Αφιέρωσε το μετάλλιο στον εαυτό του. Στον άνθρωπο και τον αθλητή που πέρασε -και ξεπέρασε τα- δύσκολα, που άκουσε λόγια ντροπιαστικά για το ανθρώπινο είδος, που μίλησε δυνατά για την κατάθλιψη και τον ρατσισμό, που έβαλε τον εαυτό του πρώτο όταν έπρεπε, που προπονήθηκε σκληρά για να ανέβει στα 23 του στο σκαλί ενός μεγάλου βάθρου.
Μετράνε οι επιτυχίες περισσότερο όταν έχεις ματώσει για να τις πετύχεις; Στην ιστορία, τη στατιστική, όχι. Στην καρδιά του κόσμου, στην καρδιά αυτού που τις πανηγυρίζει, ναι.
Ο Εμμανουήλ Καραλής δεν υπήρξε ποτέ ευνοημένος. θα μπορούσε να τα παρατήσει όταν οι συμμαθητές του τον έκαναν να νιώθει κατώτερος λόγω του χρώματός του. Όταν δεν τον αναγνώριζαν ως Έλληνα -τι κι αν γεννήθηκε στην ίδια χώρα μ’ αυτούς; Θα μπορούσε να τα παρατήσει μεγαλώνοντας, όταν έγινε θύμα ρατσιστικής επίθεσης στον υποτιθέμενο ασφαλή χώρο του αθλήματός του. Ή όταν ήρθε αντιμέτωπος με την κατάθλιψη.
Δεν το έκανε. Ακόμα κι όταν χρειάστηκε ένα διάλειμμα για να συνέλθει, να βάλει την ψυχική του υγεία σε προτεραιότητα, δεν ξέχασε την αγάπη του για το άθλημα, δεν έθαψε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Δεν τους έκανε τη χάρη. «Έχρισε» τον πατέρα του προπονητή, ακολούθησε τις προπονητικές συμβουλές του Γιώργου Πομάσκι, την τρέλα του Μίλτου Τεντόγλου, έβαλε στο μανίκι του τη μητέρα του Σάρα και τη δίδυμη αδερφή του, Αγγελική και πάτησε επανεκκίνηση.
Ένα reset που χρειαζόταν το μυαλό και το σώμα του για να βγει από τον λάκκο του άγχους και των κρίσεων πανικού, στις οποίες κινδύνεψε να παραδοθεί το περασμένο καλοκαίρι. Αποσύρθηκε για λίγο, αλλά όχι πριν μιλήσει για αυτό. Έγινε η φωνή της γενιάς που απαγορεύεται να αντιμετωπίζει θέματα ψυχικής υγείας γιατί «είσαι νέος και υγιής, τι προβλήματα έχεις;». Νωρίτερα είχε μιλήσει για τον ρατσισμό που δεχόταν από τον ομοσπονδιακό προπονητή Δημήτρη Κυττέα, κάνοντας (για δεύτερη φορά) επίσημη καταγγελία στον ΣΕΓΑΣ. Δε σώπασε κι ας εκτέθηκε. Δεν ήθελε οι θυσίες των γονιών του, η σκληρή του προσπάθεια να μείνουν μια ανεκμετάλλευτη δυνατότητα.
Τα άντεξε όλα και επέστρεψε φέτος πιο δυνατός από ποτέ. Με πανελλήνιο ρεκόρ στο κλειστό, με ρεαλιστικές βλέψεις για μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης. Και όταν πέρασε τα 5,80μ. έσκασε το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Αγκάλιασε, αγκαλιάστηκε, γέλασε, σκεπάστηκε με την ελληνική σημαία, φίλησε το ταρτάν και ανέβηκε στο βάθρο. Ας είναι μόνο η αρχή για τον υπέροχο Μανόλο.