29/6/1982. Η ημέρα του δεύτερου μπαράζ στο Βόλο, άλλως Παγγαύρεια ημέρα Βιθέντε Εσταβίγιο.
Το μπαράζ του Βόλου σφραγίζει το αξέχαστο πρωτάθλημα ’81-’82, μια σαιζόν με τρομερές συγκινήσεις και μάχες μέχρις εσχάτων τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και στα παρασκήνια.
Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα του ’81, ο Τάκης Νικολούδης, βασικός για δύο σαιζόν στο χώρο του κέντρου, φεύγει για την ΑΕΚ. Η ομάδα, με απανωτές ισοπαλίες στο πρωτάθλημα χάνει συνεχώς έδαφος στη μάχη του τίτλου και αναζητείται πυρετωδώς ένας “καλός” για τη μεσαία γραμμή. Με σύσταση του Μίλτον Βιέρα, έρχεται στον Πειραιά για δοκιμή ο 26χρονος Ουρουγουανός από την άσημη Μοντεβιδέο Γουώντερερς.
Πρωτοεμφανίζεται σε φιλικό με την Παναχαϊκή 12/11/81. Βάζει ένα γκολ, πασσάρει καλά, αφήνει υποσχέσεις. Δεν υπάρχουν και μεγάλα περιθώρια, υπογράφει συμβόλαιο στη μεταγραφική περίοδο του Δεκεμβρίου και κάνει το ντεμπούτο του με την ερυθρόλευκη φανέλλα ανήμερα του Αγίου Νικολάου σ’ ένα ακόμη άδοξο 0-0, με τον Εθνικό στο Καραϊσκάκη.
Όμως, δε θα αργήσει να αφήσει το στίγμα του. O Βιθέντε, οχτάρι συγκροτημένο με πάσα ακριβείας, που δε φοβάται να ρίξει αγκωνιές και κλωτσές, εντάσσεται σ’ ένα κέντρο όπου συνυπάρχει και εναλλάσσεται με Κουσουλάκη, Περσία, Κοκκολάκη, Τόγια, Πέτρο Ξανθόπουλο και Λεμονή και γίνεται το κρυφό όπλο μιας επικής αντεπίθεσης.
Η ομάδα αγωνίζεται να κρατήσει βαθμολογική επαφή με τον πρώτο και επελαύνοντα ΠΑΟ, ο οποίος μέσα στον Ιανουάριο μας αποκλείει από το Κύπελλο. Στον μεσημεριάτικο εκείνον μονό αγώνα της Λεωφόρου, με ένα σφαγιαστικό ρεσιτάλ σφυριγμάτων και υποδείξεων από το διαιτητικό τρίο των Δέδε, Βουράκη και Ζλατάνου που δεν γνώριζε -τουλάχιστον τηλεοπτικό- προηγούμενο, το υπέρ μας 2-0 στο 10λεπτο (που θα ήταν 3-0 αν δεν ακυρωνόταν και το κανονικότατο γκολ του Μητρόπουλου), έγινε 2-3 στην παράταση, με δύο πέναλτυ (το ένα μάλιστα ξεκίνησε μετά από αδιανόητο ως και ύποπτο γύρισμα του Νοβοσέλατς προς τα πίσω), ενώ ένα τρίτο σε βάρος μας πέναλτυ, που σήμερα θα είχε αναχθεί σε μνημείο ανυπαρξίας, είχε αποκρούσει ο Σαργκάνης μέσως μετά το 1-0.
Ο Βιθέντε, δεν θα παίξει λεπτό σ’ αυτό το ματς. Έχει όμως προλάβει να κάνει αισθητή την παρουσία του τρεις μέρες νωρίτερα. Μέσα στο Καραϊσκάκη, απέναντι στον πάντα σκληρό ΟΦΗ και με τους Αναστόπουλο Μητρόπουλο νευρικούς, άστοχους και καλά κλεισμένους, στο 60’ θα κοντρολάρει με το στήθος το μελεδάκι του –απόστρατου για χρόνια αλλά επανακάμψαντα- Λοσάντα και από θέση σέντερ φορ και με την πλάτη στο τέρμα, θα κάνει εναέρια περιστροφή και θα σουτάρει την μπάλα με το αριστερό και με φάλτσο στη δεξιά γωνία. Αυτό του το γκολ θα μας δώσει τη νίκη με 1-0, σε μια αγωνιώδη κούρσα στο κατόπι του βάζελου. Και δε θα μείνει εκεί.
Έχοντας από τα τέλη Δεκεμβρίου στον πάγκο τον Αλκέτα Παναγούλια αντί του Χέλμουτ Σενεκοβιτς, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει το συννεφιασμένο απομεσήμερο της 21ης Φεβρουαρίου του ’82 τον Ηρακλή. Λίγα λεπτά μετά τη σέντρα, με όλο τον Ηρακλή κλεισμένο μές στην περιοχή του, ο δεξής μας μπακ, ο Θόδωρος Πάλλας, ένας πρόωρα γερασμένος –λέγεται κι «έμπειρος»- πρώην παίκτης του Άρη με πολύ καλές σέντρες και στημένα, σουτάρει στα τυφλά πάνω στα σώματα, στο τέρμα που από πάνω του έχει την Θύρα 7.
Ο Μητρόπουλος δεν μπορεί να στρίψει και αλληλοσπρωχνόμενος σαν παλιάλογο πιάνει αέρα, ενώ ένα πόδι Ηρακλειδέα ξεβράζει τη μπάλα, σα σκασμένη, έξω από την περιοχή. Κι εκεί βλέπουμε –γιατί το μεσημέρι, κολλημένοι στα ηχεία απ’ το ραδιοφωνάκι, μόνο στη μουβιόλα του μυαλού μας το υφαίναμε, ο καθένας όπως ήθελε – τον Βιθέντε Εσταβί-λ-ιο (έτσι τον έλεγε ο Χρήστος Ράπτης, ο πλέον μαγκιώρος εκφωνητής της ΕΡΤ, με γυαλί φώτο γκρέι, μουσάκι περιποιημένο και χωρίστρα από τα δεξιά προς τ΄ αριστερά, ρολίστας κανονικός από ταινία κατασκοπείας του Άλαν Πάκουλα) να έρχεται με όλη του τη δύναμη για να σουτάρει, την ώρα που ο Μπάμπης Ξανθόπουλος του Ηρακλή αργεί για κλάσματα του δευτερολεπτου να διώξει, πατώντας με δύναμη του κουντεπιέ του Ουρουγουανού και τινάζοντάς τον στον αέρα.
Το τόπι όμως έχει φύγει από το πόδι του Βιθέντε, όχι τεχνικά όπως τότε με τον ΟΦΗ, αλλά ευθύβολα, αιφνιδιαστικά, έχει ξυρίσει το με απωθητική αλωπεκία γκρίζο υπόλειμμα από γρασίδι του γηπέδου μας, περάσει μέσα από πόδια αμυνομένων κι επιτιθεμένων και καρφωθεί με πάταγο στην δεξιά γωνιά του Γκιτσιούδη. Ο Βιθέντε αποθεώνεται όταν κοντά στη μία ώρα αγώνα θ’ αφήσει τη θέση του στον… Λοσάντα. Το 1-0, θα μείνει μέχρι το τέλος παρά το δοκάρι του Ηρακλή, τις επελάσεις του Χατζηπαναγή και το πείσμα των Λάκη Παπαϊωάννου, Σάββα Κωφίδη και Καλαμπάκα.
Ο Ηρακλής, ομάδα σκληροτράχηλη και απρόβλεπτη, αδικημένη από τον υποβιβασμό της το 1980 για την υποτιθέμενη απόπειρα δωροδοκίας του ΠΑΟΚ στον μεταξύ τους ημιτελικό κυπέλλου, απέβη καταλυτικός σ’ εκείνο το πρωτάθλημα που σημάδεψε για μας ο Βιθέντε Εσταβίγιο. Αφού απέκλεισε εμάς στο ματς – όργιο της Λεωφόρου, ο ΠΑΟ κληρώθηκε μέσα στο Φεβρουάριο με τον Ηρακλή σε διπλά παιχνίδια, πρώτο ματς στη Θεσσαλονίκη. Το 1-0 με γκολ του Γιώργου Καραΐσκου άφησε ανοιχτή τη ρεβάνς. Στον επαναληπτικό της Λεωφόρου, το τελικό 3-1 υπέρ του ΠΑΟ υπήρξε σκανδαλώδες.
Ο αγρίως μυστακοφόρος αμυντικός του Ηρακλή Γιώργος Ορφανίδης κατήγγειλε ότι ο τότε πρόεδρος της Καστοριάς, Γιώργος Χαλκίδης, του είχε προσφέρει 2 εκατομμύρια δραχμές για νά‘χει μειωμένη απόδοση στον αγώνα Ηρακλή-Παναθηναϊκού για το κύπελλο. Με την υπόθεση να παίρνει τη δικαστική οδό εν μέσω του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος, φτάνουμε προτελευταία αγωνιστική, με τον ΠΑΟ πρώτο, δύο βαθμούς μπροστά, να παίζει στο Καυταντζόγλειο. Ούτε στον πρώτο γύρο στη Λεωφόρο είχε κατορθώσει να νικήσει τον Ηρακλή (1-1). Με νίκη κατακτά και μαθηματικά το πρωτάθλημα, ενώ με ισοπαλία στην ουσία το παίρνει πάλι, αφού την τελευταία αγωνιστική παίζει εντός έδρας με τον Απόλλωνα. Την ίδια ώρα, εμείς στο Καραισκάκη παίζουμε με τη Δόξα Δράμας και τα ραδιοφωνάκια έχουν πάρει φωτιά.
Ο Ηρακλής παίζει λυσσασμένα, μην διεκδικώντας τίποτε πέρα από το γόητρό του. Στο 1-0 από τον Χατζηπαναγή, κάτι λεπτά μετά ισοφαρίζει με τον Άρνε Ντόκεν. Εμείς, μ’ ένα γκολ του Αναστόπουλου κι ένα του «μικρού» Γιώργου Τόγια έχουμε φτάσει σ΄ ένα καθαρό 2-0, όμως το κοινό του Καραϊσκάκη είναι με το αυτί στο Καυτατζόγλειο. Κι ενώ ο Σαργκάνης κάνει το ελεύθερο, ξεσπά σε τρελούς πανηγυρισμούς όταν ακούει από τα μεγάφωνα ότι εννιά λεπτά πριν το τέλος, ο Λάκης Παπαϊωάννου με κεφαλιά κάνει το 2-1 για τον Ηρακλή. Το 3-0 -πάλι από τον Τόγια- κι η λήξη μετά από λίγο του αγώνα της Θεσσαλονίκης μας στέλνει στα ουράνια. Αυτό που επί μήνες μοιάζει απίστευτο, έχει πια γίνει πραγματικότητα. Μετά την αδικία του κυπέλλου, μετά από στείρα 0-0 και νίκες στην επαρχία με αίμα και άμμο, δύο ισοπαλίες με την ΑΕΚ μέσα – έξω, δύο 1-1 με τον αιώνιο σε ματς για θάνατο, μία τριάρα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, πιάνουμε επιτέλους, στην κορυφή τον Παναθηναϊκό. Νικάμε την τελευταία αγωνιστική και οι δύο και πάμε σε μπαράζ που θα κρίνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Όπως και το 1980, ορίζεται να γίνει στο ουδέτερο γήπεδο του Βόλου.
Έναν μήνα παρά μία μέρα μετά την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, ενώ έχει ξεκινήσει ήδη το Μουντιάλ της Ισπανίας και αφ’ ότου έχει μεσολαβήσει ένα ακόμη θρίλερ (ο Νοβοσέλατς, λέει, δεν θα έρθει να παίξει στο μπαράζ, γιατί το συμβόλαιό του έχει λήξει – οι φήμες ότι έχει πλησιαστεί από τον ΠΑΟ νομοτελειακά οργιάζουν), έρχεται η μεγάλη μέρα. Η Παγγαύρεια Ημέρα του Βιθέντε Εσταβίγιο.
29 Ιουνίου 1982. Μόλις στο 6ο λεπτό, ο Εσταβίγιο τσιμπάει το τόπι στο κέντρο με το μυτάκι απ’ το Λάκη Κατσιάκο και τον Άγγελο Αναστασιάδη, κατεβαίνει προκαλώντας γενικευμένη ανασφάλεια και πισωπάτημα -η λήψη της κάμερας αδικεί εμφανώς την όλη προσπάθεια- κρύβει το τόπι ενστικτωδώς και μετά το προστατεύει με το δεξί εσωτερικό απ’ το μαρκάρισμα με το σώμα και το τάκλιν του Κόβη, το τσουλάει και ντριμπλάρει, πασάρει στον Αναστόπουλο που, σαν τοίχος, του το σποντάρει ακριβώς εκεί που πρέπει κι ο Βιθέντε το επανυποδέχεται και πλασάρει με τη μία τον Κωνσταντίνου υπό γωνία, μ’ ένα σουτάκι σαν κι αυτά που κάνουν τα μεγάλα παιδιά όταν παίζουν με πιο μικρά, με δύναμη ίσα – ίσα να περάσει τη γραμμή του τέρματος και να χωθεί στα δίχτυα.
Είναι ένα τέρμα – σταθμός για τη ροή του αγώνα, καθώς ο ΠΑΟ ασύνδετος και αγχωμένος νιώθει ότι χάνει μια χρονιά που την είχε δική του. Το δεύτερο γκολ από τον Αναστόπουλο στο 69′, απλώς επισφραγίζει την πιο θριαμβευτική επιστροφή που έχει γίνει ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα (με σύστημα βαθμολογίας 2-1-0, ας μην ξεχνάμε.
Ο Εσταβίγιο ξεκινά την επόμενη, επίσης θριαμβευτική, χρονιά βασικός. Στο ντέρμπυ πρώτου γύρου με τον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη (νίκη με 2-1), τραυματίζεται αρκετά σοβαρά στο γόνατο και τίθεται εκτός μάχης για τέσσερις μήνες. Επανεμφανίζεται στις 22/5/83, στο αντίστοιχο ντέρμπυ της Λεωφόρου. Μόλις στο 13′, σε μια αντεπίθεση με έξι πάσες από αριστερά, βρίσκεται σε επίκαιρη θέση και παίρνει το ριμπάουντ από το σουτ του Αναστόπουλου, πλασάρει στην κενή εστία του Δαύκου και πανηγυρίζει δεόντως. Έχει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σφραγίσει ένα πρωτάθλημα.
Θα ολοκληρώσει τις εμφανίσεις της χρονιάς στις 5/6/83 στο 0-0 με το Μακεδονικό στη Νέα Ευκαρπία. Όμως το λαβωμένο γόνατό του είναι κοινό μυστικό ότι δε θα του επιτρέψει να επανέλθει ποτέ στην ίδια καλή κατάσταση. Θα δοθεί στον ΠΑΣ Γιάννινα και έναν χρόνο αργότερα θα επιστρέψει στην πατρίδα του.
Έχει πραγματοποιήσει συνολικά 43 επίσημες (συν 18 σε φιλικά) εμφανίσεις για τον Ολυμπιακό σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Κύπελλο Πρωταθλητριών. Βάζοντας -μόνον – 6 γκολ.
Ένας από τους ήρωες της ιστορίας του Ολυμπιακού, ένας απ’ αυτούς που κάθε ομάδα θέλει να έχει στη δική της ιστορία.