Η δημοσιογραφική πιάτσα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα αυτή του αθλητικού ενδιαφέροντος είναι πολύ μικρή για να μην ξέρουν όλοι τι καπνό φουμάρει κάθε Μέσο και κάθε δημοσιογράφος. Όπως είναι γνωστό και ότι ο Ολυμπιακός προκαλεί… αλλεργία σε όλους τους λεγόμενους «αντικειμενικούς».
Ειδικά στο άθλημα της σπυριάρας, τα έργα και οι ημέρες των περιβόητων «μπασκετικών» έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη με άκρως μελανά χρώματα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τον τρόπο με τον οποίο «κατέγραφαν» και «ανέλυαν» για πάρα πολλά χρόνια την επικαιρότητα, σε μια τιτάνια προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο ελληνικό μπάσκετ, πλην ίσως της ύπαρξης του Ολυμπιακού…
Άνθρωποι ενδεδυμένοι τον μανδύα της σοβαροφάνειας έβγαζαν για χρόνια τρελούς τους ομολογουμένως λίγους που τολμούσαν να επισημαίνουν τα διαιτητικά και παρασκηνιακά αίσχη που είχαν τη σφραγίδα της ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, του Παναθηναϊκού που έκανε το απόλυτο κουμάντο. Όλα αυτά βεβαίως θα ήταν αναποτελεσματικά αν δεν υπήρχε και η πολύτιμη συνδρομή κάποιων κατ’ όνομα Ολυμπιακών που συχνά γίνονταν… Βασιλακοπουλότεροι των Βασιλακόπουλων.
Θα μείνουν αλησμόνητες ατάκες όπως «στο μπάσκετ 9 στις 10 φορές κερδίζει πάντα ο καλύτερος» και «η διαιτησία δεν επηρεάζει αποτελέσματα». Ταυτόχρονα έχουν γραφτεί στην ιστορία οι άοκνες προσπάθειες εξίσωσης των αδερφών Αγγελόπουλων με τις πρακτικές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Όσο για τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές μεταδόσεις, ας μην αρχίσουμε να θυμόμαστε λεπτομέρειες γιατί η καθημερινότητα είναι δύσκολη και τα νεύρα πολλών δεν είναι σε καλή κατάσταση. Το κύριο χαρακτηριστικό άλλωστε ήταν η αφωνία στα αμέτρητα σφυρίγματα – ή non call – που αλλοίωσαν αποτελέσματα και ολόκληρους τίτλους.
Εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο η ζωή τα έχει φέρει έτσι ώστε οι «αντικειμενικοί» μπασκετικοί να αναγκάζονται να εγκωμιάζουν τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα. Όχι ότι δεν είχαν έτοιμο το δηλητήριο μετά από κάποιες ήττες. Ή ότι δεν γινόταν εμφανής η αγωνία τους να γράψουν κάτι θετικό για την «επίσημη αγαπημένη» τους στην παραμικρή ευκαιρία κι ας γνώριζαν μέσα τους πως η επόμενη κατραπακιά ήταν θέμα λίγων 24ώρων. Το αίμα νερό δεν γίνεται, ούτε τα κουσούρια κόβονται τόσο εύκολα.
Εδώ και λίγες μέρες βιώνουμε μια Αταμαν-ία από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους. Στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σάλπισμα για την επιστροφή στις «παλιές συνήθειες». Πριν καν επισημοποιηθεί η συμφωνία με τον Τούρκο τεχνικό ξεκίνησαν τα αφιερώματα και οι ύμνοι, μη σας πω και οι απονομές. Μόνο ότι δεν μυρίζουν… λεβάντα τα αέρια του Αταμάν δεν έχουμε διαβάσει ακόμα, όμως δεν αποκλείεται να γραφτεί κι αυτό.
Εννοείται πως στα περισπούδαστα άρθρα των αγνών μπασκετικών παραλείπονται κάποιες μικρές λεπτομέρειες όπως το 4-14 ρεκόρ στη Euroleague όταν ο Αταμάν ανέλαβε την Εφές τον Δεκέμβριο του 2017. Ή ότι χρειάστηκαν κάμποσα εκατομμύρια το καλοκαίρι του 2018 προκειμένου να έρθουν οι Λάρκιν, Μίτσιτς, Μπομπουά, Μοερμάν, Πλάις και Σανλί και ότι το 70% των επιτυχιών της καριέρας του συνοψίζεται στο διάστημα 2019 – 2022.
Πάνω απ’ όλα είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να διαβάσετε ότι ο Αταμάν αφήνει πίσω του καμένη γη στην Εφές, αφού δεν είναι μόνο η παταγώδης φετινή αποτυχία στη Euroleague αλλά και το γεγονός πως τα αποδυτήρια της ομάδας είναι σε κατάσταση διάλυσης εδώ και μήνες.
Μακάρι ο Αταμάν να καταφέρει να κάνει ξανά τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό διότι αυτό θα είναι κέρδος για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Κυρίως, μακάρι να δώσει μια προοπτική μαζί με τους νέους παίκτες που θα έρθουν ώστε να αρχίσει ο κόσμος να επιστρέφει στο ΟΑΚΑ και να μην εμφανίζεται μονάχα για να δει τον Ολυμπιακό. Το σίγουρο είναι πως οι αγνοί μπασκετικοί έχουν ήδη αρχίσουν να… ξεσκίζουν την προοπτική και να την κάνουν λύσσα. Κι άμα στραβώσει το πράγμα ξανά, δεν έγινε και κάτι. Η πρώτη φορά θα είναι που εκτίθενται ή μήπως η τελευταία;