Η ιστορία της Νότιγχαμ είναι λίγο – πολύ γνωστή στους άνω των 40 και ουσιαστικά χωρίζεται σε δυο εποχές: την προ και τη μετά Μπράιαν Κλαφ. Οι περισσότεροι θυμούνται τα δυο σερί Πρωταθλητριών (1979, 1980) αν και δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για τη μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που έχει λιγότερα πρωταθλήματα απ’ ό,τι κούπες με μεγάλα αυτιά. Κι αν στη σημερινή εποχή αυτό ακούγεται εντυπωσιακό, για την προ Τσάμπιονς Λιγκ περίοδο συνιστούσε κάτι αδιανόητο.
Βλέπετε, τότε αγωνίζονταν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση μονάχα οι πρωταθλητές και ο εκάστοτε κάτοχος του τροπαίου. Εξ ου και «κύπελλο Πρωταθλητριών». Τώρα πια, συμμετέχουν ακόμα και σύλλογοι που δεν έχουν κατακτήσει ούτε ένα τρόπαιο στην ιστορία τους. Η Λειψία πήρε πριν από λίγες μέρες την πρώτη της κούπα (κύπελλο Γερμανίας), αλλά αγωνίζεται εδώ και χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δε χρειάζεται όμως να πάμε μακριά: η Ρεάλ Μαδρίτης την τελευταία δεκαετία (αρχής γενομένης από τη σεζόν 2012/13 δηλαδή) έχει τρία πρωταθλήματα και πέντε ευρωκούπες.
Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι από το βράδυ της Κυριακής η αρχαιότερη ομάδα στην Premier League, έχοντας ιδρυθεί εννέα χρόνια (1865) πριν την Άστον Βίλα. Κι αν νομίζετε ότι μόνο στην Ελλάδα έγινε τόσο μεγάλο τζέρτζελο – λόγω Μαρινάκη προφανώς – κάνετε λάθος. Είναι τόσο ξεχωριστή η ποδοσφαιρική ιστορία των Tricky Trees που συγκινεί οποιονδήποτε «παλιό» ποδοσφαιρόφιλο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Βλέπετε, καμία άλλη ομάδα με τουλάχιστον δυο κούπες Πρωταθλητριών δεν αγωνιζόταν σε χαμηλότερη κατηγορία: την τελευταία φορά που η Φόρεστ είχε παρέα ήταν όταν υποβιβάστηκε η Γιουβέντους λόγω του σκανδάλου Calciopoli. Η οποία Γιούβε έχει επίσης δυο ρέπλικες της κούπας στο μουσείο της, όσες και η Νότιγχαμ…
Πίσω από την ιστορική – πρώτη στον 21ο αιώνα – άνοδο της Φόρεστ κρύβεται μια τεράστια προσωπική επιτυχία με ελληνικό χρώμα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παίρνει τα περισσότερα εύσημα, ωστόσο πολλοί ξεχνούν ότι ο Σωκράτης Κομινάκης είναι συνιοδιοκτήτης. Όπως ξεχνούν και ότι οι Γιάννης Βρέντζος και Κυριάκος Δουρέκας είναι διευθυντές και εκτελεστικά μέλη του συμβουλίου (ο δεύτερος είναι και διευθυντής ποδοσφαίρου).
Η κουβέντα – μεταξύ των Ολυμπιακών ειδικά – έχει ξεκινήσει πριν καν ακουστεί το σφύριγμα της λήξης του ματς κόντρα στη Χάντερσφιλντ. Από τη μια οι… ακραιφνείς Νοτιγχαμικοί που πανηγυρίζουν, από την άλλη εκείνοι που θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για να χαίρεται ένας οπαδός του Ολυμπιακού με την επιτυχία ενός αγγλικού συλλόγου (οι «μόνο Ολυμπιακός ρε μ….α») και στη μέση οι… νοτιγχαμοσκεπτικιστές. Εκείνοι δηλαδή που προβληματίζονται για τον (αρνητικό προφανώς) αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στους πρωταθλητές Ελλάδας η άνοδος της Φόρεστ στην Premier League.
Θα τονίσω για πολλοστή φορά πως ο οπαδός έχει το ακαταλόγιστο. Είτε παρακολουθεί ένα ματς στην εξέδρα και βρίζει αυτόν που χειροκροτούσε πριν από δυο λεπτά για να τον αποθεώσει ξανά στην επόμενη φάση, είτε σε αυτά που λέει στο καφενείο ή τα social (τη διαδικτυακή μορφή του καφενείου δηλαδή). Αντιθέτως, εκείνοι που είναι ή κάνουν τους δημοσιογράφους θα πρέπει να είναι ασφαλώς πολύ πιο προσεκτικοί σε ό,τι λένε και γράφουν, διότι ο ρόλος τους είναι θεσμικός.
Το ότι λίγοι εξ αυτών το αντιλαμβάνονται, είναι μια άλλη ιστορία. Και δυστυχώς, πολλές φορές αυτά που γράφουν κάποιοι, ανεξαρτήτως πρόθεσης ή κινήτρων, «χρεώνονται» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον σύλλογο και στον ίδιο τον πρόεδρο προσωπικά. Ακόμα κι αν τα δημοσιεύματα δεν προέρχονται από ΜΜΕ ιδιοκτησίας ή επιρροής Μαρινάκη, η «χρέωση» συχνά είναι αναπόφευκτη. Κι άντε μετά να πείσεις τον άλλον ότι δεν είναι δυνατόν η ΠΑΕ να έχει ευθύνη για κάθε γραπτή ή προφορική διατύπωση, πόσο μάλλον να χρεώνεται θέσεις και απόψεις που μπορεί να μην έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Στο μυαλό του μέσου οπαδού τα πράγματα λειτουργούν συχνά απλοϊκά. Άπαξ και ασχολείσαι με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, είσαι «υπάλληλος» του Μαρινάκη και προσπαθείς να περάσεις τη γραμμή του ή τέλος πάντων τη γραμμή της διοίκησης. Όταν βέβαια δεν… πολεμάς την ομάδα, αφού κι αυτή είναι μια από τις επικρατούσες αντιλήψεις. Τώρα βέβαια, πώς γίνεται να είσαι «υπάλληλος» του Μαρινάκη και να πολεμάς την ομάδα ταυτόχρονα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Είπαμε, ο οπαδός μπορεί να αλλάζει απόψεις ακόμα και σε κάθε φάση ενός αγώνα: Μπαρτζώκα φύγε, Μπαρτζώκα προπονηταρά, ταβερνιάρη Μαρτίνς, Πορτογάλε μαέστρο και πάει λέγοντας.
Ο μέσος οπαδός λοιπόν, «νομιμοποιείται» να πιστεύει π.χ. ότι «τώρα που ο Μαρινάκης θα πάρει 200 εκατομμύρια θα μπορεί να βάλει μερικά και στον Ολυμπιακό», διότι ο μέσος οπαδός δεν οφείλει να κατέχει έστω και στοιχειώδεις γνώσεις περί λειτουργίας εταιρικών σχημάτων. Είναι δε, απολύτως λογικό να μανουριάζει όταν «επαγγελματίες» δημοσιογράφοι γράφουν για τα «πολλά οφέλη του Ολυμπιακού από την άνοδο της Νότιγχαμ» και στο κείμενο αναλώνονται σε αοριστολογίες και ευσεβείς πόθους, δίχως σοβαρά επιχειρήματα. Αυτό όμως είναι ένα γενικότερο πρόβλημα της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Αν ένας οπαδός του Ολυμπιακού χαίρεται με την άνοδο της Νότιγχαμ, καλά κάνει και χαίρεται. Και ας μην ήταν Φόρεστ από μικρός. Εδώ χαίρεται τόσος κόσμος με τον Τσιμίκα που ήταν ένας απλός παίκτης των Ερυθρόλευκων και πλέον παίζει σε άλλη ομάδα, γιατί να μη χαρεί λοιπόν με μια ιστορική επιτυχία που έχει την υπογραφή του προέδρου της ομάδας του;
Δεν θέλει να χαρεί ένας οπαδός του Ολυμπιακού με την επιτυχία της Νότιγχαμ; Με γεια του με χαρά του. Κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να πανηγυρίσει ένα γεγονός που δεν νιώθει να τον αγγίζει, είτε υποστηρίζει κάποια άλλη ομάδα στην Αγγλία (ή όπου αλλού) είτε όχι. Αλίμονο αν αυτό τον κάνει λιγότερο Ολυμπιακό από τους υπόλοιπους.
Στην περίπτωση των «νοτιγχαμοσκεπτιστών» τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Καταρχάς, θα πρέπει να διευκρινίσω τι ισχύει στην ενδεχόμενη σύγκρουση συμφερόντων που θα προέκυπτε αν η Φορεστ εξασφαλίσει κάποτε ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Απλοποιώντας όσο περισσότερο γίνεται τους κανονισμούς της UEFA, το συμπέρασμα είναι πως εφόσον δυο σύλλογοι με αποδεδειγμένο «κοινό ιδιοκτησιακό καθεστώς» (κάτι που σηκώνει από μόνο του μεγάλη κουβέντα είτε πρόκειται για φυσικό πρόσωπο είτε για νομική οντότητα) εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στην Ευρώπη, μόνο ένας από τους δυο θα μπορεί να πάρει μέρος.
Όχι αυτός που θα αποφασίσει ο «κοινός ιδιοκτήτης» όπως ίσως κάποιοι νομίζουν, αλλά αυτός που ορίζεται από τρία βασικά κριτήρια που έχει θεσπίσει η UEFA, όπως τονίζουν κορυφαίοι εκπρόσωποι του αθλητικού δικαίου στην Ευρώπη. Κατά σειρά λοιπόν, το ευρωπαϊκό εισιτήριο πηγαίνει: 1) στην ομάδα που έχει προκριθεί στη μεγαλύτερη διοργάνωση (αυτή που μπαίνει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ αφήνει απέξω εκείνη που θα παίξει σε Γιουρόπα ή Κόνφερενς κλπ), 2) στην ομάδα που πήρε την καλύτερη βαθμολογική θέση στο εγχώριο πρωτάθλημα και 3) στην ομάδα που προέρχεται από τη χώρα με τη μεγαλύτερη βαθμολογία στην UEFA.
Με απλά λόγια, για να αφήσει τον Ολυμπιακό εκτός Ευρώπης η Νότιγχαμ (αν ποτέ έφταναν ως εκεί τα πράγματα, αφού προφανώς οι ιθύνοντες θα είχαν λάβει τα μέτρα τους εγκαίρως) θα πρέπει να εξασφαλίσει π.χ. εισιτήριο για το Europa League και οι Ερυθρόλευκοι να έχουν βγει στο Conference. Δηλαδή, να έχουν χάσει το πρωτάθλημα σύμφωνα με τα ισχύοντα δεδομένα. Διότι του χρόνου τα πράγματα θα είναι διαφορετικά: ακόμα και δεύτερος να τερματίσει ο Ολυμπιακός το 2023, βάσει της κατάταξης της Ελλάδας στην UEFA θα είναι και πάλι στα προκριματικά του CL, αφού θα υπάρχει δεύτερο εισιτήριο για τη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση του κόσμου.
Οι πιθανότητες να τερματίσει η Νότιγχαμ πιο ψηλά από τον Ολυμπιακό στην Premier League μέσα στα επόμενα χρόνια είναι περίπου ίδιες με το να πέσει ένας τεράστιος κομήτης στη Γη. Άρα, το δεύτερο κριτήριο ισοδυναμεί με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τώρα, αν οι δυο ομάδες προκριθούν στην ίδια ευρωπαϊκή διοργάνωση, τερματίσουν στην ίδια βαθμολογική θέση και χρειαστεί να ενεργοποιηθεί το τρίτο κριτήριο, αυτό θα σημαίνει πως κάτι πήγε εξαιρετικά καλά στη Νότιγχαμ και κάτι πήγε κατά διαόλου στον Ολυμπιακό…
Κατά τα λοιπά, οποιαδήποτε κουβέντα για «οφέλη» ή «ζημίες» στην παρούσα φάση ανάγεται στο επίπεδο της παραφιλολογίας. Ο κορυφαίος ελληνικός σύλλογος με τις 20 συμμετοχές στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ δεν περίμενε την επιστροφή της Νότιγχαμ στην Premier League για να γίνει… ισότιμος συνομιλητής μεγάλων κλαμπ ή να ανοίξει παρτίδες με κορυφαίους μάνατζερ. Γι’ αυτό έχει ήδη προνοήσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης και πριν από αυτόν ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει δουλειές με την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, τη Γιουβέντους και τη Λίβερπουλ μεταξύ άλλων, πολύ πριν μπει στο κάδρο η Νότιγχαμ.
Ο δίαυλος με μια ομάδα που πλέον θα έχει αναβαθμισμένο ρόστερ και που τα «περισσεύματά» της μπορεί να αποδειχθούν μια χαρά για το ελληνικό πρωτάθλημα, θα είναι υπαρκτός και ενδεχομένως χρησιμότατος. Από την άλλη, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η αναπόφευκτη γκρίνια που θα ξεκινήσει με τις συγκρίσεις σε επίπεδο μεταγραφών και θα επανέρχεται σχεδόν σε κάθε στραβοπάτημα των πρωταθλητών Ελλάδας. Κι άντε μετά να μπεις στη διαδικασία να εξηγήσεις ότι είναι άλλο πράγμα το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και εντελώς άλλο η ποδοσφαιρική Ελλάδα του Παναγιώτη Δημητρίου, του Ιάκωβου Φιλιππούση και της εξυγίανσης…
Η επιστροφή της Νότιγχαμ στη μεγάλη κατηγορία είναι από μόνη της μια σπουδαία είδηση που γεμίζει χαρά τους νοσταλγούς της παλιάς ποδοσφαιρικής εποχής. Με δεδομένη την παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη (και των υπολοίπων Ελλήνων που προανέφερα αλλά και του υιού Μιλτιάδη, τον οποίο συνεχάρη δημοσίως ο πρόεδρος στην ομιλία του προς τους παραληρούντες οπαδούς της Φόρεστ) αποκτά και φουλ ελληνικό – εκτός από ερυθρόλευκο – χρώμα. Ας αρκεστούμε λοιπόν στα τωρινά δεδομένα και ας αφήσουμε για αργότερα τις προβλέψεις, ευοίωνες ή δυσοίωνες, για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει αυτή η τεράστια επιτυχία στον Ολυμπιακό…