Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οπότε θα αφήσουμε κυρίως τα στιγμιότυπα που έχουν διασωθεί να «μιλήσουν». Άλλωστε ο… μπαξές των επισκέψεων στην Ουγγαρία για επίσημους αγώνες, έχει απ’ όλα.
Από τη βαρύτερη ήττα στην ιστορία της Εθνικής μας το 1938 (ρεκόρ που ελπίζουμε να μην καταρριφθεί ποτέ) έως τη νίκη που χάρισε την πρώτη της πρόκριση σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αλλά και πολλά ακόμη παιχνίδια, τα οποία ίσως δεν έχουν κερδίσει τη σημασία που αξίζουν στη συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων.
Ανήμερα της εθνικής μας εορτής, στις 25 Μαρτίου 1938, καταγράφηκε η πιο οδυνηρή ήττα της αναπτυσσόμενης, ακόμα, Εθνικής Ελλάδας στο πλαίσιο των προκριματικών για το Μουντιάλ της Γαλλίας. Φυσικά, δεν ήταν απλό πράγμα να τα βγάλεις πέρα απέναντι σε εκείνη την Ουγγαρία –αλλά δεν ήταν λίγο και το 11-1 με το οποίο συνετρίβησαν οι διεθνείς μας, από την ομάδα που έμελλε να φτάσει έως τον τελικό της διοργάνωσης. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο της εποχής, ο τερματοφύλακας, Σπύρος Σκλαβούνος, δέχθηκε πάνω από 100 τελικές προσπάθειες (!) εκείνο το απόγευμα και ήταν ο κορυφαίος Έλληνας του γηπέδου. Το γκολ του Λευτέρη Μάκρα στο 89’ απλώς περιόρισε την έκταση της ήττας, η οποία παραμένει η βαρύτερη στην ιστορία της Εθνικής μας έως και σήμερα.
Στις 28 Μαΐου 1977 η Εθνική πήγε στη Βουδαπέστη για να δώσει ένα… do or die ματς. Χάρη στη νίκη με 1-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης λίγες ημέρες νωρίτερα στο Καυτανζόγλειο, αλλά και τη νίκη των Σοβιετικών επί της Ουγγαρίας στην Τιφλίδα, που ακολούθησε, είχε αποκτήσει ελπίδες για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής. Βέβαια, χρειαζόταν μόνο τη νίκη επί των Ούγγρων στο «Νεπ Στάντιον» για να κάνει την υπέρβαση. Το θαύμα, όμως, δεν έγινε. Οι Μαγυάροι ήταν ανώτεροι και με γκολ των Πούσταϊ (13’), Νίλαζι (15’) και Φάζεκας (88’) νίκησαν 3-0 και πήραν εκείνοι το μουντιαλικό «εισιτήριο».
Σε κάθε αναδρομή στην πορεία πρόκρισης στα τελικά του Euro ’80, της πρώτης μεγάλης διοργάνωσης στην οποία η Εθνική φώναξε «παρούσα», οι αναφορές επικεντρώνονται στο 1-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης στη Λεωφόρο με το γκολ του Τάκη Νικολούδη. Δεν θα είχαμε φτάσει μέχρι εκεί, όμως, χωρίς το 0-0 στη Βουδαπέστη στις 2 Μαΐου 1979. Με καλή αμυντική τακτική, η Ελλάδα κράτησε τους κινδύνους μακριά από την εστία του Παναγιώτη Κελεσίδη και θα μπορούσε να πάρει και τη νίκη αν έμπαινε γκολ η προσπάθεια του Γιάννη Δαμανάκη στο δοκάρι στο 24’. Δοκάρι είχαν και οι Ούγγροι με τον Μπάλιντ προς το τέλος.
Η εξιλέωση για τα έντεκα γκολ του 1938 ήρθε στις 15 Μαΐου 1983. Με ανεβασμένο ηθικό ύστερα από το 0-0 με την Αγγλία στο «Γουέμπλεϊ», η αρκετά πειραματική Εθνική του Χρήστου Αρχοντίδη πήγε στην Ουγγαρία για να παίξει ποδόσφαιρο –και όχι κατενάτσιο, όπως είχε κάνει στο Λονδίνο.
Η πρώτη εκτός έδρας νίκη επί των Ούγγρων (3-2) δεν αναπτέρωσε τις ελπίδες πρόκρισης στο Euro ‘84, αλλά πρόσφερε χαρά και ελπίδα για το μέλλον. Ο πρωτοεμφανιζόμενος με το εθνόσημο, Νίκος Αλαβάντας, ήταν ο κορυφαίος της αναμέτρησης, ο Νίκος Αναστόπουλος άνοιξε το σκορ στο 16’ με ένα υπέροχο γκολ και οι Γιώργος Κωστίκος (34’) και Λάκης Παπαϊωάννου (52’) ήταν οι άλλοι δύο σκόρερ μας.
Τα όνειρα πρόκρισης στο Euro ’88 που γέννησε το 1-1 στην Ολλανδία και το 1-0 επί της Πολωνίας στην Αθήνα, έσβησαν βίαια στις 14 Οκτωβρίου 1987 στο «Νεπ Στάντιον». Για νίκη πηγαίναμε, υποτίθεται, όπως δήλωναν με σιγουριά και οι διεθνείς μας και με τη συμπλήρωση του δεκαπενταλέπτου η παρέα του Λάγιος Ντέταρι (δεν είχε μεταγραφεί ακόμα στον Ολυμπιακό, αλλά τον ξέραμε καλά) μας είχε βάλει ήδη τρία γκολ! Ευτυχώς το σκορ δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από το 3-0 παρότι από το 40’ μείναμε με δέκα παίκτες, λόγω αποβολής του Τάσου Μητρόπουλου. Βέβαια, το πουλάκι είχε πετάξει ούτως ή άλλως και η συντριβή σήμανε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για το τέλος της συνεργασίας της ΕΠΟ με τον προπονητή, Μίλτο Παπαποστόλου.
Ξινή μας βγήκε η πρόκριση στο Μουντιάλ του ’94, αλλά η ανάμνηση της νίκης που τη χάρισε (ουσιαστικά), θα είναι πάντα γλυκιά. Το 1-0 στην Ουγγαρία με το εύστοχο πέναλτι του Στράτου Αποστολάκη, στις 31 Μαρτίου 1993, ήταν η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας μέχρι εκείνη την ημέρα και παρέμεινε σ’ αυτό το βάθρο μέχρι τους διαδοχικούς άθλους του Euro 2004 στην Πορτογαλία. Οι Μαγυάροι είχαν πάρει πια την κάτω βόλτα, αλλά είχαν επιστρατεύσει κοτζάμ Φέρεντς Πούσκας στον πάγκο τους, στην απέλπιδα προσπάθειά τους μπας και μας τη φέρουν… Όμως, τα παιδιά του Αλκέτα Παναγούλια έπαιξαν καλύτερα και τους έκοψαν την όρεξη.
Ξεχασμένο, μα όχι ασήμαντο, είναι το παιχνίδι της 21ης Νοεμβρίου 2007. Η Ελλάδα είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στο Euro της Αυστρίας και της Ελβετίας με το 1-0 επί της Τουρκίας, όμως ήθελε νίκη και στην Ουγγαρία για να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο τις προσπάθειές της στον όμιλο, Την πήρε τελικά, έστω κι αν το πέναλτι με το οποίο ο Άγγελος Μπασινάς ολοκλήρωσε την ανατροπή στο 56’, προήλθε από βουτιά του Φάνη Γκέκα προ του αδικοχαμένου, Μάρτον Φούλοπ. Δεν λέμε για το αυτογκόλ του Βάντσακ με το οποίο διαμορφώθηκε το 1-1 στο 22’, μια και οι Ούγγροι είχαν προηγηθεί με τυχερό γκολ (του Μπουζάκι στο 7’, με τη βοήθεια κόντρας στο πόδι του Κατσουράνη).
Στις 29 Μαρτίου 2015, τέλος, η «πληγωμένη» από το πέρασμα του… τυφώνα Ρανιέρι Εθνική μας, αναθάρρησε κάπως με το 0-0 που απέσπασε στην Ουγγαρία, στο επίσημο ντεμπούτο του Σέρχιο Μαρκαριάν στον πάγκο της. Ελάχιστοι πρέπει να θυμούνται αυτόν τον αγώνα κι ας είναι ο πιο πρόσφατος –υπάρχει άλλωστε κανένας λόγος;
