To Game 5 με τη Μονακό ακόμα δεν είχε τελειώσει. Απέμεναν λίγα δευτερόλεπτα. Ο ερυθρόλευκος λαός πανηγύριζε με την ψυχή του στο «κολαστήριο» του ΣΕΦ και ο Σάσα Βεζένκοβ κοιτούσε αποσβολωμένος το πλήθος.
Με δάκρυα στα μάτια, δάκρυα χαράς και μόνο, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του. Ο Ολυμπιακός επέστρεφε στο Final-4 ύστερα από πέντε χρόνια. Και ο ίδιος ετοιμαζόταν (και ετοιμάζεται) για το πρώτο Final-4 της καριέρας του, σε μία σεζόν όπου σε ατομικό επίπεδο «εκτόξευσε» το παιχνίδι του.
Αν εξαιρεθεί η «παλαιά φρουρά» του Ολυμπιακού, αποτελούμενη από τους Γιώργο Πρίντεζη, Κώστα Παπανικολάου και Κώστα Σλούκα, για όλους τους υπόλοιπους παίκτες είναι το πρώτο Final-4 της καριέρας τους. Με τα οικονομικά δεδομένα των τελευταίων ετών, είναι πολύ δύσκολο για ένα σύνολο με το μπάτζετ των Ερυθρόλευκων να προκριθεί στο κορυφαίο μπασκετικό ραντεβού της Ευρώπης, αλλά όχι για την ομάδα των υπερβάσεων.
Κόντρα σε όλους και όλα, ο Ολυμπιακός παραμένει συνεπής και σε μία ιδιαίτερη σεζόν, την πρώτη χωρίς τον εμβληματικό αρχηγό Βασίλη Σπανούλη ύστερα από 11 διαδοχικά χρόνια, κατάφερε αυτό που φάνταζε εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολο στην αρχή της αγωνιστικής χρονιάς. Να χτίσει ένα σύνολο που δεν θα εξαρτάται από τον κορυφαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα του 21ου αιώνα. Ο Θρύλος έγραψε ιστορία και τερμάτισε 2ος στην κανονική περίοδο της Euroleague και με το πλεονέκτημα έδρας να παίζει καθοριστικό ρόλο στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι των Playoffs με τη Μονακό να εξασφαλίσει την παρουσία του στο Final-4 του Βελιγραδίου.
Η ασφάλεια που παρέχει η διοίκηση του Ολυμπιακού και οι διοικητικοί ηγέτες και πρόεδροί του, Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος, πρέπει να επισημανθεί. Ο Θρύλος τα έβαλε με ένα ολόκληρο σαθρό σύστημα εντός συνόρων, αλλά παρέμεινε ανταγωνιστικός σε ευρωπαϊκό επίπεδο και δεν έχασε ποτέ τον προσανατολισμό του. Τα 7 Final-4 σε δεκατρείς σεζόν από τη στιγμή που ανέλαβαν επίσημα τα διοικητικά ηνία του μπασκετικού τμήματος, «μιλούν» από μόνα τους. Κάποτε, ο Ολυμπιακός είχε ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ της Ευρώπης. Όπως και να το κάνουμε, όμως, είναι πιο ουσιώδες και ιστορικό επίτευγμα να σημειώνονται αγωνιστικές υπερβάσεις με περιορισμένα οικονομικά μέσα. Μία ματιά στα μπάτζετ των άλλων τριών ομάδων που θα δώσουν το «παρών» στη «Štark Arena», αρκεί για να γίνει αντιληπτός ένας ακόμα άθλος αυτής της υπέροχης ομάδας.
Ο Ολυμπιακός είναι το αυθόρμητο ξέσπασμα χαράς του Βεζένκοβ με δάκρυα στα μάτια. Ο Ολυμπιακός έχει το μοναδικό χάρισμα να «μετατρέπει» παίκτες σε πολεμικές μηχανές και να τούς ενσωματώνει στο DNA της ομάδας. Αθλητές, όπως ο Γουόκαπ και ο Φαλ, που μπορεί να φαίνονται σκληροί και απρόσιτοι φυσιογνωμικά, να γίνονται ένα με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του, πανηγυρίζοντας σαν μικρά παιδιά.
Ο Ολυμπιακός είναι ο Γιώργος Πρίντεζης. Σε μία σεζόν, όπου ο χρόνος συμμετοχής του έχει πέσει αισθητά και πιθανότατα είναι η τελευταία της τεράστιας καριέρας του, ο ίδιος απολαμβάνει τις στιγμές. Δεν παραπονιέται, είναι ευλογημένος που βρίσκεται στον Θρύλο και θέλει να ζήσει στο έπακρο τη σεζόν 2021/22. Η ιεροτελεστία πριν από κάθε ματς καταδεικνύει του λόγου το αληθές.
Είναι πολύ σπουδαίο για τον οργανισμό του μεγάλου και τρανού Ολυμπιακού να βλέπει μέσω της διαδικασίας και της ξεχωριστής αγωνιστικής φιλοσοφίας του, που δεν υπάρχει άλλη παρόμοια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, να βλέπει παίκτες να «μεγαλώνουν» αθλητικά, φορώντας τη δοξασμένη φανέλα του. Aπό την τελευταία συμμετοχή του σε Final-4, τη σεζόν 2016-2017, μόλις δύο βρίσκονται στην ομάδα πέντε χρόνια αργότερα. Ο Γιώργος Πρίντεζης και ο Κώστας Παπανικολάου. Παρά τα εμπόδια, ο τρεις φορές Πρωταθλητής Ευρώπης παραμένει σταθερός και συνεπής. Στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η διατήρηση στον αφρό. Με το πέρασμα του χρόνου και τις φυσιολογικές αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό, ο Θρύλος είναι πάντα εδώ. Είναι πάντα πρωταγωνιστής.
Στις τελευταίες δύο συμμετοχές του σε Final-4 έπαιξε εκτός έδρας σε Μαδρίτη και Κωνσταντινούπολη, φτάνοντας μέχρι τον τελικό και χάνοντας από τις Ρεάλ και Φενέρμπαχτσε, που αγωνίζονταν στη χώρα τους (και η Ρεάλ στην κανονική έδρα της). Τώρα, το «χαρτί» αλλάζει. Ο Ολυμπιακός θα παίξει σε μία φιλόξενη χώρα, τη Σερβία, με τον «6ο» παίκτη στο πλευρό του.
ΥΓ: Εντέκατο Final-4 (με 8/10 τελικούς) για το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο (22 παρουσίες στα Playoffs από το 1993). Το έβδομο από τη σεζόν 2008/09. Είναι «σκληρός» ο καναπές για κάποιους, αλλά τον έχουν συνηθίσει για τα καλά την τελευταία δεκαετία. Και εκεί θα παραμείνουν για πολλά χρόνια ακόμα. Το είχα γράψει κάποτε. Ξέχωρα από τον αμφιλεγόμενο τρόπο που κατακτήθηκαν τα ευρωπαϊκά τρόπαια μιας άλλης ελληνικής ομάδας, στόχος του Ολυμπιακού πρέπει είναι ο μαγικός αριθμός 7. Με τόσο στιβαρούς διοικητικούς ηγέτες, που αγαπούν παθολογικά την ομάδα τους, είναι δεδομένο πως αυτός ο στόχος δεν είναι ακατόρθωτος. Και αν οι τελευταίοι δύο τελικοί των Ερυθρόλευκων στην Ευρωλίγκα διεξάγονταν επί ίσοις όροις, η ιστορία θα είχε γραφτεί, ήδη, διαφορετικά.
