Ο Φερντινάντο Ντι Τζόρτζι ήταν παρόντας ως παίκτης στον τελευταίο τίτλο της Ιταλίας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα το μακρινό 1998. Στον 21ο αιώνα ως προπονητής κατέκτησε ένα ιστορικό χρυσό μετάλλιο που ναι μεν δεν έλειπε από την ιταλική συλλογή (το μοναδικό που λείπει είναι αυτό σε Ολυμπιακούς Αγώνες) αλλά στέλνει ένα μήνυμα στους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ελίτ.
Behind every GREAT team is a GREAT COACH and that’s none other than…
Ferdinando De Giorgi.
Congrats Coach! Since you joined the team, you embraced their youth & energy with your calm attitude. ✨
⚡️ #Electrifying2022 #Volleyball #MWCH2022 pic.twitter.com/8Yjd129jlH
— Volleyball World (@volleyballworld) September 12, 2022
Για να αντιληφθούμε τι ακριβώς έκανε η Ιταλία αρκεί να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 1998 και να σκεφτούμε πως παίκτες όπως ο Μπότολο, ο Λαβία και ο Μικελέτο ήταν αγέννητοι. Το 2022 πανηγυρίζουν τον τίτλο των παγκόσμιων πρωταθλητών, έναν χρόνο μετά την ανάδειξή τους ως πρωταθλητές Ευρώπης. Αδιανόητο.
Επιβράβευση της λογικής
Και είναι αδιανόητο γιατί η συγκεκριμένη φουρνιά μέσα σε έναν χρόνο έκανε επίδειξη δύναμης σε δύο κορυφαία τουρνουά, αποκλείοντας ομάδες πολύ πιο έτοιμες καθώς και παίκτες με μεγαλύτερη εμπειρία.
Ενδεχομένως να ξανασυμβεί κάποια στιγμή στο – όχι κοντινό – μέλλον μια Εθνική να κάνει κάτι παρόμοιο (χρυσό σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο με διαφορά ενός, δύο ή τεσσάρων χρόνων) με μέσο όρο ηλικίας τα 24 έτη, αλλά προς το παρόν αυτή η επιτυχία, αυτή η μοναδικότητα ανήκει στους Ιταλούς που σέβονται το βόλεϊ όσο ελάχιστοι.
Δεν είναι τυχαίο πως το καλοκαίρι που πέρασε σάρωσαν τα πάντα σε επίπεδο μικρών ηλικιών, δεν είναι τυχαίο πως η πρωταθλήτρια Ιταλίας Λούμπε επενδύει σε Γκοτάρδο και Μπότολο στα άκρα αντί να επιμείνει σε παίκτες με μεγάλες παραστάσεις για να διατηρηθεί στην κορυφή: Αυτό λέγεται σεβασμός λογικής, προϊόντος, όπως θέλετε το λέτε. Ας μην το αντιπαραβάλλουμε με τα όσα συμβαίνουν εδώ που οδηγούν σε ποδοσφαιροποίηση του αθλήματος γιατί θα βάλουμε τα κλάματα.
«Παίζουμε σκληρά και δεν μας νοιάζει τι γράφει το ταμπλό, τι κάνει η άλλη ομάδα. Το απολαμβάνουμε και ελπίζω πως θα είναι η αρχή για κάτι σπουδαίο. Έχουμε πολύ ταλαντούχα γενιά και κοιτάμε μπροστά», είπε μεταξύ άλλων ο MVP και κορυφαίος πασαδόρος του τουρνουά, Σιμόνε Τζιανέλι.
Τι παίκτης είναι αυτός θεέ μου. Πόσο ευλογημένοι πρέπει να νιώθουν οι περιφερειακοί της Ιταλίας που παίρνουν τις πάσες εκεί που θέλουν. Ο 26χρονος δεν είχε καν τους καλύτερους υποδοχείς του τουρνουά – ο Μπαλάσο ήταν τρομερός ειδικά στην άμυνα και ο κορυφαίος της Ιταλίας στην πρώτη μπάλα – αλλά δεν άφησε συμπαίκτη του παραπονεμένο.
Δεν ξέρουμε αν η αναμέτρηση με τη Γαλλία γύρισε τον διακόπτη και η συγκεκριμένη νίκη – απέναντι σε ένα από τα φαβορί του τουρνουά – έκανε τους Ιταλούς να πιστέψουν πως μπορούν να φτάσουν στην κορυφή. Πάντως σε τόσο καυτή έδρα απέναντι στην οικοδέσποινα και κάτοχο των δύο τελευταίων τίτλων Πολωνία, οι Ατζούρι ήταν τρομακτικοί στο μπλοκ-άμυνα.
Εννοείται τα εύσημα αξίζουν στον αρχιτέκτονα Ντε Τζόρτζι που πόνταρε σε μια νεανική ομάδα για να κάνει την έκπληξη, έκλεισε τα αυτιά του στην κριτική που δέχθηκε για τον αποκλεισμό του Ιβάν Ζάιτσεφ και εξέλιξε μέσα σε έναν χρόνο ακόμα περισσότερο μια ομάδα που ποντάρει πολλά στην τακτική της πάνω στο φιλέ, στις μεγάλες άμυνες στην πίσω ζώνη και στην ομαδικότητα που υπάρχει διάχυτη στο σύνολο.
Η εξέλιξη του Λαβία
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ντανιέλε Λαβία που έκανε το μεγάλο step up από την περυσινή σεζόν στη φετινή και το επιβεβαίωσε στο τάραφλεξ.
Ο Μικελέτο δεν είναι πια η μοναδική απειλή των Ιταλών στην επίθεση καθώς ο 23χρονος συμπαίκτης του στην Τρεντίνο ήταν διψήφιος σε όλα τα ματς του τουρνουά με 53% στην επίθεση: πρώτος σε συγκομιδή πόντων και επιθέσεις, τρίτος (!) σε μπλοκ και δεύτερος σε άμυνες εντός της ομάδας.
Τα νούμερά του δεν δείχνουν ένα κρυφό όπλο αλλά έναν αθλητή με ηγετικές ικανότητες. Ένας επιθετικός ακραίος δύσκολα αντιμετωπίσιμος στην καλή του βραδιά. Και οι αριθμοί δείχνουν πως είχε πολλές τέτοιες στο τουρνουά…
Κάποιες σκόρπιες σημειώσεις για το τουρνουά…
- Η Ουκρανία μπήκε από το παράθυρο στο παγκόσμιο λόγω της αποβολής της Ρωσίας και ήταν απολαυστική χωρίς καν να πιάσει το ταβάνι της. Όχι γιατί ο Πλοτνίτσκι ήταν ο πρώτος σέρβερ με 18 άσους αλλά για την ομαδικότητά της και την τακτική της. Με έναν πασαδόρο-ήρεμη δύναμη (Σίτσκοφ) και δύο κεντρικούς (Ντροζντ – Σεμένιουκ) που παρέδωσαν μαθήματα μπλοκ με σχεδόν 5 (!) ανά ματς.
- Οι Ιάπωνες έχουν ξεφύγει από αυτό το «αμυντικό» στυλ και με βελτίωση στη σωματοδομή τους κοντράρουν στα ίσα ομάδες όπως η Γαλλία που σε διαφορετική περίπτωση έμοιαζαν μεγαθήρια μπροστά τους. Υπέροχη η δουλειά του Φιλίπ Μπλεν και εξαιρετικό διάβασμα του εκάστοτε αντιπάλου.
- Λέμε για την Κούβα ότι βγάζει παικταράδες αλλά με σχεδόν 40 (!) λάθη ανά ματς στα τέσσερα που έδωσε στη διοργάνωση δεν μπορείς παρά να γελάσεις.
- Ο Πέδρο Μολίνα (ακραίος) του Πουέρτο Ρίκο δείχνει καλή περίπτωση για τον Μίλωνα. Δεν είχε κακή υποδοχή και άφησε καλές εντυπώσεις. Περίπου 9 πόντους ανά ματς για τον 23χρονο που έχει και εξαιρετικό σέρβις.
- Πόσο πολύ αγαπούν το βόλεϊ οι Πολωνοί… Το έχουν μετατρέψει σε εθνικό άθλημα και η εικόνα τους μετά τον χαμένο τελικό (έμειναν στο γήπεδο και τραγουδούσαν) δείχνει πολλά για τη νοοτροπία που έχουν φτιάξει. Όσο για την ομάδα δεν μπορείς να πεις πολλά: Είναι τρομερή ακόμα και χωρίς τον Λεόν (η απουσία του της επέτρεψε να παίξει πιο απελευθερωμένα) με τον Νίκολα Γκρίμπιτς να κάνει ειδική μνεία στον Κούρεκ λέγοντας ότι είναι ο ιδανικός αρχηγός και το έδειξε με τον τρόπο που παρακινούσε τους συμπαίκτες του ακόμα και στις προπονήσεις.