Ιστορική ευκαιρία ήταν και πάει. Η εθνική Ανδρών δίκαια αποκλείστηκε στο Τελ Αβίβ, πριν καν ξεκινήσει η τελευταία αγωνιστική στη φάση των ομίλων του Eurovolley και επέστρεψε στην Ελλάδα με άδεια χέρια.
Άξιζε κάτι παραπάνω; Ο καθρέφτης και η εικόνα στο τάραφλεξ λένε όχι. Πήγε με προσδοκίες για κάτι καλό και απέτυχε έναν χρόνο μετά την άνετη πρόκρισή της στα τελικά της διοργάνωσης.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και αν θέλουμε να επανέλθουμε σε καλύτερα στάνταρ, θα πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι.
Όσον αφορά αυτό, εξάλλου, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς: σε κάθε παιχνίδι υπήρχε και διαφορετικό δίδυμο ακραίων που ξεκινούσε, ενώ άλλο ήταν αυτό που έκλεινε το παιχνίδι. Μόνο οι δύο κεντρικοί (που είχαν και κακή απόδοση σε κάποια παιχνίδια) διατηρήθηκαν βασικοί.
Ο Ντάντε Μπονιφάντε έδειξε μπερδεμένος, ανακάτεψε πάρα πολύ τα σχήματα αλλά η συγκομιδή ήταν απογοητευτική σε έναν όμιλο που ήταν του χεριού μας.
Είμαι βέβαιος πως στον απολογισμό και βλέποντας τις διασταυρώσεις στους «16» θα αντιλήφθηκαν όλοι πως χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία ακόμα και για οχτάδα αφού στο πρώτο χιαστί, αντίπαλος θα ήταν η Κροατία που κέρδισαν εύκολα στα προκριματικά οι διεθνείς.
Οι 12 από τους 14 παίκτες ήταν βασικοί στις ομάδες τους άρα είχαν και καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό. Αυτό δεν ίσχυε βέβαια και για την πιο κομβική θέση, αυτή του πασαδόρου. Ο μεν Γαλιώτος πήρε σκόρπιες συμμετοχές με τον Φοίνικα την προηγούμενη σεζόν (ήταν εξαιρετικός στα προκριματικά), ενώ ο Πετσιάς δεν έπαιξε ούτε όταν πήγε δανεικός από τον Ολυμπιακό στον Πήγασο όπου είχε μπροστά του τον Προύσαλη.
Δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά αν θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερα αν ήταν βασικοί. Αυτό που μπορεί να πει κάποιος όμως είναι πως το ίδιο το επιτελείο (Μπονιφάντε, Πάπι, Χριστοφιδέλης, Στεφάνου) πήρε ένα τεράστιο ρίσκο που δεν χρειαζόταν σε αυτό το επίπεδο.
Ήταν φανερή η έλλειψη χημείας του Γαλιώτου με τους ακραίους και μετά από ένα σημείο ο πασαδόρος του Φοίνικα εκτέθηκε λόγω της διαχείρισής του. Για παράδειγμα, στο ματς με την Πορτογαλία όταν κάθισε για λίγες φάσεις στον πάγκο και καθάρισε το μυαλό του, ήταν άλλος παίκτης μετά την είσοδό του. Δεν γινόταν να συμβαίνει αυτό συνέχεια, όταν πίσω του δεν είχε μια ασφαλή εναλλακτική.
Και εκεί φάνηκε το πόσο δεν πίστευε το επιτελείο στον Πετσιά. Και εντάξει, δεν είναι ότι η Ελλάδα έχει παραγωγή πασαδόρων. Από την άλλη, δεν είμαστε και καμιά υπερδύναμη τα τελευταία χρόνια για να κόβονται με ευκολία ο Κασαμπαλής (βασικός στον Άθλο και με μεταγραφή στον Παναθηναϊκό) και ο Κομητούδης (βασικός στον Πήγασο στο πρώτο κομμάτι της σεζόν και στη συνέχεια αναπληρωματικός του Τράβιτσα στον Ολυμπιακό).
Προφανώς και θα υπάρχουν λόγοι πίσω από τη συγκεκριμένη απόφαση. Αυτοί οι λόγοι όμως πρέπει να αναζητηθούν από τη στιγμή που επιλέχθηκε δεύτερος πασαδόρος που ήταν ανενεργός πέρσι και που μάλιστα δεν συμμετείχε ούτε στα προκριματικά του Eurovolley.
Οι πρώτοι που αισθάνονται απογοητευμένοι από τη συγκεκριμένη εξέλιξη είναι οι παίκτες, οι οποίοι δεδομένα ήθελαν την πρόκριση. Υπάρχει κάποιος που δουλεύει για να μην πετύχει;
Θα περίμενε κανείς ωστόσο εκ των προτέρων – κι όχι εκ των υστέρων όπως σωστά έπραξε πάντως ο Πετρέας – να μιλήσει κάποιος για το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια δεν συμμετέχουμε σε κάποιο σημαντικό τουρνουά πριν το Eurovolley.
Όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά η ομοσπονδία χρησιμοποιεί διαρκώς το ίδιο επιχείρημα: «Ξέρετε, είναι οικονομικό το θέμα…».
Τα πώς και τα γιατί είναι αδιάφορα και αυτό που μετρά είναι η ουσία. Η ΕΟΠΕ θα έπρεπε να ξημεροβραδιάζεται με το πώς οι εθνικές θα συμμετέχουν σε όσα περισσότερα τουρνουά γίνεται. Να έρθει τριβή μέσα από τις διοργανώσεις, να δέσουν οι παίκτες και να μην κάνουν άχαρες δίμηνες προετοιμασίες με τρία φιλικά ανά τρεις εβδομάδες και κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο.
Αντ’ αυτού, σχεδόν προκλητικά διαβάζουμε για αναβάθμιση του αθλήματος μέσω της… ΕΡΤ! Να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
«Με τον Γενικό Διευθυντή της ΕΡΤ Κωνσταντίνο Ζούλα, τον διευθυντή προγράμματος Κώστα Παπαβασιλείου και τον υπεύθυνο του αθλητικού τμήματος Δημήτρη Χατζηγεωργίου έχουμε αναπτύξει πολύ καλή σχέση και έχουμε άριστη συνεργασία. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που προοδεύει το άθλημα. Τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας. Κι εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια», έλεγε στο volleyball.gr ο πρόεδρος της ΕΟΠΕ κ. Καραμπέτσος.
Βασικός λόγος που προοδεύει το άθλημα είναι η συνεργασία με την ΕΡΤ; Η οποία δεν ενδιαφέρθηκε καν για τα δικαιώματα του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος βόλεϊ Γυναικών και δεν έδειξε ούτε ένα παιχνίδι; Η οποία ξεπέταξε τις μεταδόσεις για το Eurovolley; H οποία δείχνει ένα ματς (στους άνδρες) κάθε Σάββατο βράδυ λες και είναι το «Στην Υγειά μας» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο; Και πάντα ανάλογα με τα κέφια του υπεύθυνου του αθλητικού τμήματος, γιατί ενδεχομένως να πρέπει να δείξουμε Ιωνικός – Καρδίτσα στο μπάσκετ πάνω σε πρώτο τελικό Λιγκ Καπ Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Αν μπορέσουμε να βγούμε έστω και λίγο σοφότεροι από το φετινό φιάσκο, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πάλι σκεπάσουμε τα υπαρκτά θέματα και σταθούμε μόνο στη χαρά της συμμετοχής σε τελική φάση διοργάνωσης όπου συμμετέχουν 24 ομάδες και αποκλείονται οι οχτώ, τότε το ταβάνι θα παραμείνει χαμηλό. Είμαστε βέβαιοι πώς αυτό θέλουμε; Να χάνουμε διαρκώς από ομάδες ισάξιες – αν όχι χειρότερες – ενώ αυτές χρόνο με τον χρόνο προοδεύουν;
ΥΓ: Τεράστιο κέρδος για την εθνική ο Μούχλιας και ο Χάκας: δύο παιδιά που βρέθηκαν στο NCAA με τη Χαβάη και ο πρώτος σήκωσε το βάρος του πρωτάρη προετοιμαζόμενος για την πρώτη του απαιτητική σεζόν στη Γερμανία με την Ντίρεν, ενώ ο δεύτερος έχει ακόμα έναν χρόνο κι αν δουλέψει πάνω στις αδυναμίες του θα είναι το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο στους ακραίους, όπου ήδη υπάρχει πληθώρα επιλογών.
ΥΓ.1: Κλείνοντας, κάτι που αφορά στο φρικιαστικό περιστατικό στον Πειραιά με τη δολοφονία του 36χρονου: δεν ξέρω αν με έχει τρομάξει/θυμώσει περισσότερο αυτό που έκανε το πλήρωμα ή τα σχόλια εκείνων που έσπευσαν να γράψουν: «Ίσως ήταν μετανάστης, ίσως δεν είχε εισιτήριο». Στο μυαλό αυτών, η ζωή μπορεί να κοστίζει όσο ένα εισιτήριο ή και καθόλου. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό για το τι κυκλοφορεί και για το πόση απανθρωπιά υπάρχει γύρω μας και την οποία αναγκαζόμαστε να υπομένουμε σε καθημερινή βάση. Χώρα ανεπίδεκτης μαθήσεως στην οποία κυριαρχεί μόνο ο ατομικισμός και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι μπορεί να συμβαίνει δίπλα του. Ήμασταν πάντα έτσι ή τώρα (απο)γίναμε;