Καταγράφεται, αμέσως μετά την εκλογή Μαρινάκη στην προεδρία της Super League, μετά από μία συγκλονιστική «προεκλογική εκστρατεία» 30 ωρών και πέντε τηλέφωνα, μια βαθύτερη επιθυμία τμήματος του πληθυσμού που ασχολείται με το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου «να δει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο», τόσο στη Λίγκα και στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου, όσο και στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ.
Η εικόνα «Μαρινάκης μαινόμενος» είναι εξαιρετικά ελκυστική επικοινωνιακά, «σπάει ταμεία» αν παιχτεί στα social media, αλλά, προς μεγάλη δυστυχία του πλήθους, δεν πιστεύω πως θα προκύψει, μάλλον λάθος συναγερμός!
Εξηγούμαι! Κάτι «στο βάθος κήπος» μου λέει πως ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός είχε, όταν αποφάσιζε την υποψηφιότητα του για την προεδρία της Λίγκας, ως τελευταίο πράγμα στο μυαλό του «να πάει στην ΕΠΟ και να τσακωθεί με τον Μπαλτάκο», όχι επειδή δεν μπορεί να το κάνει, αλλά επειδή « ποιος Μπαλτάκος τώρα, έχουμε σοβαρότερες δουλειές να κάνουμε». Και την εντύπωση αυτή την είχα πολύ πριν η ΕΠΟ τον χαρακτηρίσει «ενωτικό» μετά την παρθενική παρουσία του στην επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου.
Αυτές «οι σοβαρότερες δουλειές» έχουν σχέση με την τραγική (σε βαθμό κωμωδίας) κατάσταση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, με τις ανύπαρκτες σχέσεις του με την οικονομία και την αγορά, με τον αναγκαίο θεσμικό του εκσυγχρονισμό, με την απαραίτητη ισχυρή προοπτική του, με τις «επαναστάσεις» που χρειάζεται να συμβούν και, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, με τις σχέσεις του με την ΕΠΟ ως οργανισμό και όχι με τον κάθε Μπαλτάκο.
Τι θέλω να πω; Έχω την βάσιμη υποψία πως ο κ. Μαρινάκης είναι έτοιμος (αν βοηθηθεί από τα γεγονότα) να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο θεσμικό ρόλο, αυτόν του εκλεγμένου Προέδρου της μεγαλύτερης και ισχυρότερης Ένωσης της ΕΠΟ, αυτό είναι η Super League 1, που μετέχει, ταυτόχρονα στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου ( σημαντική αλλαγή στο ισχύον ποδοσφαιρικό status – χρειάζεται κι άλλες βελτιώσεις) και αυτοδίκαια στο προεδρείο της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ, ως Β΄ Αντιπρόεδρος.
Τι σημαίνουν στην πράξη όλες αυτές οι ιδιότητες, πως συμπλέκονται και που οδηγούν; Να μερικά πολύ καλά ερωτήματα, η απάντηση στα οποία δεν είναι καθόλου εύκολη, αναφερόμαστε σε οργανισμούς και θεσμικά όργανα σαπισμένους και λεηλατημένους από την «εξυγίανση», παντελώς ανυπόληπτους, σχεδόν διαλυμένους, με μηδενική σχέση με την αγορά και τις επιχειρήσεις, απομονωμένους από την κυβέρνηση, στο περιθώριο των διεθνών ομοσπονδιών, χαρά του κάθε λαμογιάρη και των λιμοτάγαρων που τους νέμονται.
Οργανισμών που έχουν εξελίξει σημαντικές άμυνες κι ένα τρομακτικό σύστημα αδράνειας απέναντι σε κάθε απόπειρα να εκσυγχρονιστούν (δείτε ποιος ήταν ο πιθανός αντίπαλος του κ. Μαρινάκη στη διεκδίκηση της προεδρίας), που τους αρέσει να τσαλαβουτάνε στις λάσπες, που ζουν με την εξυπηρέτηση και την συναλλαγή και που αντιμετωπίζουν τις αλλαγές όπως περίπου ο Δράκουλας το φως του ήλιου.
Μπορεί ο κ. Μαρινάκης να λειτουργήσει σε αυτό το πλαίσιο ως μια ποδοσφαιρική σύγχρονη δύναμη, να ανατρέψει συσχετισμούς και να προωθήσει μια εκσυγχρονιστική ατζέντα, ακόμη καλύτερα να την επιβάλλει προς όφελος του αθλήματος;
Εξαρτάται, πρώτον αν έχει τέτοια ατζέντα και δεύτερον αν επιθυμεί να χαραμίσει χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο να «πλακώνεται» (θεσμικά εννοείται) με το βαθύ κράτος των Ενώσεων (και των προέδρων τους) επιχειρώντας να διεμβολίσει το σημερινό σύστημα εξουσίας και να αλλάξει τους συσχετισμούς μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
Η αλλαγή αυτή είναι η βασική τομή στην οποία φαίνεται πως ο Πρόεδρος της Λίγκας επενδύει, καθώς από την εξέλιξη της θα κριθεί σε μεγάλο (αν όχι απόλυτο) βαθμό η επόμενη μέρα «της μπάλας» στην Ελλάδα.
Ο κ. Μαρινάκης είναι, είτε αρέσει, είτε όχι στις λινάτσες της ελληνικής δημοσιοκαφρίας, ο μεγαλύτερος παίκτης στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο πλέον επιτυχημένος ποδοσφαιρικά επιχειρηματίας, ένας ισχυρός game changer, δηλαδή ο ισχυρότερος, τόχει αποδείξει κατ΄ επανάληψη στην πράξη και επιβεβαίωση δεν απαιτείται από κανένα τρίτο.
Μαρινάκης σε ΕΠΟ: «Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το ποδόσφαιρο γιατί έχουμε μείνει πίσω»
Αν όντως έχει αποφασίσει να παίξει θεσμικά, τότε είναι σαφές πως θα παίξει για να κερδίσει και όχι για να δει να τον κατατρώγουν τα τρωκτικά των Ενώσεων και οι σφουγγοκωλάριοι του Πάρκου Γουδή.
Πιθανότητες να παίξει στο παιχνίδι της εξουσίας με τρόπο θεσμικό και συμβατό με την διεθνή ποδοσφαιρική έννομη τάξη και να χάσει υπάρχουν λίγες, ελάχιστες δηλαδή, λογικά θα διαθέτει και αυτός συμμαχίες, η εμπειρία στην κόντρα δεν του λείπει και ο εκσυγχρονισμός όταν αποκτήσει περιεχόμενο και επικαιροποιηθεί είναι σαν το ποτάμι, κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Μεταξύ μας, η εικόνα «Μαρινάκης με Τσέφεριν και Ινφαντίνο για θέματα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου» δεν έχει αντίπαλο στην Ελλάδα στη σημερινή συγκυρία, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, μακάρι να προκύψει σύντομα και δεύτερος «Μαρινάκης», όπως και αν λέγεται, ένας ανταγωνισμός σε τόσο ψηλό επίπεδο μόνο καλό θα κάνει, σήμερα οι βασικοί αντίπαλοι ψάχνονται να ανακατέψουν τις λάσπες, είθε να αλλάξουν σύντομα μυαλά.
Έως τότε, όπως και να το δει κανείς, ο Μαρινάκης με τρεις θεσμικές ιδιότητες στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι η μόνη λύση, είναι η καλύτερη λύση, ειδικά αν συνυπολογιστεί μια βοήθεια που, έτσι ή αλλιώς, θα έχει από τις διεθνείς ομοσπονδίες.
Εν αναμονή των εξελίξεων …
ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε πριν την «ενωτική» κατά ΕΠΟ εμφάνιση Μαρινάκη και βέβαια πολύ πριν γίνει γνωστή η εξέλιξη με τον Μαρκ Κλατενμπεργκ. Για την οποία θα επανέλθουμε με λεπτομέρειες…