Ξεκάθαρα, χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία. Όταν έχεις τη δυνατότητα να τελειώσεις μία δουλειά από την Παρασκευή, την ολοκληρώνεις την Παρασκευή. Δεν την αφήνεις για την Τετάρτη. Ωστόσο, παίζει και ο αντίπαλος. Ο Ολυμπιακός έχει βάλει αμέτρητα καλάθια της τελευταίας στιγμής, αυτήν τη φορά η μπάλα δεν μπήκε. Η ζωή συνεχίζεται. Το σκορ είναι 2-2 και απομένει ένας «τελικός».
Η Μονακό είναι πολύ καλή ομάδα και όπως είχαμε γράψει πριν από τη σειρά των Playoffs της Ευρωλίγκας δεν «ματσάρει» καλά με τους Ερυθρόλευκους. Δεν ταιριάζει αυτή η ομάδα στο αγωνιστικό στυλ του Ολυμπιακού. Δεν ταιριάζουν στον Θρύλο οι ομάδες που έχουν άναρχο τρόπο παιχνιδιού και βασίζονται τόσο πολύ στην αθλητικότητα, την ατομικότητα και το επιθετικό ταλέντο των παικτών τους. Ωστόσο, ο Κυπελλούχος Ελλάδας είναι καλύτερος ως ομάδα, πιο συμπαγής, σκληρός και ομαδικός. Έχει τον πρώτο λόγο για να βρεθεί στο Βελιγράδι.
Ο Ολυμπιακός πέτυχε τον μίνιμουμ στόχο στη Γαλλία και η σειρά επιστρέφει στο ΣΕΦ για το πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι της προημιτελικής σειράς. Όλη τη σεζόν, ο τρεις φορές Πρωταθλητής Ευρώπης πάλευε για την πρόκριση, στην πορεία προέκυψε το πλεονέκτημα έδρας, που είναι απαραίτητο κυρίως σε τέτοιες περιπτώσεις. Στο παιχνίδι που κρίνει τα πάντα, να παίζεις στο «σπίτι» σου με τον ανεπανάληπτο λαό σου στο πλάι σου. Στο «Κάστρο» σου, με τους «φρουρούς» σου.
Διαχρονικά, αυτή η ομάδα έχει δώσει σπουδαία παιχνίδια και δεν έχει να σκεφτεί κάτι περισσότερο και να μπερδέψει το μυαλό της. Ένα ματς είναι, μία νίκη απομένει, για την πρόκριση στο Final-4 της Ευρωλίγκας. Όλα ή τίποτα. Οι παίκτες και οι προπονητές ζουν για αυτούς τους αγώνες, το ίδιο φυσικά και οι οπαδοί της ομάδας, που είναι δεδομένο ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στις εξέδρες για να αποτελέσουν τον 6ο παίκτη. Ο Ολυμπιακός μόχθησε ολόκληρη σεζόν για να κερδίσει αυτό το δικαίωμα, παίζοντας τον πιο κρίσιμο αγώνα (μακάρι μέχρι τον επόμενο) μέσα στην έδρα του. Στο κατάμεστο ΣΕΦ, μπροστά στο ένθερμό κοινό του. Η προσμονή είναι πολύ γλυκιά.
Οι Ερυθρόλευκοι «θόλωσαν» στο τέλος του Game 4, ενώ η εξέλιξη του ματς στην τρίτη περίοδο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα 3 φάουλ των Γουόκαπ και Φαλ. Υπάρχει εξήγηση και είναι λογική. Και την έχουμε αναφέρει εδώ και πολύ καιρό. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει προχωρήσει σε μία στρατηγική απόφαση από τις αρχές της σεζόν στα παιχνίδια με υψηλό βαθμό δυσκολίας και κρισιμότητας: rotation 7 παικτών, άντε το πολύ 8.
Ο Βεζένκοβ έπαιξε 33:26, ο Σλούκας 30:02, ο Παπανικολάου 29:51, ο Φαλ 29:13, ο Γουόκαπ 24:58 και ο Ντόρσεϊ 21:22. Υπάρχουν παίκτες που αγωνίζονται από ελάχιστα έως καθόλου και δύο ξένοι, ο ένας εκ των οποίων παίζει σπάνια στην Ευρωλίγκα (Έισι) και ο άλλος (Ζαν-Σαρλ) είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ελπίζουμε να μη στοιχίσει αυτή η τακτική, καθώς άλλοτε θα αποδίδει και άλλοτε όχι. Είναι κρίμα, όμως, στα κρίσιμα σημεία να μένει η ομάδα από δυνάμεις. Εντύπωση, πάντως, προκαλεί η σχεδόν μηδενική παρουσία του Λαρεντζάκη στην προημιτελική σειρά. Ο διεθνής γκαρντ/φόργουορντ παίζει με τσαγανό, έχει «κρύο αίμα» και έχει αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει. Και ο Πρίντεζης, προφανώς, θα μπορούσε να παίξει περισσότερο.
Ο Σλούκας, ο οποίος «τράβηξε το κουπί» επιθετικά στο τέταρτο ματς, δεν είχε καθαρό μυαλό στο τέλος από την κούραση και έψαξε στις τελευταίες δύο επιθέσεις τον Φαλ, πριν πάρει το τελευταίο σουτ υπό πίεση και κακές προϋποθέσεις μετά τη δύσκολη πάσα του Φαλ, ο οποίος με τη σειρά του βρισκόταν και αυτός υπό ασφυκτική πίεση και αρκετά έξω από το «ζωγραφιστό». Δεν υπάρχει χρόνος για στενοχώρια. Θα μπει το επόμενο…
ΥΓ: Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ χρωστάει ένα πραγματικά μεγάλο ματς σε αυτήν τη σειρά. Και δεν υπάρχει καλύτερη και πιο ιδανική στιγμή από το καθοριστικό Game 5.
