Άλλοτε δια περιπάτου (κατά κανόνα στη Euroleague) και άλλοτε λιγότερο εύκολα (συνήθως στις εγχώριες διοργανώσεις), ο Ολυμπιακός εδώ και ενάμισι χρόνο νικά κυριολεκτικά με κάθε τρόπο τον Παναθηναϊκό. Μετά και τη νίκη του στον πρώτο τελικό της Κυριακής, το κοντέρ πλέον γράφει 14-0 στα αιώνια ντέρμπι και όλα δείχνουν πως η τελευταία πραγματική ευκαιρία που θα έχει ο ΠΑΟ στη φετινή σεζόν να σπάσει αυτό το αδιανόητο σερί είναι την Πέμπτη στο Game 2 του ΟΑΚΑ.
Αν θέλετε μια διευκρίνιση σχετικά με τη διαπίστωση του προλόγου, πολύ ευχαρίστως. Στα τέσσερα ντέρμπι που έχουν παιχτεί με ξένους διαιτητές την τελευταία διετία, ο Ολυμπιακός έχει ένα συνολικό +79 υπέρ του. Δηλαδή, νικά τον ΠΑΟ με διαφορά 20 πόντων κατά μέσο όρο. Αυτά όμως συμβαίνουν στη Euroleague.
Στις εγχώριες διοργανώσεις, ανεξαρτήτως έδρας, τα δεδομένα αλλάζουν δραματικά. Πέρα από το ότι τα ματς πηγαίνουν σε χαμηλό σκορ, κατά μια διαβολική σύμπτωση οι διαφορές σπανιότατα ξεφεύγουν. Είτε είναι κανονική περίοδος, είτε τελικοί, είτε Σούπερ Καπ, είτε νοκ άουτ Κυπέλλου Ελλάδας, οι διψήφιες διαφορές μόνο συχνό φαινόμενο δεν είναι.
Σε αυτές τις δέκα εγχώριες νίκες τους, οι νταμπλούχοι νίκησαν κατά μ.ο. με διαφορά 9 πόντων, έχοντας συνολικά ενεργητικό 90 πόντων. Δηλαδή, μόλις έντεκα περισσότερους από το +79 της Ευρωλίγκας που έχει προκύψει σε μόλις τέσσερις αγώνες. Φέτος μάλιστα, που οι Πειραιώτες ήταν εκπληκτικοί στο επιθετικό κομμάτι, σκόραραν κατά μέσο όρο 88 πόντους στα δυο ευρωπαϊκά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Στα πέντε εγχώρια ο μέσος όρος έπεσε κατά 15 ολόκληρους πόντους, έχοντας μείνει δυο φορές κάτω από τους 70, επίδοση αδιανόητη για τα φετινά (αλλά και περυσινά) δεδομένα της ομαδάρας του Γιώργου Μπαρτζώκα, ειδικά όταν αντίπαλος είναι ο Παναθηναϊκός. Να… κομπλάρουν μπροστά σε Έλληνες διαιτητές οι παίκτες του Ολυμπιακού και να μην μπορούν να αποδώσουν όπως και στη Euroleague;
Προς το παρόν αφήνουμε στην άκρη τα μεταφυσικά φαινόμενα της ελληνικής πραγματικότητας, αφού υπενθυμίσουμε ότι η μοναδική νίκη του ΠΑΟ σε ντέρμπι την τελευταία διετία ήρθε σε αγώνα πρωταθλήματος (τον Νοέμβριο του 2021 στο ΣΕΦ). Εκείνο που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι η διόλου ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού αλλά και τον γνώριμο μηχανισμό προπαγάνδας που τρέφεται γύρω από την πράσινη ΚΑΕ.
Πλέον, δυο είναι τα πιο σίγουρα πράγματα στη ζωή. Ο θάνατος και οι διαμαρτυρίες των Πρασίνων για τη διαιτησία κάθε φορά που η διαφορά περιορίζεται σε μονοψήφιο νούμερο. Και επειδή αυτό συμβαίνει σχεδόν αποκλειστικά στις εγχώριες διοργανώσεις, οι διαμαρτυρίες στρέφονται προς την ΚΕΔ, τον Βαγγέλη Λιόλιο, τον Αυγενάκη, τον Μητσοτάκη και πάει λέγοντας.
Την Κυριακή έγινε μια απόπειρα να εμφανιστούν κάποια βεγγαλικά στον προαύλιο χώρο του ΣΕΦ ως… νέα Ριζούπολη, δίχως βεβαίως να συντρέξει ο παραμικρός κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των μελών της πράσινης αποστολής. Η απόπειρα δημιουργίας εντυπώσεων έσβησε γρήγορα κι έτσι το βάρος έπεσε στο αγωνιστικό. Από τη στιγμή που το ματς κρίθηκε στο τέλος, οι φωνές για τη διαιτησία ήταν πιο σίγουρες και από μελτέμι τον Αύγουστο.
Επειδή όμως δεν υπήρχε οτιδήποτε μεμπτό από το οποίο θα μπορούσαν να πιαστούν οι άνθρωποι του ΠΑΟ, πήραν γραμμή ώστε με το τέλος του ματς να αρχίσουν να λένε για τη φάση που ο Αγραβάνης έπαιξε άμυνα… tae kwon do στον Γουόκαπ με το αριστερό γόνατο. Ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία των Πρασίνων να πιαστούν από κάπου, που δεν τους ένοιαξε να εκτεθούν αναφερόμενοι σε ένα εξόφθαλμο – και παντελώς ανόητο – φάουλ του Αγραβάνη.
Στις πιο μαύρες του ελληνικού μπάσκετ, όταν οι τίτλοι κρίνονταν πριν καν οι ομάδες μπουν στο παρκέ, ο τότε πανίσχυρος μηχανισμός πράσινης προπαγάνδας φώναζε σε κάθε περίσταση πως το μπάσκετ είναι ένα δίκαιο άθλημα στο οποίο κερδίζει πάντα – ή σχεδόν πάντα – ο καλύτερος και δεν επηρεάζεται από τη διαιτησία. Το πώς φτάσαμε στο σημείο να διαμαρτύρονται μονίμως (και εντελώς αδίκως) όλοι αυτοί που για χρόνια έκαναν το άσπρο – μαύρο και βάφτιζαν θριάμβους μερικές από τις μεγαλύτερες σφαγές στην παγκόσμια ιστορία του αθλήματος, ένας θεός ξέρει.
Μετά από έναν ανεπανάληπτο αγώνα και μια πολύ σκληρή απόφαση που έμελλε να ρίξει στον γκρεμό τους βιαστές του αθλήματος, ο Ολυμπιακός έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει διπλά τις νίκες και τους τίτλους που κατακτά. Την ίδια ώρα, εκείνοι που πανηγύριζαν κάποτε για το ντροπιαστικό 13-1 στον ΕΣΑΚΕ, τώρα ζουν το δράμα του οδυνηρού 14-0 και προσεύχονται να μη γράψει το σκορ «16» την προσεχή Κυριακή στο ΣΕΦ. Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικο αυτοεξευτελισμό, αφού οι αστείες επικλήσεις στη διαιτησία δεν γίνονται πιστευτές ούτε στους ίδιους τους οπαδούς τους…