Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Αυτό είναι δεδομένο, όπως δεδομένο είναι και ότι ένα σημαντικό κομμάτι της καριέρας του το οφείλει στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τα 13 χρόνια δίπλα στον Ζοτς (όλα στον πάγκο του Παναθηναϊκού) μπορεί να φαίνονταν από ένα σημείο και μετά ως χαμένος χρόνος, ωστόσο η ανέλιξη που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή, αν και αφύσικα απότομη.
Το 2013 σε ηλικία 43 ετών ανέλαβε την Μπανβίτ, την έβγαλε πρώτη στην κανονική διάρκεια του τουρκικού πρωταθλήματος αλλά στα πλέι οφ τον περίμενε η ακόμη πιο σφιχτή Γαλατά του Αταμάν. Δίχως πολύ μεγάλα ονόματα (ο γνωστός μας Έρτσεγκ ήταν από τους κορυφαίους παίκτες της), η Γαλατά έκανε το 3-1 και ίσως να έπαιρνε την κούπα αν στους τελικούς δεν την είχαν περάσει πριονοκορδέλα οι διαιτητές.
Για την ιστορία, το πρωτάθλημα της σεζόν 2013/14 κατέληξε στην τότε πανάκριβη Φενέρ του Ομπράντοβιτς: αυτή ήταν η ευνοημένη της υπόθεσης και εντέλει πανηγύρισε την κούπα άνευ αγώνα, αφού η Γαλατά δεν κατέβηκε στον 5ο τελικό. Η τουρκική ομοσπονδία δεν έκανε δεκτό το αίτημα για ξένους διαιτητές (και για άδειο γήπεδο, αφού στο προηγούμενο ματς είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια) και κάπως έτσι η διοίκηση της ομάδας έστειλε Αταμάν και παίκτες σε πρόωρες διακοπές. Απίστευτη σύμπτωση να ευνοείται ομάδα του Ομπράντοβιτς ε;
Με μόλις έναν χρόνο προϋπηρεσία, σε μια τουρκική ομάδα που αποκλείστηκε στα ημιτελικά, ο Ιτούδης χρίστηκε αντικαταστάτης του Έτορε Μεσίνα στην ΤΣΣΚΑ, την ομάδα με το παραδοσιακά μεγαλύτερο μπάτζετ στη Euroleague μέχρι και τη στιγμή που αποκλείστηκε πέρυσι από τη διοργάνωση λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Στις δυο φορές που ο Ιτούδης βρήκε μπροστά του τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου στο φάιναλ φορ (2015 και 2017) η ΤΣΣΚΑ είδε τα ραδίκια ανάποδα και τελικά τερμάτισε τρίτη. Άλλες δυο φορές κατετάγη τέταρτη, ενώ το 2016 και το 2019 πήρε την κούπα. Η φετινή είναι η τρίτη φορά που ο 52χρονος προπονητής συναντά τους Ερυθρόλευκους σε νοκ άουτ αναμετρήσεις και πρώτη σε πλέι οφ. Ξανά με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ στη διάθεσή του, ξανά με Έλληνα τεχνικό απέναντί του.
Στο μεταξύ, ο Ιτούδης ανέλαβε και τον πάγκο και της εθνικής Ελλάδας. Και μπορεί του Γιάννη Αντετοκούνμπο να μην του αρέσει η λέξη «αποτυχία» ωστόσο η αποτυχία ήταν παταγώδης: μια ομάδα με Greek Freak, Σλούκα, Καλάθη, Παπανικολάου, Ντόρσεϊ, Παπαγιάννη κλπ αποκλείστηκε από δυο NBAers και τον Ομπστ στα προημιτελικά.
Η πρώτη του σεζόν στη Φενέρ θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό το βράδυ της Τρίτης. Διότι αν αποκλειστεί στο ΣΕΦ η τουρκική ομάδα θα μιλάμε για πραγματική αποτυχία. Με τέτοιο μπάτζετ και τόσο ταλέντο δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία. Μόνο γραφικοί αγαπητικοί θα έψαχναν δικαιολογίες στις απουσίες του Γουίλμπεκιν και του Μπούκερ, όταν μάλιστα έχει προστεθεί εδώ και κάνα τρίμηνο στο ρόστερ ο Τάιλερ Ντόρσεϊ.
Τι έχουμε δει ως τώρα. Στα δυο πρώτα ματς της σεζόν ο Ολυμπιακός νίκησε αθροιστικά με διαφορά που πλησίασε τους 50 πόντους. Για τα πλέι οφ ο Ιτούδης επέλεξε προσέγγιση «ξύλο και των γονέων», έχοντας ψυχανεμιστεί(;) ότι οι διαιτητές θα έκαναν τα χατίρια της Φενέρ όπου χρειαζόταν, ενώ θα τιμωρούσαν σχεδόν κάθε επαφή των Πειραιωτών.
Στο προηγούμενο ΕΥΘΕΩΣ αποκάλεσα τον Ιτούδη «νέο Μάλκοβιτς». Σε ποδοσφαιρική αναλογία πάλι, η αγωνιστική προσέγγιση του Έλληνα τεχνικού στα πλέι οφ φέρνει περισσότερο σε Σούλη Παπαδόπουλο και εννοείται ότι προσβάλλει τη συνολική ποιότητα της Φενέρ. Όσο για τα καραγκιοζιλίκια (να με συμπαθάτε αλλά δεν υπάρχει πιο επιεικής χαρακτηρισμός) στον πάγκο σε κάθε φάση, δεν υπάρχουν λόγια. Όπως δεν υπάρχουν λόγια και για την προκλητική ασυλία που απολαμβάνει από τους διαιτητές, όλους τους διαιτητές ανεξαιρέτως.
Το φοβερό είναι πως στην Τουρκία θα βρεις πολύ περισσότερους επικριτές του Ιτούδη απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Έχω διαβάσει ένα κάρο κείμενα τον τελευταίο καιρό από τους λεγόμενους «αντικειμενικούς» (και όχι μόνο) και δεν θυμάμαι να έχω βρει ένα που να κάνει λόγο για το ατιμώρητο ξύλο που έφαγε ο Ολυμπιακός στην Πόλη ή για το αντιμπάσκετ της Φενέρ. Δεν υπάρχει ένας μπασκετικός προφέσορας εν Ελλάδι που να αναγνωρίζει ότι μια τέτοια αγωνιστική προσέγγιση παραπέμπει σε προπονητές επιπέδου Α2 και όχι πανάκριβης ομάδας Euroleague;
Ο Ιτούδης και οι αγαπητικοί: Μια αντικειμενικά αντιολυμπιακή υπόθεση
Κατανοώ απόλυτα πως το μυαλό πολλών έχει γίνει πουρές από αυτά που ακούνε και διαβάζουν περί «τακτικής ανωτερότητας» του Ιτούδη κλπ. Είναι δύσκολο να μείνουν ανεπηρέαστοι όταν τέτοια πράγματα γράφονται σε σάιτ και υπονοούνται συχνότατα στην τηλεόραση, τόσο κατά τη διάρκεια μιας μετάδοσης όσο και στις περιβόητες «αναλύσεις» που ακολουθούν.
Δεν είναι τακτική ανωτερότητα το καταστροφικό μπάσκετ ρε παιδιά, είναι απλώς ένα μέσο προκειμένου να σταματήσεις μια ομάδα πολύ καλύτερη από τη δική σου. Επί της ουσίας, πρόκειται για ωμή παραδοχή της ανωτερότητας του Ολυμπιακού. Να είστε σίγουροι πως θα ένιωθα πολύ άσχημα αν είχα στα χέρια μου το υλικό της Φενέρ, αλλά το ανάγκαζα να παίζει σαν την Μπάγερν του Τρινκιέρι. Κόντρα μάλιστα σε μια ομάδα με το υποδιπλάσιο μπάτζετ.
Προφανώς στο τέλος μετρούν οι νίκες, οι προκρίσεις και οι τίτλοι. Όταν όμως πουλάς την αγωνιστική ψυχή σου στον διάβολο της σκοπιμότητας, αν η πρόκριση – στο φάιναλ φορ εν προκειμένω – δεν έρθει, τότε η αποτυχία σου θα είναι ακόμα μεγαλύτερη για όλους τους λόγους που προανέφερα. Το «ξύλο» που θα φάνε ο Ιτούδης και η Φενέρ από τον τουρκικό Τύπο αν επιστρέψουν ηττημένοι στην Κωνσταντινούπολη θα είναι δεδομένο, αφού θα έχουν αφήσει την Τουρκία χωρίς εκπροσώπηση σε φάιναλ φορ για πρώτη φορά μετά το 2014!
Και όμως, οι πάντα πονηροί αγαπητικοί έχουν φροντίσει να πείσουν τους αφελείς ότι δεν κινδυνεύει από… αποτυχία η πανάκριβη Φενέρ αλλά ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα. Ασφαλώς και είναι τεράστιος ο πόνος της ερυθρόλευκης πρωτιάς στην κανονική περίοδο και μάλιστα με το πιο εντυπωσιακό μπάσκετ στην Ευρώπη για ένα ολόκληρο «σύστημα», όταν την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός παραπαίει και ψάχνει επικοινωνιακά αποκούμπια στην «επόμενη μέρα με Αταμάν» και στο χαρισμένο ΟΑΚΑ.
Μη γελιέστε καλοί μου φίλοι, στο τέλος όλα μα όλα εκεί καταλήγουν. Το «σύστημα» που για δεκαετίες λυμαινόταν το ελληνικό μπάσκετ είχε ένα σωρό υποτακτικούς σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ. Και πίσω από τον μανδύα της «αντικειμενικότητας» κρυβόταν μια απέχθεια προς τον Ολυμπιακό και μια μόνιμη αβάντα στον Παναθηναϊκό που είχε το κουμάντο και το γενικό πρόσταγμα. Εκτός αν έχει απομείνει έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο φάρος του Βασιλακόπουλου έφεγγε από μόνος του και δεν είχε… γεννήτρια από πίσω του.
Εδώ δεν ντράπηκαν κάποιοι από δαύτους να γράψουν για Μπαρτζώκα βοηθό του Ιτούδη στην εθνική πέρυσι, θα ντραπούν τώρα;
ΥΓ1. Η… τριλογία των αγαπητικών του Δημήτρη Ιτούδη (ή απλώς «τριλογία των αντιολυμπιακών») θα ολοκληρωθεί στο αυριανό ΕΥΘΕΩΣ. Σας ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή και την αναγνώριση που είχε το χθεσινό κείμενο και να είστε σίγουροι ότι θα εκφραζόμουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ακόμα κι αν δεν ήμουν επικεφαλής κάποιου Μέσου όπως ο ΑΘΛΟΣ, αλλά ένας απλός συντάκτης. Το πολύ – πολύ να έχανα τη δουλειά μου, δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει…
ΥΓ2. Σας έκανε εντύπωση ο… ορυμαγδός καταγγελτικών κειμένων για τη συμπεριφορά του ομοσπονδιακού τεχνικού που μεταξύ άλλων έδωσε εντολή σε παίκτη του να σπάσει τα χέρια αντίπαλου, αλλά συμπαίκτη του στην εθνική που ο ίδιος κοουτσάρει; Ναι, από τους ίδιους που έβρισκαν μεμπτή τη συμπεριφορά του Μπαρτζώκα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που τους πονάει είναι το 13-0. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει…