Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσει τα 21α γενέθλια του στη Χαβάη πριν ξεκινήσει να διανύει το 4ο και τελευταίο έτος των σπουδών του στην άλλη πλευρά του κόσμου. Παρά το (κατά γενική ομολογία) μεγάλο ταλέντο του στο βόλεϊ, ξέρει ότι ο αθλητισμός δεν είναι για πάντα. Για αυτό και οι σπουδές στην ψυχολογία είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες.
Ο Σπύρος Χάκας μέσα σε τρία χρόνια έχει αποκομίσει σπουδαίες εμπειρίες. Το αντιλαμβάνεσαι από την ωριμότητα του στον τρόπο που μιλάει, στην άποψη που εκφράζει για κομμάτια της ζωής που δεν αφορούν μονάχα στον αθλητισμό.
Από τα τμήματα υποδομής και την πρώτη ομάδα του Μίλωνα, στα δύο πρωταθλήματα σε τρεις σεζόν στο NCAA με τη Χαβάη. Αγαπημένο παιδί της εξέδρας σε ένα γήπεδο με απίστευτη ατμόσφαιρα και την τελευταία διετία σταθερά μέλος της εθνικής Ανδρών.
Έζησε όλη τη διαδρομή από τα προκριματικά του Eurovolley ως και την τελική φάση του Ισραήλ. Μπορεί τα πράγματα να μην κύλησαν ιδανικά, ωστόσο πήρε μαθήματα που θα τον κάνουν δυνατότερο.
Το Athlosnews τον συνάντησε πριν επιστρέψει στη Χαβάη και ο ταλαντούχος διεθνής ακραίος μίλησε για όλα. Από το πώς πήρε την απόφαση να σπουδάσει στο εξωτερικό και να αγωνιστεί στο κολλέγιο, τη ζωή εκεί και τον συμπαίκτη του (μέχρι φέτος) Δημήτρη Μούχλια, αλλά και την επικείμενη μετάβαση στο υψηλότερο επίπεδο από το καλοκαίρι του 2024.
Φυσικά, από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει η εθνική ομάδα και η πρώτη του συμμετοχή σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Τι πήγε στραβά και τι πρέπει να αλλάξει στο ελληνικό βόλεϊ για να μη μένουμε μόνο στη χαρά των συμμετοχών σε Eurovolley;
“για αυτο πηγα στη χαβαη, πρωτοποριακη η δουλεια που γινεται στον μιλωνα”
«Ήθελα να έχω ένα πτυχίο. Σπουδάζω ψυχολογία και συνδυάζω το άθλημα εκεί. Δεν μπορείς να αφήσεις τα μαθήματα και θέλει αρκετό διάβασμα και κόπο. Το είδα σαν ένα βήμα πριν το επαγγελματικό βόλεϊ. Στον Μίλωνα ήμουν από πολύ μικρό παιδί για επτά χρόνια περίπου και είχα δει όλα τα βήματα μέχρι την άνοδο στην Α1. Γενικά στην Ελλάδα έβλεπα όλους τους συμπαίκτες μου στις μικρές εθνικές που έπαιζαν και πληρώνονταν πολύ λίγο ή δεν έπαιζαν και πληρώνονταν λίγα χρήματα ενώ δεν είχαν και χρόνο να πηγαίνουν στη σχολή που είχαν περάσει. Έτσι είναι οι συνθήκες εδώ και το βόλεϊ δεν είναι για πάντα.
Ο Μίλωνας έχει ένα μεγάλο όραμα από επίπεδο τοπικού και η εφαρμογή του πλάνου τέθηκε από τη διοίκηση. Όταν έφυγα, είχα την ελπίδα ότι θα δω τον Μίλωνα να προοδεύει και να σταθεροποιείται στην Α1 και όντως αυτό που έχει κάνει ο κόουτς Σάκης Ψάρρας είναι πρωτοποριακό για την Ελλάδα. Δεν δούλεψε όλες τις χρονιές στις καλύτερες συνθήκες ή είχε ρόστερ που με άλλους προπονητές να μην απέδιδε τόσο καλά και έχει καταφέρει να πάρει το μάξιμουμ και να κάνει φοβερές σεζόν.
Είναι ένας κόουτς που τον έχω κοντά μου και με βοηθά αρκετά, προπονούμαι εκεί όποτε έρχομαι στην Ελλάδα. Εμπιστεύεται νέα παιδιά κι αυτό είναι σπάνιο στην Ελλάδα, έχει μια φρέσκια φιλοσοφία για το βόλεϊ εδώ, συνδυάζει αρκετά πράγματα και η προπόνησή του είναι τρομερά αποδοτική. Δίνει έμφαση στην τεχνολογία και μέσα στην προπόνηση. Σημαντικά βήματα κάθε χρονιά που ανανεώνουν το άθλημα στη χώρα. Είναι πάρα πολύ ικανός προπονητής.
Υπάρχει γενικότερα προοπτική και εξέλιξη. Προπονητές που ήταν πρώην παίχτες έχουν πολλή όρεξη για δουλειά κι αυτό αφήνει καλά σημάδια στο άθλημα.
Η ζωή στη Χαβάη, τα ταλέντα του NCAA και η ατομική βελτίωση
Στη Χαβάη είναι άλλο το στυλ. Το κολεγιακό δεν είναι στο επίπεδο του βόλεϊ των εθνικών ομάδων. Εδώ έχεις παίκτες που παίζουν βόλεϊ τόσα χρόνια και είναι έμπειροι κι αυτό ανεβάζει πολύ το επίπεδο της προπόνησης. Έχουμε βέβαια έναν Σέρβο προπονητή και φέρνει ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ. Τα τελευταία χρόνια το επίπεδο έχει ανέβει και εκεί, θα δούμε πως θα είμαστε φέτος μετά την αποχώρηση του Μούχλια και του Τέλε.
Υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που ένας αθλητής έχει μια καλή πρόταση από ευρωπαϊκή ομάδα εν μέσω σπουδών. Ο Νικόλοφ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα και ο Σάνι το πιο πρόσφατο που έκοψε τον τελευταίο χρόνο για να πάει στην Ιταλία για τη Βερόνα.
Στην πρώτη περίπτωση, όταν είχα παίξει με τον Νικόλοφ ήταν 17 χρονών. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο σε επίπεδο βολεϊμπολίστα. Τέτοιο σωματότυπο, τέτοια τεχνική, εξωπραγματικό το επίπεδό του. Όταν γύρισε στη Βουλγαρία το καλοκαίρι μετά την πρώτη του χρονιά, βρέθηκε στην εθνική του για το VNL και όταν παίζεις εκεί και καλά, σε βλέπουν και έρχεται και η πρόταση. Παίζει τεράστιο ρόλο η συμμετοχή στην εθνική.
Οι ευρωπαϊκές ομάδες ίσως δεν δίνουν ακόμα τόση βαρύτητα στο NCAA λόγω credibility παρότι κάνουν σκάουτινγκ. Αν ο Νικόλοφ δεν έπαιζε έτσι στο VNL, δεν θα πήγαινε κατευθείαν στη Λούμπε. Υπάρχει δικαιολογημένα ακόμα μια προκατάληψη για το επίπεδο στο κολέγιο. Είναι αλλιώς να διακόπτεις τις σπουδές μετά τον πρώτο χρόνο και αλλιώς στον τρίτο.
Ο Τέλε είναι ένας πολύ ταλαντούχος αριστερόχειρας πασαδόρος, αθλητικός και δύο μέτρα με επιθετικό mindset. Δεν περίμενε την πρόταση της Λούμπε. Ήθελε να πάει εκεί και να μάθει δίπλα στον Ντε Τσέκο που είναι βιβλίο του βόλεϊ και θα πάρει και ευκαιρίες. Παίζει δίπλα στον Ζάιτσεφ, συμμετέχει στα φιλικά.
Έχω κάνει πράγματα βήμα-βήμα. Όταν ήμουν στον Μίλωνα στην Α2 στα 16 μου, επέλεξα να μείνω εκεί και να μην πάω σε ομάδα Α1. Όσα έχω κάνει θα με βοηθήσουν στη μετάβασή μου το επόμενο καλοκαίρι. Μιλάω και για την εθνική και τη Χαβάη.
Aloha Friday Ace!!!#WarriorBall23 #NCAAMVB pic.twitter.com/xa7LEE6swi
— Hawaii Men’s Volleyball (@HawaiiMensVB) February 18, 2023
Την πρώτη χρονιά που πήγα ήμουν πολύ ψαρωμένος αναμενόμενα. Συνυπήρξα όμως με μια πολύ καλή φουρνιά αθλητών. Ο Βούλγαρος διαγώνιος Παραπούνοφ, ο Αμερικανός ακραίος της Παρί, Κόλτον Κάουελ, το λίμπερο της Λίνεμπουργκ, Γκέιτζ Γουόρσλι. Το επίπεδο ήταν πολύ ανεβασμένο κι εγώ ως πρωτοετής ήμουν τυχερός και είχα ξεκινήσει βασικός παρότι δεν συνηθίζεται εκεί. Είχα δει τις αδυναμίες μου, όπως στην υποδοχή.
Τότε ήμουν «λίγο από όλα». Ήταν η δεύτερη χρονιά της καριέρας μου ως ακραίος. Ήθελα να αγωνιστώ στη συγκεκριμένη θέση. Υπήρχε χρονιά στον Μίλωνα που έπαιζα πασαδόρος στους Παίδες, στους Παμπαίδες ακραίος, στους Έφηβους διαγώνιος, στους Άνδρες ακραίος και στην εθνική κεντρικός!
Έπρεπε να επιλέξω και ήμουν ανάμεσα σε πασαδόρος και ακραίος. Το σημαντικό είναι να κάτσεις μετά την προπόνηση εκεί και να κάνεις υποδοχές μισή ώρα, να δουλέψεις μόνος σου. Εμένα αυτό με βοήθησε, γιατί μου αρέσει η προπόνηση. Έχω δουλέψει πολύ το jump σέρβις μου, θέλω να βελτιώσω κι άλλο την υποδοχή μου και φέτος θα εστιάσω περισσότερο στο να φτιάξω το μπλοκ μου και να το προσθέσω στο παιχνίδι μου.
EKAHI. ELUA. ALOHA!
Rainbow Warriors flip the script, sweeping the Beach 25-16, 25-23, 25-23, behind 11 kills, 4 digs & 2 blocks from Chaz Galloway. Spyros Chakas chipped in with 10 kills, 6 blocks & 4 digs.#HawaiiMVB pic.twitter.com/7of3GHYSn2— Spectrum Sports HI (@specsportshi) March 19, 2023
Θες και την τριβή με τους αγώνες. Αν θα ήθελα να μοιάσω σε κάποιον αγωνιστικά, κοιτάω παίκτες σαν τον Σλίβκα της Ζάκσα. Έχει τρομερό efficiency, ένα εξαιρετικό πακέτο. Ο Ντε Φάλκο επίσης είναι πολύ αθλητικός. Ο Κοβάτσεβιτς. Φυσικά και ο Ενγκαπέ. Παίκτες με οξυδέρκεια που αντιλαμβάνονται κυρίως το παιχνίδι.
Είναι τρομερό αυτό που ζούμε εκεί. Είχαμε μέσο όρο 6.500 θεατές στα εντός έδρας παιχνίδια και είναι απίστευτη η ενέργεια του κόσμου, δεν ακούς τίποτα στο γήπεδο λόγω της φασαρίας. Με κινητοποιούσε πολύ όλο αυτό το vibe της εξέδρας κι έχω κι εγώ πολλή ενέργεια. Όσοι έρχονται έχουν γνώση του αθλήματος και παθιάζονται. Μου στέλνουν μηνύματα, μου δίνουν κίνητρο. Είμαστε η ομάδα εκεί που φέρνει διακρίσεις. Σε σταματάνε για φωτογραφίες, είναι πολύ ωραίο αυτό, να υπάρχει μια αναγνώριση.
Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω. Είναι σαν παράδεισος το μέρος, επίσης, παρότι το καλοκαίρι φέτος υπήρχαν φονικές πυρκαγιές μεγάλης έκτασης ειδικά φέτος. Εκεί υπάρχει πολύ το αίσθημα της αλληλεγγύης, πολύ περισσότερο από την Ελλάδα. Μαθήματα, διάβασμα, προπόνηση, βόλεϊ κι όποτε έχω χρόνο βόλτα με φίλους. Η καθημερινότητα είναι πολύ συγκεκριμένη.
“Ηγετικα στοιχεία ο Μούχλιας, συλλεξαμε εμπειρίες μαζι”
Με τον Δημήτρη (σ.σ. Μούχλια) πρωτογνωριστήκαμε όταν ήμασταν 15. Ήμασταν σε προετοιμασία στα κλιμάκια της εθνικής. Πρώτη φορά μου είχε μιλήσει για τη Χαβάη λίγα χρόνια μετά. Ο Σέρβος προπονητής από τη Χαβάη είχε έρθει να δει τον Δημήτρη. Σε μια προετοιμασία στο Λουτράκι, τον έβλεπα να διαβάζει κάτι και μου εξήγησε τότε όλη τη φάση της Αμερικής.
Να είναι καλά ο πατέρας του ο κ. Νίκος (σ.σ. τότε ήταν βοηθός στην εθνική) και με βοήθησε πολύ στη διαδικασία να κάνω βήματα μπροστά και τον ευχαριστώ δημόσια για αυτό. Την πρώτη χρονιά που πήγα στη Χαβάη ήμουν μόνος γιατί ο Δημήτρης έμεινε εκτός λόγω χειρουργείου. Για δύο χρόνια μέναμε μαζί, ήμασταν συμπαίκτες, ήταν πολύ γεμάτες οι εμπειρίες μας μαζί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Περίμενα να παίξει έτσι στο ευρωπαϊκό. Έχει από πολύ μικρός ηγετικά στοιχεία. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει σε αυτό το επίπεδο. Έχει δουλέψει και δουλεύει σκληρά. Έχει όρεξη και θέληση για αυτό που κάνει. Είναι θέμα χρόνου να φτάσεις ψηλά με τόση δουλειά.
“Διαφορετική η εμπειρία του Eurovolley, ανυπομονούσα να τη ζήσω”
Το Eurovolley ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία σε σχέση με όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα στο βόλεϊ. Άλλο κλίμα, άλλη διοργάνωση. Ήμασταν στο ξενοδοχείο και έβλεπα κάθε μέρα τον Ενγκαπέ, τον Μπριζάρ, παίκτες που ως τώρα έβλεπα μόνο στην τηλεόραση. Ανυπομονούσα πολύ, αν και δεν ήταν σίγουρο πως θα είμαι στην τελική 14άδα. Υπήρχε άγχος και πίεση για να αποδώσω το καλύτερο και να είμαι στην αποστολή.
Οι προπονητές μας ζητούν συγκεκριμένα πράγματα από τεχνικής και τακτικής άποψης και φέτος ήμουν πιο έτοιμος να τα κάνω όπως θέλουν, στην επίθεση, στην υποδοχή και στο σέρβις όπου ήμουν πιο σταθερός.
Όσοι μπήκαμε και πήραμε την ευκαιρία, δώσαμε ό,τι μπορούσαμε απέναντι σε μια Γαλλία που είναι πολλά επίπεδα πάνω. Έκανες σέρβις με 110χλμ/ώρα που πήγαιναν πάνω στον Γκρεμπένικοφ και έβγαινε υποδοχή σαν να είναι float με 20χλμ. Στην επίθεση οι Γάλλοι ήταν πολύ αποτελεσματικοί, απίστευτα δουλεμένη ομάδα.
“Υστερήσαμε σε αυτοματισμούς, παίρνεις μαθήματα από μια αποτυχία”
Δεν υπήρχε σκέψη ότι είχαμε εύκολο όμιλο ή θα προκριθούμε εύκολα γιατί σε αυτό το επίπεδο είναι όλα απαιτητικά. Ναι, ήταν πιο βατός σε σχέση με άλλες ομάδες που θα μπορούσαμε να τύχουμε. Αρκετά πράγματα δεν λειτούργησαν όπως θέλουμε και εν τέλει δεν πετύχαμε τον στόχο μας. Όταν ερχόμαστε όλοι στην εθνική, πρέπει να έχουμε προτεραιότητα την ομάδα, να χτίσουμε πάνω στη σχέση που ήδη έχουμε για να υπάρχει καλό κλίμα, διακρίσεις, να πετυχαίνουμε σταδιακά μικρές νίκες για να φτιάξουμε κάτι.
Κατά τη γνώμη μου, υστερήσαμε σε αυτοματισμούς που στις άλλες ομάδες ήταν δεδομένοι. Τουρκία, Πορτογαλία και Ρουμανία έπαιζαν σε ένα στάνταρ που τους επέτρεπε να είναι πάνω από εμάς. Όλες οι ομάδες είχαν στο ρόστερ τους 14 παίκτες που ήταν ετοιμοπόλεμοι και πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο.
Δεν μας βγήκαν τα πράγματα όπως πέρυσι στα προκριματικά. Το κλείσιμο των σετ ήταν πρόβλημα αλλά και άλλες λεπτομέρειες.
Όσα φιλικά κι αν κάνεις σε ένα καλοκαίρι, δεν μπορείς να προσομοιώσεις την κατάσταση πάνω στο μεγάλο τουρνουά. Χρειαζόμαστε τουρνουά για να έχουμε μια τριβή. Αν θέλουμε να λέμε ότι προοδεύουμε, αυτό πρέπει να γίνει από το επόμενο καλοκαίρι ώστε να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε διοργανώσεις τέτοιου επίπεδου.
Το European Golden League θα μπορούσε να είναι η αρχή για να παίξουμε κόντρα σε ομάδες που μπορούμε να τις κοιτάξουμε στα μάτια. Δεν το λέω σαν δικαιολογία, θα είχαμε δέσει σαν ομάδα και θα είχαμε άλλες εμπειρίες.
Η αποτυχία υπάρχει χωρίς να είναι καταδικαστέα. Και φέτος έφαγα σφαλιάρα που χάσαμε το πρωτάθλημα στο NCAA αλλά και αυτό που έγινε στην εθνική ήταν ένα καλό μάθημα για εμάς, για τη φιλοσοφία μας σαν ομάδα, το πώς πρέπει να λειτουργούμε αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά μεταξύ μας. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχία, αλλά το μάθημα το πήραμε. “Η αποτυχία μπορεί να είναι ο καλύτερος οδηγός για να φτάσεις στην επιτυχία” όπως είχε πει ο Κόμπι Μπράιαντ.
“Το επίπεδο στην Ελλάδα ανεβαίνει αλλά έχουμε επαναπαυτεί σε συγκεκριμένη νοοτροπία”
Εμείς ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για το step up. Γίνεται δουλειά και στις υποδομές των ομάδων. Ο αδερφός του Δημήτρη Μούχλια βρέθηκε στην Ιταλία και προπονήθηκε με τη Λούμπε στα 15 του. Αυτά είναι ενθαρρυντικά σημάδια.
Παρακολουθώ τα περισσότερα πρωταθλήματα. Η Γερμανία είναι μια καλή χώρα για νέους αθλητές που ανοίγει τις πόρτες και δίνει ευκαιρίες. Η Γαλλία είναι επίσης καλή λίγκα. Το Βέλγιο έχει καλές ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη. Ιταλία και Πολωνία είναι άλλο επίπεδο.
Από τη μία στην Ελλάδα βλέπουμε παιδιά να έρχονται στο άθλημα, από την άλλη όμως, υπάρχουν παιδιά που φεύγουν για να παίξουν αλλού. Ο Ράπτης στη Γαλλία, ο Μανδηλάρης στην Αυστρία, ο Μούχλιας στη Γερμανία. Υπάρχει μια αντίθεση. Από τη μία το πρωτάθλημα έχει ανέβει, το επίπεδο είναι καλύτερο, αλλά παίκτες που μπορούν να στελεχώσουν τις ελληνικές ομάδες επιλέγουν να φύγουν.
Η νοοτροπία εδώ στη χώρα είναι «θα δώσουμε το μίνιμουμ σε έναν νεαρό αθλητή και περιμένουμε ως αντάλλαγμα το μάξιμουμ» κι αυτό δεν λειτουργεί κι ούτε υπάρχει σε άλλες χώρες. Όταν ένας αθλητής πηγαίνει σε μια ομάδα στα 21 του, με 300 ευρώ τον μήνα και πρέπει να προπονείται δύο φορές τη μέρα όλη την εβδομάδα, καταλήγει να φθείρεται και να χάνει το κίνητρό του. Δεν κατηγορώ κάποιον, αυτές είναι οι συνθήκες αλλά δεν βλέπω προσπάθεια να αλλάξει αυτό. Αυτό το σύστημα φαίνεται να μας έχει βολέψει. Έχουμε επαναπαυτεί λίγο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο κόσμος – και δη νέος κόσμος – αρχίζει να δείχνει πλέον μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο άθλημα. Πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη προβολή για να αυξάνονται οι απαιτήσεις. Αργά ή γρήγορα θα μεγαλώσει ξανά το άθλημα εδώ. Γίνεται προσπάθεια να υπάρξει προβολή και ελπίζω να πιάσει τόπο όλο αυτό.
“Προτεραιότητα το εξωτερικό αλλά δεν αποκλείω κάτι για Ελλάδα”
Όσο για το μέλλον; Όλα είναι στο τραπέζι και θα τα σκεφτώ. Δεν αποκλείω κάτι για Ελλάδα μετά το κολλέγιο, αλλά ιδανικά θα ήθελα να δοκιμάσω τις ικανότητές μου κάπου αλλού και για προσωπικούς λόγους. Δεν με εξιτάρει το να ζω τόσο στην Ελλάδα και για κοινωνικούς και για αθλητικούς λόγους. Δεν το λέω για το οικονομικό σε αυτή τη φάση, δεν το έχω απόλυτη προτεραιότητα τώρα.
Αυτή τη στιγμή βάζω πιο πάνω τις αξίες και τα πιστεύω μου, τις συνθήκες που επιθυμώ. Ένα υγιές πρότζεκτ για να βελτιωθώ και να χτίσω σιγά-σιγά αυτό που θέλω. Δεν θα ήθελα να είμαι σε μια ομάδα που μου έχει υποσχεθεί χρήματα και βασικό ρόλο, να μην πληρώνομαι στην ώρα μου, να υπάρχουν παράγοντες χωρίς γνώση για το άθλημα που υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να τηρήσουν. Μπορεί να γίνει και στο εξωτερικό αυτό, αλλά από εμπειρία και συζητήσεις και με άλλους αθλητές γνωρίζω ότι περισσότερο συμβαίνει εδώ. Οπότε θέτω για την ώρα ως προτεραιότητα να δοκιμάσω το εξωτερικό μετά το τέλος της χρονιάς».
