Το καλοκαίρι του 2013 ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να κάνει μια σειρά από αλλαγές στη δομή του, κάνοντας την έκπληξη με το δίδυμο Αναστασίου – Νταμπίζα σε ρόλους προπονητή και τεχνικού διευθυντή αντίστοιχα.
Αυτή ήταν και η μοναδική σεζόν επί Αλαφούζου, που οι «πράσινοι» λειτούργησαν ποδοσφαιρικά, αν και η μετέπειτα παρουσία της συγκεκριμένης διοίκησης πολλές φορές με έβαλε σε σκέψεις, ακόμη και για εκείνο το καλοκαίρι…
Εάν δηλαδή έφερε επίτηδες τον «άγουρο» προπονητικά Αναστασίου, αλλά και τον «ταμπελαρισμένο» ως Ολυμπιακό Νταμπίζα για να τα κάνει μπάχαλο από τότε…
Έλα όμως που αυτό το δίδυμο, όσο λειτουργούσε ως δίδυμο, έκανε πράματα και θάματα.
Μεταξύ των… θαυμάτων ήταν και η απόκτηση του «τελειωμένου» Μάρκους Μπεργκ, ο οποίος εξελίχθηκε σ’ έναν από τους κορυφαίους επιθετικούς του Παναθηναϊκού όλων των εποχών. Σε 151 παιχνίδια ο σκανδιναβός φορ πέτυχε 95 γκολ, μοίρασε 28 ασίστ και έγινε σημείο αναφοράς από φίλους και εχθρούς!
Η πλάκα είναι ότι ο Μπεργκ ήρθε ως… μεταγραφική τσόντα. Ως λαχείο και δεν είναι τυχαίο ότι την ημέρα που αποκτήθηκε ήταν στα… υπόλοιπα θέματα της ημέρας, αφού κυριαρχούσε η μεταγραφή του Ολλανδού Ντέιβιντ Μέντες.
Ο Μπεργκ προερχόταν από δύο καταστροφικές σεζόν με το Αμβούργο με 24 συμμετοχές (13+11) στην Μπουντεσλίγκα, ένα μόλις γκολ (!!!) με τραυματισμούς, αλλά και προβλήματα προσαρμογής!
Αντιλαμβάνεστε ότι για έναν επιθετικό που δαπανήθηκαν 10 εκατ. ευρώ για να αποκτηθεί από την ολλανδική Γκρόνιγκεν, όπου έκανε παπάδες (69 ματς – 44 γκολ – 11 ασίστ), ήταν ο ορισμός του… παλτού!
Μάλιστα εάν θυμάμαι καλά τις ημέρες που ακολούθησαν της μεταγραφής του υπήρξαν αφιερώματα, όχι για τους τρόπους που σκόραρε, αλλά για τους τρόπους που μπορούσε να… τραυματιστεί! Σε πόδια, χέρια και… ωμοπλάτη!
Η (πικρή) αλήθεια για όσους απεχθάνονται την κριτική από τα ΜΜΕ, είναι ότι ο Μπεργκ δεν επηρεάστηκε από τα όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν, ούτε φυσικά από το γεγονός ότι δεν ήταν πρωτοσέλιδο την ημέρα που αποκτήθηκε.
Θα έλεγα το αντίθετο. Δεν είχε καμία πίεση για να αποδείξει ότι τα 86 γκολ που είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια (Αμβούργο, Αϊντχόφεν, Γκρόνιγκεν, Γκέτεμποργκ) δεν είχαν πέσει από τον ουρανό.
«Μίλησε» στο γήπεδο και έτσι γράφτηκαν ύμνοι γι’ αυτόν και φυσικά μονοπώλησε (και δικαίως) τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και των sites.
Παραδόξως το μάθημα από την ιστορία με τον Μπεργκ, όπως και με πολλούς άλλους σε μικρότερο βαθμό, δεν το εμπεδώσαμε και έτσι στην ανάγκη να βρούμε άλλον «κανονιέρη», βαφτίσαμε τον Μακέντα… Μπεργκ!
Πάρε πρωτοσέλιδα, πάρε υποσχέσεις, πάρε και όνειρα.
Πέρα από το γεγονός ότι ο Ιταλός έχει πετύχει σχεδόν τα μισά γκολ, σε σχέση με τον Σουηδό (46) σε ισάριθμες ποδοσφαιρικές σεζόν, η καριέρα του δεν χαρακτηρίζεται τόσο από τραυματισμούς, αλλά από μια πτωτική πορεία για απροσδιόριστους (σε εμάς) λόγους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να πάρει και πάλι την ανιούσα.
Ωστόσο το να ζούμε στον παραλογισμό της εύρεσης ενός νέου Μπεργκ, μου θυμίζει την εποχή που πέρναγαν δεκάδες επιθετικοί από τον Παναθηναϊκό, κυνηγώντας το νέο Βαζέχα, με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς βασικός (και δικαίως) ο «Χρηστάρας»!
Ο Μακέντα μπορεί να αποδειχθεί μια χαρά επιθετικός, αλλά για να συμβεί αυτό (εάν συμβεί…) θα πρέπει να βρει τα πατήματά του. Για παράδειγμα στο χθεσινό φιλικό με τον Ατρόμητο φάνηκε ότι θέλει χρόνο. Τουλάχιστον ένα 20ημερο λένε οι αρμόδιοι.
Καθρέπτης για όλους είναι το γήπεδο. Εκεί ακόμη και τα επιχείρηματα ότι ο Ιταλός ήρθε «έτοιμος» επειδή έκανε προπονήσεις μόνος του στην Ρώμη, πάνε περίπατο.
Εάν ήταν έτσι όλοι οι ποδοσφαιριστές θα έκαναν προπόνηση στο… σπίτι τους και θα μαζεύονταν μια ωραία πρωία να παίξουν επίσημα ματς.
Ο Μακέντα δεν είναι Μπεργκ, είναι ο Μακέντα και μακάρι το παιδί να θυμηθεί την τελευταία εξαιρετική σεζόν που έκανε ως παίκτης της Μπέρμιγχαμ. Τη σεζόν 2013-14 με 10 γκολ σε 18 παιχνίδια στη Τσάμπιονσιπ.
Τη σεζόν που ο Μπεργκ είχε αρχίσει να γράφει τη δική του ιστορία με τη φανέλα του Παναθηναϊκού…
