Θυμάμαι να μπαίνω στο αεροπλάνο και να ψάχνω τη θέση μου. Σύμφωνα με το εισιτήριό μου, έπρεπε να κάτσω σε μεσαίο κάθισμα. Το δεύτερο χειρότερο που μπορούσε να μου τύχει, μετά από ένα ξημερωματιάτικο ξύπνημα στις 6. Για κάποιον περίεργο λόγο, βρέθηκα να κάθομαι ανάμεσα στους δυο απεσταλμένους της ΕΡΑ ΣΠΟΡ, Βασίλη Παπανικολάου και Δημήτρη Μώρο.
Αφού συστηθήκαμε και έγινε σαφές ότι αυτό ήταν το πρώτο μου ταξίδι, ο Βασίλης φώναξε «παιδιά, πρώτη του αποστολή, θα νικήσουμε». Το μισό αεροπλάνο θα έριχνε μούντζες, αν είχε κουράγιο και δεν ήταν με το ένα μάτι κλειστό από τη νύστα. Για τους δημοσιογράφους εκείνης της εποχής και ειδικά τους εφημεριδικούς, η ζωή άρχιζε πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Και ακόμα πιο αργά αν δούλευες στο ΦΩΣ του κυρ Θόδωρου.
Στις 3 Οκτωβρίου η Γερμανία γιορτάζει την ενοποίησή της. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η μοναδική εθνική εορτή του χρόνου που αγγίζει ολόκληρη τη γερμανική επικράτεια και όχι κάποια μεμονωμένη περιφέρεια. Θα μπορούσε να γιορτάζεται η ενοποίηση στις 9 Νοεμβρίου, αφού εκείνη τη μέρα το 1989 γκρεμίστηκε το Τείχος του Βερολίνου, ωστόσο η ημερομηνιακή σύμπτωσή της με τη διαβόητη Νύχτα των Κρυστάλλων μισό αιώνα νωρίτερα, έφερε στο προσκήνιο την 3η Οκτωβρίου, ημέρα της επίσημης ενοποίησης Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας.
Το ίδιο βράδυ, οι μόνιμοι πρωταθλητές Ελλάδας θα έπαιζαν το 31ο εκτός έδρας ματς της ιστορίας τους στο Champions League. Και η λογική έλεγε πως κόντρα σε μια εξαιρετική ομάδα όπως η Βέρντερ του Βραζιλιάνου Ντιέγκο, δύσκολα θα γινόταν κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα 30 παιχνίδια που είχαν προηγηθεί την τελευταία 10ετία.
Όταν ο Ολυμπιακός πήγε στη Βρέμη, ο Λεμονής έπαιζε ήδη το κεφάλι του. Μπορεί να ήμασταν ακόμη στις αρχές Οκτωβρίου, αυτό όμως δεν έλεγε κάτι. Ούτε το ρόστερ είχε πάρα πολλά νέα πρόσωπα, τα οποία προφανώς χρειάζονταν χρόνο μέχρι να γνωριστούν και να αποκτήσουν χημεία. Γκαλέτι, Λούα Λούα, Κοβάσεβιτς, Λεντέσμα, Ραούλ Μπράβο, συν τον Άντζα που επέστρεψε, μιλάμε μάνι-μάνι για έξι ενδεκαδάτους ποδοσφαιριστές. Χώρια ο Νούνιες, ο Μήτρογλου, τα στοιχήματα τύπου Αρτσούμπι και Λάτσκο, αλλά και ο 15χρονος τότε Κυριάκος Παπαδόπουλος.
Η πρεμιέρα βρήκε τους Πειραιώτες στη Λεωφόρο, αλλά οι τεράστιες ευκαιρίες από Λούα Λούα και Τοροσίδη τους στέρησαν μια απόλυτα δίκαιη νίκη. Μεσολάβησε το 1-1 με τη Λάτσιο σε άδειο Καραϊσκάκη (εκεί όπου έγινε ληστεία μετά φόνου στην ισοφάριση των Ιταλών με γκολ δυο μέτρα οφσάιντ) και η εξάρα με τον ΟΦΗ, για να έρθει η κακή εμφάνιση στο Χαριλάου και η ισοφάριση-σοκ στο 93′ ώστε να αρχίσουν τα γνωστά σενάρια φαγώματος…
Κάπου στο ημίχρονο, η πληροφορία που κυκλοφορούσε στα δημοσιογραφικά του Βέζερ Στάντιον έλεγε πως ο Τάκης Λεμονής θα ανακοίνωνε την παραίτησή του μετά το τέλος του αγώνα. Ο οποίος αποκλείεται – βάσει προϊστορίας και μόνο – να είχε αίσια έκβαση. Ο Ολυμπιακός τα είχε κάνει στο παρελθόν μούσκεμα σε πολύ πιο εύκολες έδρες. Εκείνη την εποχή η Βέρντερ είχε εξαιρετική ομάδα και ειδικά μέσα στη Βρέμη σε έπαιρνε η κατηφόρα. Το σκορ ήταν ήδη στο 1-0 και οι περισσότεροι σκέφτονταν μην τυχόν γράψει πολλά γκολ το κοντέρ.
Η ώρα περνούσε, ο Ολυμπιακός έδειχνε ζωηρός αλλά ελάχιστοι πίστευαν ότι η βραδιά θα μπορούσε να φέρει κάτι καλό. Ακόμα και όταν έγινε το 1-2, προσπαθούσα να φανταστώ το πιο αδιανόητο σενάριο με το οποίο θα ερχόταν η ισοφάριση. Μόνο στο 1-3 πείστηκα ότι αυτή η βραδιά δεν θα ήταν σαν τις άλλες. Και όχι επειδή ήταν η πρώτη μου αποστολή με τον Ολυμπιακό στο εξωτερικό. Το πρώτο διπλό ήρθε και μάλιστα με ανατροπή. Πώς να παραιτηθείς μετά;
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα θυμάμαι την υψωμένη γροθιά του Αντώνη Κατσαρού στο εκπληκτικό 1-2 του Πατσατζόγλου και τον γεμάτο νόημα μορφασμό που μου έκανε την ώρα που στα αυτιά των Ελλήνων έφτανε μόνο ήχος και όχι η εικόνα του. Ένας άνθρωπος που μόνο Ολυμπιακό δεν τον λες, περιέγραφε το ματς για λογαριασμό της ΕΡΤ δίχως να υπάρξει η παραμικρή μομφή για οποιαδήποτε λέξη του σε μια τόσο απαιτητική μετάδοση. Ίσα – ίσα, μέχρι και… γαύρο από τα γεννοφάσκια του μπορούσες να τον περάσεις ειδικά εκείνη τη βραδιά, παραμένοντας ωστόσο σε άκρως δημοσιογραφικά πλαίσια, χωρίς στριγγλιές, κορώνες και σαλιαρίσματα.
Όσο για το πώς χτίστηκε εκείνη η ομάδα που αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ Τσέλσι; Τα εύσημα για τις επιλογές των παικτών ανήκουν στον Ίλια Ίβιτς, όπως ανήκουν στον Λεμονή αυτά της διαχείρισης. Παρότι μπήκε στην ομάδα Ιούνιο μήνα, πρόλαβε να κάνει ένα σωρό μεταγραφές, ξεπερνώντας τη δυστοκία που είχε παρατηρηθεί το προηγούμενο διάστημα. Παράλληλα βρήκε χρόνο να πουλήσει και τον Καστίγιο στη Σαχτάρ, τον οποίο πήγαν… σηκωτό στο αεροπλάνο οι άνθρωποι των δυο ομάδων.
Η αγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του Τάκη ήταν τεράστια εκείνη τη σεζόν. Διότι ο Κόκκαλης έστελνε τελεσίδικα το μήνυμα πως ό,τι και να λεγόταν για την Ευρώπη, το πρωτάθλημα θα είχε πάντοτε προτεραιότητα. Δεν το βρίσκω παράλογο αυτό το σκεπτικό: όταν ξεκινάει μια σεζόν, δε γίνεται να λες «θυσιάσω έναν τίτλο και αν μου κάτσει η Ευρώπη, έχει καλώς». Αν όμως δεις ότι η ευρωπαϊκή πορεία όντως σου κάθεται, έχοντας κάμποσα πρωταθλήματα καβάτζα οφείλεις να διεκδικήσεις ό,τι καλύτερο μπορείς.
Στην περίπτωση του Λεμονή, η συμπεριφορά της τότε διοίκησης άγγιζε τα όρια της προστυχιάς: πώς αλλιώς να τεθεί όταν ζητάς από έναν προπονητή να βάλει την Ευρώπη σε προτεραιότητα και στη συνέχεια τον διώχνεις πριν το τέλος της σεζόν κι ενώ έχει επιτύχει απόλυτα τον βασικό (και σαφώς δυσκολότερο) στόχο;
Ο θεός ήθελε να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός εκείνη τη χρονιά. Και γι’ αυτό έστειλε τον Μήτρογλου στο 92′ κόντρα στη Λάρισα, όταν διαπίστωσε ότι ο δύστυχος Σεγκούρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Στην περίπτωση του Όσκαρ Γκαρθία πάλι, όταν ο Λεμονής απομακρύνθηκε επειδή… έπαιξε χωρίς φορ με τη Σπόρτινγκ (κι ενώ είχε μετατρέψει το -5 σε +1), ο θεούλης δεν είχε καμία διάθεση να εμπλακεί ξανά, αφήνοντας τους Ερυθρόλευκους στην τύχη τους…