Ο Ολυμπιακός έκανε το βράδυ της Τετάρτης το πρώτο βήμα για την πρόκριση στο 12ο φάιναλ φορ της ιστορίας του. Προκειμένου να κατανοήσει κάποιος τη σημασία αυτής της νίκης, αρκεί να διαβάσει όσα έγραψε ο ΑΘΛΟΣ πριν τον αγώνα. Όταν οι Ερυθρόλευκοι προστατεύουν την έδρα τους στο πρώτο ματς των πλέι οφ, κατά 83% παίρνουν και την πρόκριση.
Από εκείνο το πάθημα του 2011 κόντρα στη Σιένα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Μάνι – μάνι έχουν μεσολαβήσει δυο κούπες, άλλες δυο παρουσίες σε τελικούς και συνολικά πέντε συμμετοχές σε φάιναλ φορ. Την πολυτιμότητα του 1-0 ο Ολυμπιακός τη γνωρίζει καλά έκτοτε, όπως γνωρίζει και τι συνέβη στη μια και μοναδική φορά που έγινε το 0-1: η Ζαλγκίρις του Γιασικεβίτσιους πάγωσε το ΣΕΦ με το «καλησπέρα» και όταν η σειρά πήγε στο Κάουνας δεν υπήρχε επιστροφή.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να νικήσεις ένα ματς. Και παρότι στην προκειμένη περίπτωση μια νίκη στον πόντο έχει ακριβώς την ίδια αξία με μια +30, πιθανολογώ πως αυτή στο Game 1 με τη Φενέρ ήρθε με τρόπο ιδανικό.
Καταρχάς, παίκτες και κόσμος κατάλαβαν ότι μια σειρά πλέι οφ δεν έχει καμία σχέση με τα παιχνίδια που προηγήθηκαν στην κανονική περίοδο. Το γεγονός πως οι Πειραιώτες είχαν νικήσει δυο φορές με συνολική διαφορά 47 πόντων συνιστούσε εξαρχής μια προφανέστατη παγίδα. Για περίπου 25 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν με τα μπούνια μέσα σε αυτήν, αδυνατώντας να πάρει τον έλεγχο του αγώνα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του διλέπτου.
Το ότι η νίκη ήρθε με πολύ ιδρώτα και όχι δια περιπάτου θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ως και ευλογία για την ομάδα του Μπαρτζώκα. Κυρίως επειδή για 25 λεπτά είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί πόσο ζόρικα μπορούν να γίνουν τα πράγματα κόντρα σε ένα σύνολο με τόσο μεγάλη ποιότητα. Μπορεί ο Γουίλμπεκιν να έλειπε, ωστόσο η απέναντι περιφέρεια είχε Γκούντουριτς, Καλάθη, Ντόρσεϊ και Έντουαρντς. Αυτή η πεντάδα των γκαρντ συνολικά κοστίζει όσο περίπου ολόκληρο το μπάτζετ του Ολυμπιακού.
Μετά τη χθεσινή νίκη ο Ολυμπιακός έβγαλε μια και καλή από το μυαλό του τους περιπάτους της regular season. Κυρίως όμως, θα είναι ακόμα πιο ψυλλιασμένος ενόψει του Game 2 που πλέον είναι κομβικό. Καιρό τώρα, οι Ερυθρόλευκοι έχουν το κουσούρι να πηγαίνουν με το 1-1 στην έδρα των αντιπάλων τους, επειδή εδώ και μια δεκαετία την πατάνε στο δεύτερο ματς (με εξαίρεση τη σειρά με τη Ζαλγκίρις το 2018 που η ζημιά έγινε στο πρώτο).
Πέρυσι η Μονακό ισοφάρισε, το 2017 έκανε το ίδιο η Εφές και για να φτάσουμε στο καθαρό 2-0 θα πρέπει να πάμε ακριβώς 10 χρόνια πριν. Πάλι με την Εφές, όταν οι τότε πρωταθλητές Ευρώπης ετοιμάζονταν με τον Μπαρτζώκα στον πάγκο τους για την απίθανη διπλή παράσταση του Λονδίνου. Δέκα χρόνια μετά, ο προπονητής είναι ο ίδιος, ο αντίπαλος έχει τουρκική προέλευση οπότε οι οιωνοί φαινομενικά είναι ευνοϊκοί.
Το δεύτερο και ίσως μεγαλύτερο παράπλευρο κέρδος της βραδιάς έχει ύψος μόλις 1,83 αλλά… καρύδια γίγαντα. Ο Αϊζέια Κάνααν εμφανίστηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της σεζόν και δίχως να αναζητήσει την παραμικρή δικαιολογία για το κόψιμό του από την Basket League (επιλογή για την οποία έχω κάποιες ενστάσεις κυρίως λόγω των κατά συρροή πελατειακών σχέσεών του με τον Παναθηναϊκό) έγινε ο παίκτης του ματς.
Νομίζω ότι δεν διαφωνεί κανείς σχετικά με το ποιος ήταν ο άνθρωπος που έκρινε οριστικά και αμετάκλητα το Game 1 στα 18 λεπτά της παρουσίας του στο παρκέ. Για την ακρίβεια χρειάστηκε μόλις εξίμισι: όταν ξεκίνησε το τρίποντο κρεσέντο του, το σκορ ήταν 39-39 (6:36 πριν το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου). Και όταν ολοκληρώθηκε με το πέμπτο τρίποντο σε έξι προσπάθειες, απέμεναν 8 δευτερόλεπτα στο ρολόι για να συμπληρωθούν τα 30′.
Το 63-51 του τρίτου δεκαλέπτου είχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Αμερικανού και η δική του έκρηξη ήταν εκείνη που έκοψε τα τουρκικά πόδια. Μπαίνοντας στο τέταρτο δεκάλεπτο με -12 η Φενέρ ήταν πασιφανές ότι δεν πίστευε στην ανατροπή και ότι ήταν πιο πιθανό να ακολουθήσει και τρίτος διασυρμός παρά να γυρίσει ανάποδα το ματς.
Μέσα σε 18 λεπτά ο Κάνααν πρόσφερε όσα δεν κατάφερε να δώσει πέρυσι ο Ντόρσεϊ στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια με τη Μονακό. Και επειδή ο ρόλος του μετά Χριστόν προφήτη δεν μου ταίριαζε ποτέ, όσοι με ακολουθούν στο facebook θα θυμούνται από τον Αύγουστο κιόλας όσα είχα γράψει για αυτούς τους δυο.
«Απλώς να θυμίσω ότι στα 6 πιο κρίσιμα ματς της σεζόν (πλέι οφ και ημιτελικός με Εφές) τον Ντόρσεϊ τον ψάχναμε, με εξαίρεση το Game 5 με τη Μονακό όπου όλοι οι γκαρντ έκαναν πάρτι και ο Τάιλερ είχε το τρίτο PIR πίσω από Σλούκα και Γουόκαπ.
Έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι στα ζόρικα ο Ολυμπιακός θα πάρει περισσότερα από τον Κάνααν, γιατί ο Αμερικανός εκτός από την κλάση έχει σίγουρα και την εμπειρία να φανεί πολύτιμος ακόμα και στις βραδιές που δεν θα του βγαίνουν τα σουτ. Σε αντίθεση με τον Τάιλερ που τσάκιζε το νευρικό σύστημα όλης της ομάδας, παίρνοντας τραβηγμένες προσπάθειες μήπως μπει το ένα τρίποντο που θα τον κάνει ήρωα (και θα γέμιζε τη στατιστική του ενόψει NBA)» έλεγε η… προφητεία στις 29 Αυγούστου.
Με τους 18 βαθμούς αξιολόγησης σε μόλις 18 λεπτά ο Κάνααν έχει ήδη 7 παραπάνω απ’ όσους ο Ντόρσεϊ στα τέσσερα πρώτα ματς των περυσινών πλέι οφ (δείτε σχετικά στην ανωτέρω εικόνα). Κυρίως όμως, κατάφερε να βγει μπροστά και επί της ουσίας να κρίνει σε μεγάλο βαθμό το πάντοτε κομβικό Game 1, καθαρίζοντας με 6/7 τρίποντα ένα παιχνίδι που για περισσότερα από 25 λεπτά ήταν στην κόψη του ξυραφιού.
Όσο για τον αντίπαλο Ντόρσεϊ; Παίζοντας 20 λεπτά κατάφερε να μείνει άποντος, με μόλις 1 βαθμό αξιολόγησης (δηλαδή έναν παραπάνω από το μηδέν του περυσινού Game 1) και ανάγκασε ακόμα και τον Ιτούδη να του ρίξει πιστολιά δηλώνοντας ότι περιμένει περισσότερα από εκείνον.
Η σειρά φαντάζει ακόμη πολύ μακριά και αν ο Ολυμπιακός θέλει να τη συντομεύσει λιγουλάκι, θα πρέπει απαραιτήτως να κάνει αύριο το 2-0. Σε αντίθετη περίπτωση θα βάλει την εαυτό του σε περιπέτειες αφού για ακόμα μια φορά θα κληθεί να απαντήσει στο αντίπαλο μπρέικ, προκειμένου να ξαναβάλει τη Φενέρ στο αεροπλάνο για το «Ελ. Βενιζέλος»…