12.9 C
Athens

Όταν ο (αγωνιστικός) χρόνος κυλά εις βάρος σου, δεν μπορείς να ονειρεύεσαι ανατροπές

Ο Γιώργος Χαλάς επισημαίνει ΕΥΘΕΩΣ την τεράστια αδυναμία του Ολυμπιακού στο να βρίσκει νικητήρια γκολ μετά το 60', προσπαθώντας να κατανοήσει αν το πρόβλημα είναι σωματικό, πνευματικό ή και τα δυο μαζί

Γιατί σήμερα, 23 Ιανουαρίου 2023 και με τη διαφορά από την κορυφή στο -6, ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι το ίδιο ή και ακόμα περισσότερο απογοητευμένος απ’ ό,τι ήταν π.χ. πριν από έναν μήνα, όταν η ομάδα βρέθηκε στο -12 από τον Παναθηναϊκό;

Αν και είναι περίπλοκο να το αναλύσεις επακριβώς, η απάντηση μπορεί να δοθεί με αρκετά απλοϊκό τρόπο. Μετά και την ολοκλήρωση της 19ης αγωνιστικής, είναι μάλλον ξεκάθαρο το τι μπορούν και κυρίως τι δεν μπορούν να κάνουν οι πρωταθλητές σε αυτή την παρανοϊκή σεζόν που βιώνουν από τον Ιούλιο κι έπειτα.

Το πρώτο και σημαντικότερο στην προσπάθεια να κατακτήσεις έναν τίτλο είναι να βρίσκεις λύσεις όταν ένα ματς πάει να στραβώσει. Ακόμα και η καλύτερη ομάδα του κόσμου είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα χρειαστεί σε κάμποσες περιστάσεις να ανατρέψει ένα ματς ή να αναζητήσει ένα νικητήριο γκολ ως τα τελευταία λεπτά. Από το πόσες φορές θα καταφέρει να πετύχει τα παραπάνω, θα εξαρτηθεί και το αν θα προστεθεί ένα νέο κατσαρολικό στην τροπαιοθήκη της ή αν θα μείνει στο τέλος με άδεια χέρια επειδή ένας πιο «κωλοπετσωμένος» αντίπαλος θα έχει φανεί πιο αποτελεσματικός.

Ο φετινός Ολυμπιακός δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση πρωταθλητή, πόσο μάλλον (σημ. αποφεύγω σκοπίμως τη χρήση της δοτικής και το πόσω, αφού η δουλειά γίνεται μια χαρά και με το πόσο της αιτιατικής στη συγκεκριμένη περίπτωση) τον σύλλογο που έχει περισσότερους τίτλους απ’ όσους έχουν όλες οι άλλες ελληνικές ομάδες μαζί. Όχι γιατί «δεν παίζει καλά»: έτσι κι αλλιώς αυτή είναι μια από τις πιο σχετικές διαπιστώσεις στο ποδόσφαιρο.

Ο βασικός λόγος έχει να κάνει με το γεγονός πως οι Ερυθρόλευκοι δείχνουν ότι δεν ξέρουν να νικούν. Ότι έχουν ξεχάσει πώς να νικούν όταν τα πράγματα δεν έρχονται ευνοϊκά από το ημίχρονο, για να είμαι ακριβέστερος. Με μαθηματική ακρίβεια θα γινόταν κι αυτό, αν η ομάδα δεν κατάφερνε να αποτινάξει από πάνω της την αγωνιστική μιζέρια της περασμένης σεζόν. Τότε που είχε σταματήσει να παίζει ως Ολυμπιακός και απλώς νικούσε από την κεκτημένη ταχύτητα των προηγούμενων ετών.

Το καλοκαίρι που πέρασε, οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού συνειδητοποίησαν ότι δεν θα έχουν κανέναν λόγο να τον φοβηθούν ξανά, εφόσον συνεχίσει να εμφανίζει την ίδια εικόνα. Τα φιλικά ήταν το καμπανάκι. Ο διασυρμός στον επαναληπτικό από τη Μακάμπι θα μπορούσε όντως να φέρει και οφέλη, φτάνει η επιβεβλημένη απομάκρυνση του βασικού υπαίτιου να συνοδευόταν από μια ορθολογική επιλογή προπονητή.

Γιατί τόση αφέλεια και αναρχία…

Όλα τα προπονητικά καλά του κόσμου να είχε ο Κάρλος Κορμπεράν, για το ζόρικο καράβι που λέγεται Ολυμπιακός ήταν ανεπαρκής πριν καν φτάσει το βιογραφικό του στο email της ΠΑΕ. Τι διάολο πρωταθλητισμό να κάνεις με έναν τεχνικό που δεν είχε την παραμικρή γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, λιγοστή εμπειρία αλλά και μηδενική πίστωση χρόνου;

Από το πόσο γρήγορα φαγώθηκε ο Κάρλος καταλαβαίνει κάποιος και πόση – μηδενική δηλαδή – εμπιστοσύνη τού είχε η διοίκηση που τον επέλεξε εξαρχής. Κανείς δεν ξέρει αν με Κορμπεράν στον πάγκο σήμερα ο Ολυμπιακός θα ήταν στο -6, στο -12 ή στο +1. Το θέμα είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Ισπανός θα κατάφερνε να βάλει τις βάσεις ώστε οι Πειραιώτες να είναι πιο ανταγωνιστικοί του χρόνου.

Είπα πιο πάνω ότι οι Ερυθρόλευκοι έχουν ξεχάσει να παίρνουν «νίκες πρωταθλητή». Ρίξτε μια ματιά στα 19 αποτελέσματα του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα ως τώρα και θα διαπιστώσετε πως μονάχα σε μια περίπτωση έχει καταφέρει να βρει νικητήριο γκολ στο τελευταίο μισάωρο. Με εξαίρεση το 1-2 στο Ηράκλειο με το γκολ του Μπακαμπού στο 81′, δεν υπήρξε κανένα άλλο ματς που να έφερε νίκη από το 60′ κι έπειτα.

Ακούγεται αδιανόητο για ομάδα πρωταθλητισμού αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν προσθέσουμε και την ισοφάριση στο 1-1 με τον Βόλο (ο Ελ Αραμπί στο 76′), ο Ολυμπιακός έχει πάρει φέτος όλους κι όλους τρεις βαθμούς με γκολ στο τελευταίο ημίωρο. Λιγότερους δηλαδή από αυτούς που έχει απωλέσει.

Στο Περιστέρι ισοφαρίστηκε στο 64′ και παρέδωσε πνεύμα. Στα Γιάννενα είδε το 0-2 να γίνεται 2-2 χωρίς να μεσολαβήσει δική του αντίδραση, στο Χαριλάου ήρθαν τα πάνω – κάτω και σε όλα τα υπόλοιπα ματς που μπήκε στην πρώτη ώρα παιχνιδιού χωρίς να προηγείται, απέτυχε να πάρει τη νίκη. Μιλάμε για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα στο οποίο προλαβαίνεις όχι ένα γκολ να βάλεις αλλά και δυο και τρία άμα λάχει.

Στις εξαιρέσεις θα έμπαινε και το ντέρμπι στη Λεωφόρο, αν δεν μεσολαβούσε το πέναλτι-φάντασμα του Άβιλα. Και πάλι όμως, η αδυναμία του Ολυμπιακού να πάρει ένα ματς στο τελευταίο μισάωρο είναι πρωτοφανής και σίγουρα δεν παραπέμπει σε ομάδα που μπορεί και θέλει να πάρει πρωτάθλημα.

Δεδομένα το πρόβλημα δεν είναι μόνο ψυχολογικό/πνευματικό ή μόνο αγωνιστικό/σωματικό. Όταν ξέρεις από το ημίχρονο ότι ο πρωτοπόρος έχει σπάσει τα μούτρα του και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις ένα γκολ και να καθαρίσεις το ματς, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το τελικό 1-1 που προκύπτει έπειτα από ισοφάριση του αντιπάλου.

Μίτσελ: Είμαστε θυμωμένοι αλλά και αποφασισμένοι, να χτίσουμε νέο σερί νικών από το ματς με τον Άρη

Η απόσταση από την κορυφή θεωρητικά μίκρυνε. Στην πραγματικότητα όμως, ο Ολυμπιακός έχασε έδαφος έναντι του ισχυρότερου υποψήφιου για τον τίτλο που δεν είναι άλλος από την ΑΕΚ. Οι Κιτρινόμαυροι θα ήταν ήδη πρώτοι αν δεν είχαν πάθει το κάζο στα Γιάννενα, ενώ στη Νίκαια απέδειξαν ότι δεν σταματούν να πιστεύουν στη νίκη. Γνώρισμα που αγνοείται στον φετινό Ολυμπιακό και αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό.

Εδώ και καιρό υπολογίζω την ΑΕΚ πολύ περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, διότι το σκάσιμο των Πρασίνων φαινόταν να έρχεται πολύ πριν τη διακοπή. Θα τους είχε πάρε πολύ νωρίτερα η κάτω βόλτα αν δεν είχαν μεσολαβήσει αμέτρητα διαιτητικά εγκλήματα αλλά όπως φαίνεται, ούτε καν αυτά δεν είναι ικανά να τους κρατήσουν όρθιους.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν, είναι ουσιαστικά στο -5 αφού η ΑΕΚ είναι η ομάδα που θα πρέπει να βάλει από κάτω για να πάρει το 48ο. Δυστυχώς, παρότι η διαφορά είναι αντικειμενικά ανατρέψιμη, ελάχιστοι φαίνεται να πιστεύουν στον τίτλο. Και πιθανότατα κανένας από αυτούς δεν βρίσκεται μέσα στα ερυθρόλευκα αποδυτήρια. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.

Πώς να πειστώ ότι είσαι αποφασισμένος για τίτλο όταν καταρρέεις ψυχολογικά μόλις δεχτείς γκολ; Πώς να πειστώ ότι είσαι ικανός για τίτλο όταν δεν μπορείς να βάλεις ένα νικητήριο γκολ στο 70′, στο 80′ ή ακόμα και στις καθυστερήσεις; Μεταξύ μας, πιο πιθανό φαίνεται να το φάει ο Ολυμπιακός στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, παρά να το βάλει. Ότι ο Άρης ήταν ανίκανος σε δυο ματς να τιμωρήσει τις χοντράδες στα μετόπισθεν, δεν σημαίνει ότι τα προβλήματα εξαφανίστηκαν. Και αλίμονο σε όποιον πιστεύει ότι δεν μπορεί να γίνει ζημιά στη ρεβάνς του κυπέλλου.

Θέλετε να πούμε τα πράγματα ως έχουν; Ο Ολυμπιακός δεν είναι συνηθισμένος να παίρνει πρωτάθλημα δίνοντας ματς δίχως αύριο στα τέλη του χειμώνα. Την τελευταία δεκαετία μόλις μια φορά τα κατάφερε, με τη διαφορά από την κορυφή μάλιστα να είναι ισχνή. Το παράδοξο είναι πως χρειάστηκε να απολύσει τον τότε προπονητή του στις αρχές Γενάρη.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο απολυμένος ήταν αυτός που βρίσκεται και σήμερα στον ερυθρόλευκο πάγκο. Στις άλλες δυο περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στη βαθμολογία τέτοια εποχή, το πρωτάθλημα πήγε αλλού. Αφήνω εκτός το παρασκηνιακό κομμάτι γιατί το κείμενο δεν θα τελειώσει ποτέ.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το ζητούμενο δεν είναι να πάρει ο Ολυμπιακός ένα ακόμη πρωτάθλημα ασθμαίνοντας αλλά να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας κανονικής ομάδας που θα έχει αρχή, μέση και τέλος, ορθολογικά σχήματα και πάνω απ’ όλα κανονικό προπονητή, τον οποίο θα σέβονται οι παίκτες και θα αποδεχθεί ο κόσμος από την πρώτη στιγμή.

Αποκάλυψη ΕΥΘΕΩΣ: Το «αμαρτωλό» on-field review του Τσαγκαράκη που κράτησε 6,7 δευτερόλεπτα!

Δυστυχώς, η προϊστορία έχει αποδείξει πως ριζικές αλλαγές προς το καλό δεν γίνονται αν δεν μεσολαβήσει η απώλεια ενός τίτλου. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον ο οργανισμός του Ολυμπιακού να ωριμάσει τόσο πολύ ώστε να μην περιμένει τη ζημιά προκειμένου να λάβει γενναίες αποφάσεις. Όπως αυτές που δεν λήφθηκαν πέρυσι, όταν έκανε μπαμ ότι το πράγμα δεν τραβάει άλλο με τον Μαρτίνς στον πάγκο.

Ως συνήθως, τα λάθη ολόκληρου του οργανισμού τα πληρώνει μονάχα ένας, αυτός που πληρώνει γενικώς. Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, ο Ολυμπιακός θα έχει χάσει μόλις το τρίτο πρωτάθλημα στα 13 της εποχής Μαρινάκη. Δεδομένα, το πολύ μεγάλο ποσοστό επιτυχίας των Ερυθρόλευκων από το 1997 κι έπειτα έχει προκαλέσει μια αναπόφευκτη δυσανεξία στην απώλεια τίτλων που καταντά αρρώστια όταν χρειάζεται να εξηγήσεις πως δεν γίνεται να παίρνει μόνο μια ομάδα το πρωτάθλημα για πάντα.

Το έχω ξαναγράψει: δεν έγινε και κάτι αν ο Ολυμπιακός χάσει το πρωτάθλημα, αφού – μέχρι αποδείξεως του εναντίου – θεωρείται δεδομένο πως θα επιστρέψει δριμύτερος. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η προτεραιότητα του οργανισμού θα έπρεπε να είναι άλλη. Η «εκπαίδευση» των οπαδών του για το τι σημαίνει «αγαπώ και στηρίζω την ομάδα μου». Και αυτό δεν είναι μονάχα θέμα της ΠΑΕ, γι’ αυτό χρησιμοποίησα τον όρο «οργανισμός».

Δικαιούται μια ομάδα να χάνει ένα πρωτάθλημα κάθε τόσο, όπως δικαιούται και να μην παίζει για ένα χρονικό διάστημα – από έναν μήνα μέχρι κάνα δυο σεζόν – ωραίο ποδόσφαιρο (μπάσκετ, βόλεϊ κλπ). Από εκεί και πέρα, οι οπαδοί της καλούνται να δείξουν αν όντως υποστηρίζουν την ομάδα ή τις νίκες/τίτλους της. Και τις παπάτζες του τύπου «δεν γουστάρω τον Μαρινάκη γι’ αυτό δεν πάω στο γήπεδο» που επικαλούνται κάποιοι, δεν μπορώ να τις δεχτώ.

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός πήγε πέρυσι στο φάιναλ φορ και φέτος είναι η ομάδα που κατά πανευρωπαϊκή ομολογία παίζει το καλύτερο μπάσκετ στη Euroleague. Ρίξτε μια ματιά στην εικόνα που είχε το ΣΕΦ με την Άλμπα, τη Βίρτους κλπ και πείτε μου σε ποια χώρα αυτή η ομάδα δεν θα γέμιζε το γήπεδό της σε κάθε ματς, έχοντας και τουλάχιστον πέντε χιλιάδες κόσμο στα ματς του πρωταθλήματος;

Για να μη μιλήσω για την εικόνα του Ρέντη στον επαναληπτικό του Λιγκ Καπ με τον Φοίνικα, όπου η ομάδα του Τζουλιάνι έκανε μια επική ανατροπή. Ντροπή δεν είναι να χάνεις ένα ματς ή ένα πρωτάθλημα. Ντροπή είναι να λες ότι υποστηρίζεις τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και ένα τμήμα με ευρωπαϊκούς τίτλους (και που διεκδικεί ακόμη έναν φέτος) όπως το βόλεϊ να δίνει κρίσιμα ματς μεταξύ συγγενών και φίλων.

Ολυμπιακός: Μια πρόκριση-πυξίδα για τη συνέχεια

Είναι πολύ εύκολη η αφ’ υψηλού κριτική από το facebook και το twitter, αλλά δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή όταν αυτοί που την κάνουν είναι απόντες από τα γήπεδα. Τι να τα κάνω τα περιβόητα «εκατομμύρια των οπαδών» αν δεν μπορούν να γεμίζουν τα γήπεδα σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ σχεδόν σε κάθε αγωνιστική, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, όποιοι κι αν είναι οι στόχοι;

ΥΓ. Την περασμένη εβδομάδα ο γίγας Ηλίας Σπάθας είδε κανονικό το ανύπαρκτο πέναλτι στον Κουρμπέλη, ο οποίος πήρε την μπάλα με το χέρι πριν τον ακουμπήσει ο αντίπαλος. Χθες πάλι, προσπαθούσε να βιάσει τη λογική δείχνοντας τις επίμαχες φάσεις του Ιωνικός – ΑΕΚ, με αποκορύφωμα δυο πανομοιότυπες περιπτώσεις σε χέρι αμυντικών που τη μια τη βάφτισε πέναλτι υπέρ του Ιωνικού αλλά την άλλη όχι πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ. Επαναλαμβάνω, φάσεις καρμπόν, μια για κάθε ομάδα, που κατά τη γνώμη μου δεν ήταν καμία πέναλτι.

Ένα μαρκάρισμα που θα έπρεπε να δοθεί πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ (Βαλεριάνος στον Ρότα) στην αρχή του ματς, ο Σπάθας το χαρακτήρισε «ποδοσφαιρικό». Όταν λοιπόν έχεις αυτογελοιοποιηθεί με τις παραπάνω «κρίσεις», κανείς δεν θα σε πάρει στα σοβαρά εκεί που πραγματικά έχεις δίκιο. Στη φάση του 1-1 ο Μουκουντί έχει πιάσει αντίπαλο από τον λαιμό και αυτή η κίνηση δεν παραβλέπεται ποτέ. Δεν συζητάμε δηλαδή για ένα κλασικό τράβηγμα/σπρώξιμο σε στημένη φάση, αλλά για μια ενέργεια που τιμωρείται μίνιμουμ με κίτρινη κάρτα.

 

Σε ένα άλλο κανάλι, το οποίο επί δεκαετίες αγνοεί το γεγονός πως το πληρώνουν και Ολυμπιακοί, ο Παναγιώτης ο Βαρούχας με τ’ όνομα ενώ τα είπε μια χαρά για τη φάση του Βαλεριάνου και για εκείνες με τα χέρια, ξέχασε να βάλει το ριπλέι του 1-1 με την απαράδεκτη ενέργεια του Μουκουντί. Και κάπως έτσι καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, εκτός από εκείνη του τηλεκριτικού διαιτησίας…

ΥΓ2. Την εξυπνάδα «από το -12 είμαστε στο -6» δεν την περίμενα από έναν άνθρωπο με το επίπεδο του Μίτσελ. Εκτός αν ξέχασε ότι ανέλαβε την ομάδα στο -7. Εν ολίγοις, μετά από τέσσερις μήνες στον πάγκο, με την ενσωμάτωση παικτών που είχαν έρθει καθυστερημένα και με ένα μήνα προετοιμασία, το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει μόλις έναν βαθμό από τον άθλιο (παρά τα διαιτητικά δεκανίκια) Παναθηναϊκό και να μείνει στο -5 από την ΑΕΚ σε σχέση με το -1 που παρέλαβε από τον Κορμπεράν. Και είναι και τυχερός διότι αν η ΑΕΚ δεν πάθαινε… Καραϊσκάκη στο ματς του πρώτου γύρου, θα ήταν πλέον ήδη πρώτη και στο +8 από τον Ολυμπιακό.

ΥΓ3. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός επίσης κόντεψε να δει τα ραδίκια στο Περιστέρι, αλλά σε αντίθεση με τον ποδοσφαιρικό είχε Γουόκαπ, Λαρεντζάκη και Μπλακ. Οι παίκτες του Σπανούλη έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν σαν να έπαιζαν τελικό, αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν το δώρο της ερυθρόλευκης χαλαρότητας. Συγχαρητήρια στα παιδιά για το πάθος τους, έστω κι αν στο τέλος δεν κατάφεραν να δώσουν χαρά στην εξέδρα που έβριζε χυδαία τους Ερυθρόλευκους από το πρώτο λεπτό. Όσο για τις διαμαρτυρίες του Βασίλη που σε μια από τις εκρήξεις του τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή, το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να τις χρεώσει στον τεράστιο αθλητικό εγωισμό του και στο ασίγαστο πάθος του να είναι πάντα αυτός ο νικητής…

Περισσότερη ΑΠΟΨΗ από το Athlosnews

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

Ολυμπιακός – Μίλων 3-1: Με 11 άσους και 11 μπλοκ απέκτησε προβάδισμα για τους τελικούς

Με τους Γκουσταβάο και Τζούριτς να δεσπόζουν στο φιλέ (9 μπλοκ) και συνολικά 11 άσους (5 του Ιντάλγκο), ο Ολυμπιακός έκανε καθοριστικό βήμα για να βρεθεί στους τελικούς της Volley League απέναντι σε έναν Μίλωνα που πάλεψε για ένα σετ

Μπαρτζώκας: Δεν έχει προπονηθεί κανονικά ο Γουόκαπ, χρειάζεται μια συντήρηση

Ο προπονητής του Ολυμπιακού υποστήριξε πως η ομάδα του πρέπει να πάει σε χαμηλό τέμπο το ματς με την Εφές και τόνισε πως η κατάσταση του Γουόκαπ χειροτέρεψε μετά το ντέρμπι και ακόμα δεν έχει προπονηθεί κανονικά

Ολυμπιακός: Ο Ράιτ, ο Φαλ και η σταθερότητα που φέρνει χημεία και… διαβατήρια

Ο Insider του ΑΘΛΟΥ τελειώνει την κουβέντα περί παραμονής ή όχι του δυναμίτη Μόουζες Ράιτ στον Ολυμπιακό και αποκαλύπτει το όνομα του παίκτη που θα έχει το δικαίωμα το καλοκαίρι να καταθέσει χαρτιά για ελληνικό διαβατήριο σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία