Ο Κιλιάν Εμπαπέ προτίμησε να ακούσει την τσέπη κι όχι την καρδιά του. Ναι, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στο ποδόσφαιρο του σήμερα, αλλά όσο η στρογγυλή θεά θυμίζει περισσότερο χρηματιστήριο και όχι αρένα συναισθημάτων και ρομαντισμού, τότε ο κίνδυνος της απόλυτης ξενέρας των φιλάθλων γίνεται ολοένα και πιο ορατός. Γιατί για κάθε Τότι, πάντοτε θα υπάρχει κι ένας Εμπαπέ…
Το athlos.gr στέλνει ανοιχτό γράμμα σε όλα τα παιδιά που κάποια στιγμή έκλεισαν τα μάτια τους και είδαν τον εαυτό τους να σκοράρει στο γήπεδο της αγαπημένης τους ομάδας, τη στιγμή που όλο το στάδιο φωνάζει το όνομά του. Σε αυτές τις στιγμές που δεν συγκρίνονται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Τότε που το ποδόσφαιρο ήταν οι πληγές από τα τάκλιν στα χαλίκια, τα χαμόγελα και τα δάκρυα μετά από ένα ματς που επί της ουσίας δεν άλλαζε κάτι στη ζωή μας αλλά χωρούσε μέσα του όλο μας τον κόσμο.
Για εκείνες τις στιγμές που βλέπουμε να χάνονται, να διαλύονται σαν σπιρτόκουτα μπροστά στα δισεκατομμύρια που έχουν κατακλύσει τον χώρο του ποδοσφαίρου και κάνουν τον κάθε Εμπαπέ να σβήνει από το μυαλό του τις τόσο έντονες παιδικές αναμνήσεις και να «χορεύει» πάνω από μία μπάλα που αντί για βαμβάκι έχει… δολάρια.
Ο Φραντσέσκο Τότι είχε πει κάποτε, «θα μπορούσα να είχα γεμίσει την τροπαιοθήκη μου σε μία άλλη ομάδα, αλλά ο μεγαλύτερος μου θρίαμβος παραμένει η αφοσίωσή μου στη Ρόμα». Με αυτή τη φράση έγινε ο σύγχρονος Καίσαρας της Ρώμης. Κι έτσι θα μείνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Στο σήμερα ο Κιλιάν Εμπαπέ δήλωνε οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης από παιδί, έλεγε ότι το μεγαλύτερό του όνειρο ήταν να παίξει στο Μπερναμπέου, αλλά όταν ήρθε η στιγμή που το όνειρό του έφτασε να τον κυνηγάει από πίσω, ο ίδιος προτίμησε να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα για να του ξεφύγει. Κι αυτό «χτύπησε» άσχημα σε όλους αυτούς (συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος) που τα παράτησαν όλα στη μέση για να κυνηγήσουν το δικό τους άπιαστο όνειρο.
Μπορεί οι περισσότεροι να μην το «έπιασαν» στη διαδρομή, αλλά πόσο όμορφο είναι να προσπαθείς για κάτι που αγαπάς. Να μοχθείς, να ελπίζεις και στο τέλος να δικαιώνεσαι ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Όταν, δε, αυτό σου στρωθεί στα χέρια, λες «ευχαριστώ», κοιτάς τον ουρανό και απλά το ζεις.
Στην ερώτηση «γιατί δεν το έκανε αυτό ο Εμπαπέ» η απάντηση ίσως να μην είναι όσο απλή και αυτονόητη φαντάζει.
Μπορεί τα εκατομμύρια και τα πρωτοφανή προνόμια που του δίνει η Παρί να σου δίνουν μία απάντηση, αλλά την μεγαλύτερη αλήθεια την ξέρει μόνο ο ίδιος. Και μάς πονάει που δεν τη μοιράζεται με ειλικρίνεια, γιατί δεν αργεί η εποχή που θα τον χρειαστούμε -πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά- όσο ποτέ, ώστε να απαλύνουμε τις πληγές από την απουσία των Ρονάλντο και Μέσι.
Σαν αυτές τις πληγές που κάναμε στις αλάνες σε μία καλοκαιρινή βραδιά του Αυγούστου, που πολλές φορές δεν θέλαμε καν να τις καθαρίσουμε για να μείνει «ζωντανή» η ανάμνηση της Κυριακής που περιμέναμε όλη την εβδομάδα. Αλήθεια, πόση… αλήθεια αντέχεις, Κιλιάν;
Πάντως, αν με ρωτάτε θα προτιμούσα να ζήσω ξανά στην εποχή του «Καίσαρα» Τότι και της δικής του Ρόμα…