείς τα γούρια μας.
Το συμπέρασμα είναι ένα και δεν αλλάζει. Η εθνική το απόγευμα της Τρίτης (26/3) κυνηγά κάτι παραπάνω από μια πρόκριση – επιστροφή σε μεγάλη διοργάνωση. Θέλει να πείσει τον κόσμο της ότι όντως κάτι άλλαξε, γιατί μέχρι τώρα ναι μεν βλέπουμε την αλλαγή στο χορτάρι και στο κλίμα της ομάδας, αλλά το αποτέλεσμα θα κρίνει τα πάντα. Είτε ευρωπαϊκά χαμόγελα την Τρίτη είτε ξανά σκυμμένα κεφαλιά.
Κι αυτά τα παιδιά δείχνουν πως έχουν σκάσει από την αποτυχία των προηγούμενων ετών, ακόμα κι αν οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη. Έχουν, όμως, ένα μεγάλο ραντεβού με την ιστορία, μια μεγάλη ευκαιρία να δώσουν ανάσα και νέα πνοή στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το φιλί της ζωής σε μια ομάδα που δεν θα αντέξει άλλον έναν οδυνηρό αποκλεισμό. Ακόμη κι αν το πάλεψε, στο τέλος θα μείνει μόνο το σκορ στο ταμπλό.
Αυτό το πρέπει, αυτή η υστεροφημία, αυτή η δίψα, αυτό το όνειρο οδηγούν την εθνική Ελλάδας στον δρόμο της επιστροφής στο Euro, 20 χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας.
Οι Γεωργιανοί το θέλουν όσο εμείς, ίσως και παραπάνω αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως τα Euro τα έχουν δει όλα μέχρι σήμερα μόνο από την τηλεόραση.
Χρυσή ευκαιρία για αυτούς, αλλά στην τελική και να χάσουν, δεν θα τους πει κανείς τίποτα. Είναι αλλιώς για την εθνική, είναι διαφορετικό να χάνεις αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχες ως δεδομένο (αν και σε αυτή την ομάδα, τίποτα, ποτέ, δεν ήταν δεδομένο, μένουμε στη 14ετία από το 2000 και μετά), το οποίο αν χάσει ξανά, χάθηκε. Σε πολλά επίπεδα. Ήρθε η ώρα, 10 χρόνια μετά τη Βραζιλία.
Αυτή η ομάδα το αξίζει.
