Ξεκίνησε η σεζόν και μαζί της ήρθαν πάλι τα γνωστά βιαστικά σχόλια, ξέρετε του τύπου «αυτός είναι παιχταράς», «εκείνος είναι παλτό για το χειμώνα», «ο προπονητής δεν βγάζει 28η», «τι ομαδάρα έχουμε», «ο πρόεδρος έχει καβούρια στις τσέπες» ή «η προεδράρα τους πήρε αμπάριζα και έφερε παιχταράδες» και πολλά άλλα τέτοια ελληνικά και μετά βέβαια έρχεται συνήθως η «kolotoumba», είτε για τα θετικά, είτε για τ’ αρνητικά που βλέπουμε στο χορτάρι.
Βιαστικά, πρόχειρα, ελληνικά θα έλεγα εγώ, όπως πάντα στην Ελλάδα. Υπερβολικός ενθουσιασμός, μεγάλη απογοήτευση και η γραμμή που χωρίζει τον «παικταρά» από το «παλτό» να έχει το μέγεθος τρίχας, όσο δηλαδή και η ταχύτητα με την οποία συνήθως αλλάζουμε γνώμη.
Ο «ειδικός» και ο «ξερολισμός»
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως, η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα φαίνονται ή μπορείς να τα δεις, απλά πρέπει να περιμένεις λίγο να τα επιβεβαιώσεις γιατί μπορεί και ν’ αλλάξει κάτι βρε παιδί μου και να εκτεθείς. Εμείς όχι, εκεί επιμένουμε στον ξερολισμό γιατί «εμείς ξέρουμε μπάλα» και πρέπει να το δείξουμε και μετά φυσιολογικά έρχεται η «kolotoumba» και κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν ακούμε… Αφού βρε ειδικέ, κάθε είδους, η ετοιμότητα μιας ομάδας ή ενός παίκτη βρίσκεται ακόμα σε ένα πρώιμο στάδιο, όπως πρέπει να είναι και η κριτική μας. Δηλαδή, με την επιφύλαξη του ότι πρέπει να δώσουμε λίγο χρόνο, να ανεχθούμε, να παρατηρήσουμε και αφού δώσουμε όλα αυτά τότε να βγάλουμε συμπέρασμα.
Τα ΜΜΕ και οι υπερβολές
Σε όλο αυτό το μπάχαλο του ποιός είναι τι, ποιός πήρε ποιόν, ποιός είναι ο παιχταράς, ποια ομάδαρα και ποιός «κατσίκι» και «ομάδα της πλάκας», μερίδιο και μάλιστα σημαντικό, έχουμε και όλοι εμείς που δουλειά μας είναι να μεταφέρουμε στο κοινό την πληροφόρηση και την άποψη όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. «Αέρας ο τάδε», «ομαδάρα αυτή» βλέπεις στο πρωτοσέλιδο και ας παίζει με μπυραρία τη συγκεκριμένη στιγμή, όπως και από την αντίθετη βέβαια «δεν τραβάει o τάδε παίκτης στο φιλικό» και ας είναι νωρίς στην προετοιμασία και για την ομάδα «έφαγε τέσσερα και προβλημάτισε» και ας γνωρίζουμε ότι κάνει ο προπονητής δοκιμές. Αυτή η πρακτική δεν αφορά βέβαια όλους, αλλά επικρατεί δυστυχώς στη χώρα της υπερβολής.
Τέλος πάντων, δεν βγαίνει άκρη… και να τα λέμε και να τα γράφουμε πάλι τα ίδια γίνονται. Και αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μου η γνώμη ντε και καλά είναι η σωστή. Μπορεί να σας γράφω μπουρδολογίες, όμως είναι η γνώμη μου και απλά την εκφράζω. Κι εγώ βιαζόμουν να βγάλω συμπέρασμα και να κράξω ή να ενθουσιαστώ, όμως μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα έχω μάθει, τουλάχιστον, να περιμένω, έστω λίγο, να δίνω χρόνο σε μια ομάδα, έναν ποδοσφαιριστή, έναν προπονητή, σε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο κάνει μια δουλειά στην τελική και βέβαια θα εξακολουθώ να μαθαίνω κάθε ημέρα που περνά…