Είναι με διαφορά η πιο αφελής ήττα της σεζόν. Με δύο αγώνες να απομένουν για την ολοκλήρωσή της. Η ευθύνη των ποδοσφαιριστών και του Πέδρο Μαρτίνς είναι τεράστια. Δεν ενοχλεί η ήττα από μία ομάδα που έχει ξεχάσει τι σημαίνει πρωταθλητισμός (με μόλις 2 Πρωταθλήματα από το 1996 μέχρι το 2022) και βρίσκεται 21 βαθμούς μακριά από την κορυφή και τον Ολυμπιακό. Αυτό που πειράζει, είναι η κακή εικόνα των Πρωταθλητών Ελλάδας σε έναν αγώνα που οι οπαδοί τους περίμεναν περισσότερα από τη μία καθαρή ευκαιρία απέναντι στον… Σάρλια.
Σε τέσσερα παιχνίδια, οι Ερυθρόλευκοι πέτυχαν ένα γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό, ηττήθηκαν δύο φορές και έφεραν δύο ισοπαλίες. Έχασαν το εντός έδρας αήττητο στο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός παίζει αυτά τα ντέρμπι, έχοντας την πίεση και το «πρέπει» με το μέρος του λόγω της μεγάλης διαφοράς που τον χωρίζει από τον Παναθηναϊκό σε όλα τα επίπεδα, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να βγάλει περισσότερο πάθος, νεύρο και ένταση. Και στα τέσσερα ματς, ο αντίπαλος έδειξε πιο «πεινασμένος» και πήγαινε πρώτος στην μπάλα. Αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Σε ολόκληρη τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, ο Μαρτίνς ακολούθησε συγκεκριμένη τακτική στα μεγάλα παιχνίδια εντός και εκτός συνόρων. «Κατέβαζε» μία ομάδα για να μη χάσει, έχοντας τη βεβαιότητα πως ιδιαίτερα στα σημαντικά ματς της Super League η ομάδα θα σκοράρει ένα γκολ και αυτό θα είναι αρκετό στο τέλος της ημέρας. Ε, κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο προπονητής του Ολυμπιακού αποφάσισε να αλλάξει το τροπάριο και άθελά του να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τον αντίπαλο να αναδείξει τα καλά του στοιχεία και να κάνει τη δική του ομάδα να φαίνεται χειρότερη από ό,τι είναι.
Οι Πράσινοι δεν έκαναν κάτι το εξεζητημένο. Άλλωστε, το πιο εύκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο για μία ομάδα είναι να παίξει άμυνα. Έδωσαν την μπάλα στους Πειραιώτες και «χτύπησαν» στις αντεπιθέσεις, έχοντας γενικότερα πολύ καλύτερα «τρεξίματα» πάνω στο χορτάρι. Και σε τρεις ευκαιρίες συνολικά, πέτυχαν δύο γκολ. Το δεύτερο από το πρώτο κόρνερ τους στην αναμέτρηση και ενώ οι Πρωταθλητές είχαν, ήδη, τέσσερα κόρνερ (και αρκετά φάουλ γύρω από τη μεγάλη περιοχή) ανεκμετάλλευτα.
Ο Ολυμπιακός είχε την (ανούσια) εδαφική υπεροχή και έπαιξε τον αντίπαλο σαν τη γάτα με το ποντίκι, αλλά έχανε την μπάλα τόσο εύκολα σε όλες τις γραμμές, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να βγαίνει στην κόντρα επίθεση με μία και δύο πάσες από τη στιγμή που οι επιστροφές των Πειραιωτών στο αμυντικό τρανζίσιον ήταν… καταστροφές. Οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών της ομάδας ήταν χαοτικά μεγάλες. Οι Πρωταθλητές ήταν «μαζεμένοι» εντός αγωνιστικού χώρου από την αρχή της σεζόν, ακόμα και κόντρα σε πολύ υποδεέστερους αντιπάλους, αλλά σε αυτό το ιδιαίτερο ματς αποφασίστηκε από τον προπονητή να παίξουν άναρχα.
Ο αντίπαλος σκόραρε στην πρώτη επίσκεψη στα καρέ του Βατσλίκ με μία κεφαλιά-πάσα που ήταν «τυφλή» απομάκρυνση του Κουρμπέλη στο χώρο του κέντρου και η μπάλα διένυσε μία απόσταση 30 μέτρων χωρίς να υπάρχει ένας παίκτης των Ερυθρόλευκων να τη διώξει. Από εκεί και πέρα, ο Παλάσιος εξέθεσε τον Παπαδόπουλο και τον Ρέαμπτσιουκ, ενώ και ο Βατσλίκ θα μπορούσε να έχει καλύτερη θέση και να μη βρισκόταν τόσο έξω από την εστία του.
Ο Ολυμπιακός έτσι πρέπει να παίζει σε κάθε αγώνα του. Να είναι κυρίαρχος και να έχει την μπάλα στην κατοχή του. Όχι, όμως, στις 11 Μαΐου και όταν η σεζόν λήγει. Ο Μαρτίνς αποφάσισε σε αυτό το παιχνίδι, όπου ήξερε ότι ο Παναθηναϊκός θα παίξει μαζική άμυνα και θα κυνηγήσει τις αντεπιθέσεις, να παρατάξει την ομάδα του με το πιο έμπειρο, αλλά και πιο αργό κεντρικό αμυντικό δίδυμό του. Ο πιο γρήγορος διαθέσιμος στόπερ (Σισέ) έμεινε στον πάγκο (ο Μανωλάς είναι τραυματίας) και στο κέντρο της άμυνας έπαιξαν οι Παπασταθόπουλος και Παπαδόπουλος.
Ο Σωκράτης, αν και φέρει ευθύνη στο δεύτερο γκολ, προσπάθησε να σώσει τα ασυμμάζευτα. Ο Αβραάμ προερχόταν από πολύ καλή εμφάνιση στο «Κλεάνθης Βικελίδης», αλλά τα χρόνια έχουν περάσει και στα 38 του δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο, παίζοντας μάλιστα δεύτερο σερί απαιτητικό παιχνίδι μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών και ενώ όλη τη σεζόν βρισκόταν μεταξύ εξέδρας και πάγκου. Ο Μαρτίνς εξέθεσε τον αρχηγό του και περίμενε μέχρι το ημίχρονο για να κάνει την αλλαγή. Ο Αβραάμ είναι τεράστιος παίκτης και αξίζει το σεβασμό μας για την προσφορά του στην ομάδα. Δε νομίζω ότι θα είχε πρόβλημα να γίνει αλλαγή στο 15′, αντιλαμβανόμενος και ο ίδιος πως δεν ήταν σε καλή βραδιά.
Ο Μαρτίνς έκρινε πως έπρεπε να επιστρέψουν οι βασικοί στο ντέρμπι και αυτό δεν είναι μεμπτό. Οι περισσότεροι προπονητές το ίδιο θα έκαναν. Ωστόσο, «εξαφάνισε» τον καλύτερο παίκτη του στον προηγούμενο αγώνα (με τον Άρη). Ο Κούντε έμεινε στον πάγκο και αν ήμουν στη θέση του δεν θα είχα όρεξη να μεταβώ για προπόνηση σήμερα. Ο Καμερουνέζος μέσος έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται ότι αδικείται.
Σε ένα ματς όπου ο Μαρτίνς είχε αποφασίσει να παίξει με τις γραμμές της ομάδας ψηλά, δύο παίκτες που μπορούν να κυκλοφορήσουν και να «τρέξουν» την μπάλα, ο Φορτούνης και ο Καρβάλιο, έμειναν εκτός 20άδας. Το θέμα με τον Φορτούνη, πλέον, είναι σοβαρό και, αν ο Ολυμπιακός δεν τον θέλει άλλο, το σωστό είναι να τού το πει χωρίς περιστροφές. Face to face.
Όπως έχουμε γράψει πριν από περίπου δύο μήνες, η περίπτωση του Αγκιμπού Καμαρά αποτελεί οδηγό για τις μεταγραφές της επόμενης σεζόν. Ο τεράστιος Ολυμπιακός έφτασε στο σημείο να στηρίζεται σε έναν «άγουρο» 20χρονο με ταλέντο, που αποκτήθηκε για τη δεύτερη ομάδα, αλλά κλήθηκε από τον περασμένο Ιούλιο να σηκώσει μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες του από αυτό που του αναλογεί. Στο δεύτερο μισό της σεζόν, ήταν φυσιολογικό να «ξεφουσκώσει» ο μεσοεπιθετικός από τη Γουινέα. Η ομάδα έπαιζε στο πρώτο ημίχρονο με 9 παίκτες.
Ο Μαρτίνς άλλαξε το σχηματισμό στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως με σύστημα 4-4-2 (και τον Τικίνιο μαζί με τον Ελ Αραμπί μπροστά) η κατάσταση θα άλλαζε με το πάτημα ενός απλού κουμπιού. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν έχει σημασία με πόσους επιθετικογενείς παίκτες αγωνίζεται κάθε ομάδα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε κάθετο παιχνίδι και προσπαθούσε με σέντρες από τα άκρα να απειλήσει μία καλά οργανωμένη άμυνα, που στο δεύτερο μέρος άλλαξε διάταξη και έπαιξε με τρεις στόπερ. Και για μία ακόμα φορά, είδαμε αυτό το «ανέκδοτο» στο φινάλε με την εντολή ο Σισέ να περάσει στην επίθεση, μήπως και πάρει καμιά κεφαλιά λόγω ύψους από τις διαδοχικές «γιόμες». Αυτές οι ενέργειες δεν δείχνουν ευφυία, αλλά απελπισία.
ΥΓ1: Το φρόνημα δεν πέφτει με τίποτα. Μία ήττα δεν μπορεί να αμαυρώσει ένα ολόκληρο Πρωτάθλημα, το οποίο κάποτε δεν το είχαμε δεδομένο. Μας το «έκλεβαν» μπροστά στα μάτια μας με όλους τους τρόπους. Ο Ολυμπιακός είναι ευλογία. Και με 22 κατακτήσεις τα τελευταία 26 χρόνια, κάθε Πρωτάθλημα Ελλάδας πρέπει να τιμάται όπως τού αξίζει. Για αυτό, το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» πρέπει να είναι κατάμεστο στη φιέστα με τον ΠΑΟΚ (14/5). Καταλαβαίνουμε την αξία των πραγμάτων όταν για ένα διάστημα τα χάσουμε. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δικαιότατα ένα ακόμα Πρωτάθλημα Ελλάδας, το τρίτο συνεχόμενο και 47ο στην ένδοξη ιστορία του. Οπότε, γιορτάζουμε και μετά αλλάζουμε. Η ομάδα χρειάζεται ανανέωση και γενναίες αποφάσεις.
ΥΓ2: Ο Πέδρο Μαρτίνς αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό, όντας ο μακροβιότερος προπονητής στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Έβαλε το τρένο στις ράγες, οδήγησε ξανά την ομάδα στην κορυφή ύστερα από δύο χρόνια (και μία δική του σεζόν χωρίς τίτλο) και σε τρία διαδοχικά Πρωταθλήματα. Με πολύ καλό ποδόσφαιρο τις πρώτες δύο σεζόν, σχετικά καλή εικόνα την τρίτη, αλλά πολύ προβληματική την τέταρτη. Η ομάδα χρειάζεται αλλαγή. Ο Πορτογάλος έχει «τρυπήσει» το ταβάνι του στους Ερυθρόλευκους.
