Ο Παναθηναϊκός πήρε το βράδυ της Τρίτης την 8η νίκη του εντός έδρας και 11η συνολικά στη φετινή Euroleague μετά από 31 αγωνιστικές. Οι Πράσινοι θα παλέψουν ως το τέλος για να πάρουν μια νίκη παραπάνω από την Μπάγερν στα τρία τελευταία ματς, ώστε να τερματίσουν πάνω από τους Βαυαρούς στην 15η θέση.
Ο χθεσινός αγώνας με τη γερμανική ομάδα μπορεί να έληξε νικηφόρα, ωστόσο επεφύλασσε ένα ιστορικό αρνητικό ρεκόρ για τον Παναθηναϊκό. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, οι μόλις 2.340 άνθρωποι που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ ήταν το μικρότερο κοινό που έχει καταγραφεί τουλάχιστον τα τελευταία 13 χρόνια σε αγώνα Ευρωλίγκας. Το «τουλάχιστον» είναι δική μου προσθήκη γιατί έχω την υποψία (μετά και από μια σύντομη έρευνα που έκανα) πως μάλλον θα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω.
Θα μπορούσε να είναι μια μεμονωμένη περίσταση αυτό που συνέβη χτες. Μόνο που σε καμία περίπτωση δεν ήταν τέτοια. Ήταν θέμα χρόνου για τους Πράσινους να σπάσει προς τα κάτω το ψυχολογικό φράγμα των 3.000 θεατών, κάτι που παραλίγο να συμβεί στο παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις (3.170). Αναλογιστείτε τούτο: η προσέλευση των φίλων του Παναθηναϊκού στα πέντε τελευταία ματς του ΟΑΚΑ ήταν αθροιστικά λίγο μεγαλύτερη από τους 18.000 που βρέθηκαν στις εξέδρες για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο κλείσιμο του 2022.
Παναθηναϊκός: Αρνητικό ρεκόρ δεκαετίας στο ΟΑΚΑ με 2.340 εισιτήρια!
Από εκείνον τον διασυρμό κι έπειτα (71-95), τα εισιτήρια έπεσαν ακόμα περισσότερο, δείγμα της τεράστιας απογοήτευσης του κόσμου των Πρασίνων. Το χειρότερο για τον ΠΑΟ ωστόσο είναι πως μέσα σε χρόνο ρεκόρ καταρρίφθηκε ένα ακόμη ιστορικό αφήγημα, αυτό περί «μπασκετικού κοινού» που δήθεν είχε χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια. Ένα αφήγημα που είχε φτάσει ακόμα και σε ειρωνείες προς τους Ολυμπιακούς ότι και καλά ξεκίνησαν να ασχολούνται με το μπάσκετ το 2012.
Τέτοιες ειρωνείες βεβαίως μόνο πιτσιρικάδες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν, οι οποίοι προφανώς δεν πρόλαβαν να βιώσουν τους ερυθρόλευκους θριάμβους της δεκαετίας του ’90 στο πετσί τους. Ρωτήστε έναν Παναθηναϊκό ηλικίας 40+ σε κρίση ειλικρίνειας και θα σας περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα το δράμα που ζούσε επί σειρά ετών η ομάδα του σε ημιτελικούς φάιναλ φορ, τελικούς Α1 ή ακόμα και στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας το 1997.
Ο μύθος του «μπασκετικού κοινού» του ΠΑΟ λοιπόν καταρρίπτεται οριστικά πριν καν συμπληρωθεί διετία στη μετά «μέχρι τέλους» εποχή. Ο ίδιος κόσμος που έβρισκε αποκούμπι στο μπάσκετ για περίπου δυόμισι δεκαετίες, γύρισε την πλάτη του στην ομάδα με το που κατάλαβε ότι δεν έχει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό αλλά και καμιά 15αριά ομάδες της Euroleague.
Είναι τόσο «μπασκετικό κοινό» αυτό του Παναθηναϊκού που δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε πέντε χιλιάδες νοματαίους για να δουν την Μπαρτσελόνα του Μίροτιτς (4.830) και που δεν έφτασε καν τους τέσσερις χιλιάδες στο ματς με τη δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές (3.620). Αν δεν ήταν και το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό να ανεβάσει κατά τι τον μέσο όρο, ο μ.ο. της σεζόν θα ήταν αρκετά κάτω από τις πέντε χιλιάδες.
Που ‘σαι κυρ Γιώργη να τους δεις: 18 μήνες χωρίς Βασιλακόπουλο, 32 χρόνια πίσω ο Παναθηναϊκός!
Πού πήγαν ξαφνικά όλοι αυτοί οι «μπασκετικοί»; Από εκεί που ήρθαν! Δηλαδή, στο ποδόσφαιρο, έστω κι αν η Λεωφόρος έχει μικρότερη χωρητικότητα από το κλειστό του ΟΑΚΑ. Εκείνοι που είχαν ρίξει μαύρη πέτρα στην ομάδα του Αλαφούζου επέστρεψαν δυναμικά φέτος, αφού μυρίστηκαν την πιθανότητα κατάκτησης του πρωταθλήματος. Έστω και με διαιτησίες που παραπέμπουν νοσταλγικά σε εκείνες της εποχής του μπασκετικού «φάρου», με τη διαφορά πως στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η ΑΕΚ ως αντίπαλο… διαιτητικό δέος.
Μέσα σε πολλά άλλα, το Μέχρι Τέλους έβαλε ταφόπλακα και στο παραμύθι του «μπασκετικού κοινού» του Παναθηναϊκού, αποδεικνύοντας πως επρόκειτο απλώς για «οπαδούς της νίκης» και τίποτε άλλο. Ακόμα και για μια ομάδα που – έστω και με τους τρόπους που όλοι γνωρίζουμε – έφερνε σερί τίτλους στον σύλλογο για περισσότερα από 20 χρόνια, χρειάστηκαν μόλις 18 μήνες για να φτάσει σε ιστορικό αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης, τόσο σε ένα ματς, όσο και στον συνολικό μέσο όρο της σεζόν.
Τα περί «μπασκετικού κοινού» λοιπόν πήγαν περίπατο και είναι απορίας άξιο πώς οι οπαδοί του ΠΑΟ γύρισαν τόσο γρήγορα την πλάτη τους στο τμήμα με τους μακράν περισσότερους τίτλους αλλά και το μοναδικό με ευρωπαϊκά τρόπαια. Όλα αυτά μας κάνουν να αναλογιζόμαστε πόσο πιο γρήγορα θα είχε έρθει η φετινή «ανέχεια» και θα είχε λήξει το παραμύθι, αν ο «φάρος» του Βασιλακόπουλου είχε σβήσει μερικά χρόνια νωρίτερα…