Τρεις στροφές πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου στη Euroleague, οι εντυπώσεις δεν έχουν αλλάξει. Αν και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει από τώρα ποια ομάδα θα σηκώσει την κούπα στο Κάουνας ανήμερα των εθνικών εκλογών, η αναγνώριση προς τους νταμπλούχους Ελλάδας είναι καθολική.
Με μοναδική – διόλου… φωτεινή – εξαίρεση τους προπονητές (δυο μέχρι στιγμής) και τους παίκτες του Παναθηναϊκού, όλη η υπόλοιπη Ευρωλίγκα έχει παραδεχτεί χωρίς δεύτερη σκέψη πως ο φετινός Ολυμπιακός δεν παίζει απλώς το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη, αλλά είναι και μια από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες όλων των εποχών. Όπως είχε δηλώσει πρόσφατα ο βοηθός του Τρινκιέρι, Αντριάνο Βερτεμάτι, «ο Ολυμπιακός θυμίζει τη Βραζιλία του ’70». Ξέρετε, εκείνη των πέντε δεκαριών με Πελέ, Ριβελίνο, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο και Ζέρσον, η οποία καταχωρήθηκε στη συλλογική μνήμη ως η θελκτικότερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ σε γρασίδι.
Για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού βεβαίως είναι απολύτως κατανοητό να ζορίζεται, ακόμα και στα αυτονόητα. Κατανοητό αλλά και λογικό. Μεταξύ μας, ποιος παίκτης ή προπονητής του ΠΑΟ έχει την προσωπικότητα να ψελλίσει αυτό που όλοι οι παίκτες και προπονητές της Euroleague φωνάζουν;
Κάνοντας μια προσεκτική αναζήτηση στο google μπορεί κάποιος να ανακαλύψει μια δήλωση του Ντέγιαν Ράντονιτς που έλεγε ότι «ο Ολυμπιακός παίζει εξαιρετικό μπάσκετ και μπορεί να πάει στο Final 4». Η απογοήτευση έρχεται όταν γίνεται αντιληπτό πως αυτή είχε γίνει πέρυσι, όταν ο Μαυροβούνιος βρισκόταν ακόμη στον πάγκο του Ερυθρού Αστέρα και μπορούσε να πει αυτό που σκέφτεται χωρίς φόβο και συστολή…
Να ήταν όμως μόνο ο οργανισμός του μπασκετικού Παναθηναϊκού που ζορίζεται; Το ίδιο και ακόμα περισσότερο ζορίζεται ο μηχανισμός που για πολλά χρόνια βασίλευε, επιβάλλοντας τις «αντικειμενικές» απόψεις του πάνω σε οποιονδήποτε τολμούσε να γράψει για κάποιο από τα αμέτρητα εγκλήματα σε βάρος του Ολυμπιακού.
Αυτός ο καλολαδωμένος μηχανισμός αποτελούταν στις δόξες του από γρανάζια σε ΜΜΕ, ΕΟΚ, διαιτησία, αλλά και κάμποσες ομάδες της Basket League, τα οποία λειτουργούσαν αρμονικότατα και αποδοτικότατα. Είναι κοινό μυστικό το ότι οι περισσότεροι πρόεδροι – ιδιοκτήτες έπαιζαν για χρόνια το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, με αποκορύφωμα το περιβόητο 13-1 του 2019, δεν πρόκειται για κάποια θεωρία συνωμοσίας ή για ευφάνταστο σενάριο.
Πλέον, έχουν απομείνει σκόρπια γρανάζια, πλήρως αποδιοργανωμένα, που σε κάθε περιστροφή τους «γδέρνουν» τα αυτιά εκείνων που τυχαίνει να ακούσουν τον θόρυβό τους. Καμία σχέση δηλαδή με την καλοκουρδισμένη ορχήστρα που μπορούσε να εμφανίσει ως πραγματικότητα ακόμα και το πιο εξοργιστικό ψέμα.
Αυτά τα σκόρπια γρανάζια ανέλαβαν ξανά δράση την Τετάρτη, σε μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια στοχοποίησης της κορυφαίας ομάδας στη φετινή Euroleague. Τα παλικάρια που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές και τους ακροάτες τους ότι ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ και ότι το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το καλό του αθλήματος, άφησαν τις μάσκες τους να πέσουν για ακόμα μια φορά.
Αποδεικνύοντας ξανά ότι το «καλό του μπάσκετ» δεν συγκαταλεγόταν ποτέ στις προτεραιότητές τους, τα πικραμένα ορφανά του «Μέχρι Τέλους» επιχείρησαν να δημιουργήσουν θέμα με όχημα έναν ξεχασμένο παίκτη που έχει αλλάξει επτά ομάδες σε τέσσερα χρόνια.
Μέχρι και ο αξιολύπητος Παναγιώτης Αναστόπουλος εμφανίστηκε μιλώντας για «δικαίωση», εκθέτοντας για πολλοστή φορά τον εαυτό του αλλά και όσους επί σειρά ετών ζητούσαν επιτακτικά τον ορισμό του στα αιώνια ντέρμπι. Ήταν τόσο… διαιτητάρα ο κυρ Παναγιώτης ώστε να έχει σχεδόν πάντα αγκαζέ τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα;
Π. Αναστόπουλος για Γουέμπερ: «Ένα ψέμα το μέχρι τέλους, η δικαίωση είναι εκκωφαντική»
Η απάντηση ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, ωστόσο ο ίδιος φροντίζει με συνέπεια να ξεφτιλίζει ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Πριν από περίπου δυο χρόνια είχε δημοσιευτεί μια έρευνα στον ΑΘΛΟ σχετικά με τους ορισμούς των διαιτητών στα ματς του Παναθηναϊκού. Τα αποτελέσματα ήταν σοκαριστικά: 3 συγκεκριμένοι διαιτητές είχαν οριστεί συνολικά 46 φορές σε 63 ημιτελικούς και τελικούς με συμμετοχή των Πρασίνων. Και πρώτος εξ αυτών με 20 ορισμούς ήταν ο γίγας Αναστόπουλος. Όσο για το ποιοι ήταν οι άλλοι τρεις, ευκολάκι από τα λίγα. Οι έτεροι… Τριόσκουροι, Μάνος (14) και Παναγιώτου (12).
Ανήμερα του αγώνα με τη Βιλερμπάν και δυο μέρες πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (ματς κρισιμότατα στη μάχη του Ολυμπιακού για την ιστορική πρωτιά στην κανονική περίοδο), εμφανίστηκε μια συνέντευξη του ξεχασμένου Μπριάντε Γουέμπερ. Σε σάιτ λιθουανικής προέλευσης αλλά με ελληνική υπογραφή. Αρκούσε ένα γρήγορο σκρολάρισμα στο κείμενο για να καταλάβει κάποιος ότι όσα έλεγε ο Αμερικανός θα δημιουργούσαν θέμα, ακόμα κι αν ήταν σε μεγάλο βαθμό ανακριβή.
Διαβάζοντας μια συνέντευξη που είχε ως αποκλειστικό αντικείμενό της τον Ολυμπιακό, αναρωτιέσαι ποιος… καλός άνεμος έφερε στην επικαιρότητα τον Γουέμπερ. Ποιο ήταν δηλαδή το ερέθισμα που οδήγησε κάποιους στο να προσεγγίσουν έναν παίκτη με δυο μήνες παρουσίας στην ομάδα, να εμφανιστεί για να πει τον πόνο του σε ένα τόσο κομβικό σημείο.
Δεν χρειάζεται κάποιος να ανήκει στη δημοσιογραφική πιάτσα για να απορήσει με την επιλογή του Γουέμπερ και να αναρωτηθεί αν υπάρχει σκοπιμότητα πίσω από το τάιμινγκ της δημοσίευσής της. Όπως και να το δεις, από τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτε που να συνδέει τον Αμερικανό με τον Ολυμπιακό – έστω και με αφηρημένη σκέψη – στην παρούσα φάση, οι επικρατέστερες εκδοχές είναι μονάχα δυο. Είτε πρόκειται για θαυμαστή αφέλεια είτε για συνειδητοποιημένη επιλογή με άγνωστα κίνητρα και σκοπιμότητα.
Ο Μπριάντε Γουέμπερ ξεκίνησε τη σεζόν στο Ισραήλ και μετά από έναν μήνα μετακόμισε στην Τουρκία. Πιθανότατα σε αυτήν ακριβώς την έλλειψη συνειρμικού συσχετισμού να αποδίδεται και το γεγονός πως δεν υπάρχει οποιαδήποτε σχετική αναφορά στο κείμενο της συνέντευξης.
Να μάθουν δηλαδή, οι αναγνώστες πως επελέγη ο συγκεκριμένος άνθρωπος στη δεδομένη χρονική συγκυρία και γιατί δεν ήταν κάποιος από τους αμέτρητους ξένους που πέρασαν από τον Ολυμπιακό, ενθυμούμενοι με νοσταλγία τη θητεία τους στο Λιμάνι. Και αν υπήρχε πρόθεση να γίνει μια συνέντευξη που «θα συζητηθεί», γιατί να μη μιλήσει π.χ. ο Άντριους ή ο Ταϊρίς Ράις που όλο και κάτι «ενδιαφέρον» θα είχαν να πουν για τον Παναθηναϊκό;
Ο Έλληνας συντάκτης έσπευσε να ξεκαθαρίσει μια σκόπιμη διαστρέβλωση που επιχείρησαν για πολλοστή φορά οι υπόνομοι της «ενημέρωσης», αν και οι αρχικές απορίες παραμένουν. Όταν αποφασίζεις – ή σου αναθέτουν, γιατί παίζει κι αυτό το σενάριο – να κάνεις μια τέτοια συνέντευξη, είναι δεδομένο πως ξέρεις – ή ξέρει αυτός που σου την ανάθεσε – τι θα πει ο κάθε Γουέμπερ και ποιους θα καρφώσει. Σε αυτό δεν υπάρχει κανένας αντίλογος.
Θέση Ολυμπιακού για Γουέμπερ: «Πώς ήταν απλήρωτος τρεις μήνες ενώ δεν συμπλήρωσε δύο στην ομάδα;»
Για να τελειώνουμε, οι φίλοι του Ολυμπιακού έχουν κάθε λόγο να θεωρούν «κακόβουλη» τη συγκεκριμένη συνέντευξη, όταν δημοσιεύεται την ώρα που η ομάδα τους ετοιμάζεται για μια τεράστια υπέρβαση και έχει μπροστά της ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Θα συζητούσαμε για δημοσιογραφική επιτυχία αν ο συνεντευξιαζόμενος ήταν πρόσωπο της επικαιρότητας ή αποκάλυπτε πράγματα που δεν τα γνώριζε ο κόσμος.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι πραγματικές αποκαλύψεις ήρθαν από κύκλους της ΚΑΕ Ολυμπιακός όπως αυτή για το «συγκρουόμενο» αλλά και τα νυχτοπερπατήματα του Μπριάντε. Τα καμώματα του Αμερικανού έχουν γράψει ιστορία στα ερυθρόλευκα αποδυτήρια και δεν είναι τυχαίο ότι η Μπουγιουκτσεκμετσέ είναι η 7η ομάδα του την τελευταία τετραετία.
Κανείς δεν έχει καταλάβει ποιος είναι ο «μύλος» που έγραψε ένα γνωστό και μη εξαιρετέο πρωτοσέλιδο. Εκεί λοιπόν, μπορείς να μιλήσεις για «σεσημασμένους». Ακόμα και κάποιος που δεν είναι γνώστης της πιάτσας, έχει ξεκάθαρη εικόνα για τη «φιλοσοφία» και τα «πιστεύω» των ανθρώπων που υπέγραψαν το συγκεκριμένο «ρεπορτάζ». Εκεί δεν τίθεται θέμα αμφιβολίας: οι προθέσεις είναι δεδομένες, το ίδιο και τα κίνητρα.
Δυστυχώς για τα ορφανά του «φάρου», δεν προβλέπεται άμεση ανάκαμψη προσεχώς. Καθεστώς σαν αυτό του Βασιλακόπουλου δεν μπορεί να δημιουργηθεί ξανά, όσο κι αν οι Αγγελόπουλοι εξακολουθούν να αποφεύγουν οποιαδήποτε εμπλοκή με το παρασκήνιο. Ποτέ δεν έκαναν έστω και μισό βήμα πίσω σε θέματα αρχών, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι δεν ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και πως θα τους ήταν αρκετή μια σχετική ισορροπία.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, η απόλυτη ισορροπία δεν έχει υπάρξει ακόμη. Αν οι άνθρωποι του ΠΑΟ χτυπιούνται για ένα non call (καλό ε;) σε μια διεκδικούμενη μπάλα – γιατί καθαρή κατοχή δεν υπήρχε -, ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει γυρίσει τον κόσμο ανάποδα με το φάουλ του Λαρεντζάκη που μετέτρεψε ένα τελειωμένο ματς (καθότι ήταν επιθετικό του Γκριγκόνις) σε ντέρμπι. Έχουν ακόμη τον τρόπο τους οι Έλληνες διαιτητές να σφυρίζουν όπως πρέπει προκειμένου να μην επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να βρίσκει ρυθμό και να φτάνει τις διαφορές σε επίπεδα Ευρωλίγκας…
ΥΓ. Οι Γυναίκες του Θρύλου ετοιμάζονται για δεύτερο σερί πρωτάθλημα. Που θα ήταν το 8ο σερί αν δεν είχε μεσολαβήσει η απίθανη ληστεία του 2021, την οποία είχαμε χαρακτηρίσει τότε ως «επιθανάτιο ρόγχο της ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου». Για να τα λέμε όλα, η συμβολή του Μέχρι Τέλους και στο μπάσκετ Γυναικών είναι σημαντική, αν όχι καθοριστική…