Από όποια πλευρά κι αν το δούμε το πράγμα, κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που το πρωτάθλημα θα χανόταν. Θα μπορούσε αυτό να έχει συμβεί πριν από τρία χρόνια, αν δεν λιποθυμούσε τότε ο ΠΑΟΚ και δεν σοβαρευόταν ο Ολυμπιακός. Πρόπερσι ήταν αδύνατο (με 28 νίκες σε 30 ματς πώς να το χάσεις;), πέρυσι επίσης (κυρίως λόγω ανυπαρξίας των υπολοίπων), φέτος όμως οι προϋποθέσεις ήταν όλες εκεί από νωρίς. Πως λοιπόν φτάσαμε ως το -4, που κανείς δεν ξέρει πόσο πιο μείον θα γίνει αν μεσολαβήσει αφαίρεση βαθμών και αν χαθεί κάθε διάθεση για μάχη μέχρι το φινάλε; Και κυρίως, ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων από εδώ και πέρα;
Κεφάλαιο 1ο
ΜΠΕΣΝΙΚ ΧΑΣΙ
Για τα λάθη του καλοκαιριού μιλήσαμε από το… καλοκαίρι. Όσοι είχαν την ευκαιρία να με διαβάζουν στο ΦΩΣ, σίγουρα θυμούνται τις ενστάσεις μου προς το πρόσωπο του Χάσι πριν καν ανακοινωθεί. Όχι γιατί δε μου άρεσε η φάτσα ή η καταγωγή του, αλλά επειδή είχα να παραθέσω συγκεκριμένα επιχειρήματα. Αυτά που επιβεβαιώθηκαν πικρά πριν καν βγει ο Σεπτέμβρης. Ο Κοσοβάρος προσλήφθηκε με αποκλειστικό στόχο την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και με γνώμονα αυτήν έγιναν και όλες οι μεταγραφικές επιλογές. Οι οποίες ναι μεν αποτελούσαν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα δικές του εισηγήσεις, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να σταθεί σε καμία περίπτωση ως δικαιολογία ή άλλοθι για μια διοίκηση. Όταν προσλαμβάνεις στην επιχείρησή σου έναν διευθυντή/προϊστάμενο, αυτό δε σημαίνει πως του εκχωρείς και το δικαίωμα να της βάλει φωτιά και να την κάψει. Το χειρότερο εντούτοις στην όλη ιστορία είναι πως ο Χάσι έχει κάθε λόγο να αισθάνεται «πετυχημένος»: «Κύριοι, μου είπατε ότι ο μεγάλος στόχος για φέτος είναι η επιστροφή στους ομίλους. Σας πήγα ως εκεί, φιλάκια»…
Κεφάλαιο 2ο
ΤΑΚΗΣ ΛΕΜΟΝΗΣ
Πολλοί ισχυροί εγωισμοί πήγαν στην άκρη προκειμένου ο Τάκης να επιστρέψει μόλις λίγους μήνες μετά την προηγούμενη… επιστροφή του. Δεν ξέρω τι του είπαν και τι τους είπε, αλλά είναι πλέον βέβαιο πως στο μυαλό των ανθρώπων του Ολυμπιακού υπήρχε μονάχα μια σκέψη. Να πορευτούν με τον Λεμονή για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να βρουν κάποιον ξένο προπονητή που με το εξωτικό του όνομα και μόνο θα έλυνε κάθε πρόβλημα: η ομάδα ξαφνικά θα εφάρμοζε ασφυκτικό πρέσινγκ από την αντίπαλη περιοχή, ο Ρομαό θα έπινε νερό από την πηγή της νεότητας, ο Οφόε θα σταματούσε να συμπεριφέρεται σαν συγκρουόμενο, ο Μποτία θα ανακάλυπτε πως δεν ήταν γιος της γκάφας αλλά απλώς υιοθετημένος και ο Πάρντο θα έλυνε τα υπαρξιακά του, σταματώντας να ψάχνει απαντήσεις στα McDonalds του Αλίμου…
Ο Λεμονής λοιπόν, ήρθε για να κερδίσει χρόνο στην ΠΑΕ. Ποιος να το περίμενε όμως πως μαζί με τον χρόνο θα «κέρδιζε» και την κορυφή: από το -5 που ανέλαβε στα τέλη Σεπτέμβρη, βρέθηκε στο +1 μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Και θα τα είχε καταφέρει νωρίτερα αν δε μεσολαβούσε η θλιβερή εμφάνιση των 75 πρώτων λεπτών στη Λεωφόρο. Όπως και να ‘χει, ο Τάκης βρήκε μια άκρη σε πρόσωπα και φιλοσοφία και με αυτήν πορεύτηκε για κάμποσες αγωνιστικές. Ότι δεν θα μακροημέρευε μάλλον το κατάλαβε γρήγορα και ο ίδιος: όταν π.χ. περνάς σα σίφουνας από το Αγρίνιο με 1-4 και κάποιοι «φιλόσοφοι» σου χρεώνουν κακή αμυντική λειτουργία επειδή ο Ένγκελς σκόραρε στη λάθος εστία και ο Σισέ έκανε κάποια προσωπικά λάθη, οι μέρες σου είναι μετρημένες. Κακά τα ψέματα, όταν εμφανίζονται τέτοιες «απόψεις» μαζεμένες, δεν μπορείς να μην πάρεις στα σοβαρά τη «χορωδία»…
Κεφάλαιο 3ο
ΟΣΚΑΡ ΓΚΑΡΘΙΑ
Έχουν υπάρξει ακατανόητες ή ακόμα και εξωφρενικές επιλογές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτή της αντικατάστασης ενός προπονητή που ανέτρεψε ένα μειονέκτημα πέντε βαθμών με κάποιον που πιθανότατα δεν είχε δει ποτέ του ματς ελληνικού πρωταθλήματος μέχρι τη στιγμή που τον προσέγγισε ο Ολυμπιακός, ενδεχομένως να διεκδικεί θέση στο TOP 5. Εδώ δεν έχουν και τόση σημασία τα ονόματα: θα μπορούσε ο Λεμονής να λεγόταν Βεργέτης και ο Γκαρθία, Μαρτσέλο Λίπι. Βάσει των δεδομένων, ο παραλογισμός θα ήταν πάνω – κάτω ο ίδιος…
To 0-3 της Λάρισας με τον Κόντη στον πάγκο, ήταν η απόδειξη για το πόσο στέρεη βάση δημιούργησε ο Λεμονής μέσα σε ένα τρίμηνο. Αυτή τη βάση ξεκίνησε να «πειράζει» ο συμπαθής Όσκαρ μόλις ένιωσε να ξεψαρώνει και κάπως έτσι φτάσαμε στην κορύφωση του δράματος: 0-0 με την ΑΕΚ στο κύπελλο, ισοπαλία με το ζόρι στην Τρίπολη και ήττα – σοκ από τον Γιακουμάκη στο Φάληρο. Από το +1 στο -4 μέσα σε οκτώ μέρες και μάλλον τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα, τουλάχιστον για φέτος…
Υπήρχαν πιθανότητες να βγει το ρίσκο με τον Ισπανό; Προφανώς. Το θέμα ήταν εξαρχής γιατί να μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Αν έχεις ένα χαριτωμένο διαμέρισμα 100 τετραγωνικών σε μια καλή περιοχή, πόσο λογικό είναι να το υποθηκεύσεις και τα χρήματα που πήρες να τα παίξεις μαύρο – κόκκινο σε ένα ποντάρισμα στη ρουλέτα, ώστε αν σου κάτσει να πάρεις ένα μεγαλύτερο/καλύτερο κι αν όχι να μείνεις άστεγος; Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ολυμπιακός. Εγκατέλειψε τη σιγουριά και τη θαλπωρή ενός ικανοποιητικότατου διαμερίσματος, υποθηκεύοντάς το για μια πολυτελή(;) μεζονέτα μεσούσης της σεζόν. Μέσα σε μια «μπιλιά», όχι μόνο έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες για πρωτάθλημα, αλλά έκαψε και έναν προπονητή που ενδεχομένως να είχε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας αν αναλάμβανε τον Ιούνιο. Όσο για τη δήλωση περί έλλειψης εμπειρίας στη διατήρηση του προβαδίσματος, αυτή και μόνο θα έπρεπε να έχει αποτελέσει αιτία απόλυσης. Απόδειξη του ότι ο σενιόρ Όσκαρ δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το που βρίσκεται και τι μέγεθος είναι αυτό που του έκανε την τιμή να τον βάλει στο τιμόνι του…
Κεφάλαιο 4ο
ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ
Ο εξαρχής μοναδικός απόλυτα γνωστός παράγοντας της σεζόν που διανύουμε ήταν/είναι η περιβόητη «εξυγίανση». Κι αν υπήρξαν σε κάτι τίμιοι οι εμπνευστές και οι εκτελεστές της, αυτό έχει να κάνει με την έλευσή της: από πέρυσι την είχαν ανακοινώσει εν είδει διαγγέλματος, έτσι ώστε να μην προκύψει κανένας αιφνιδιασμός. Άρα, πριν καν μπούμε στο καλοκαίρι του 2017, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού γνώριζαν τι ακριβώς έχουν να αντιμετωπίσουν. Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ σπρώχνεται απροκάλυπτα και με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο που είδαμε ποτέ. Η ΑΕΚ επίσης πήρε βαθμούς από τη διαιτησία, ωστόσο παραμένει δεύτερη στην ξέφρενη κούρσα παρασκηνιακής εύνοιας που καίει ρούβλια αντί βενζίνης. Και ο Θρύλος;
Όταν γνωρίζεις ότι κάποιος έρχεται για να σε «σκοτώσει», παίρνεις όσα περισσότερα μέτρα μπορείς. Με δεδομένο πως δεν έχει νόημα να καταφύγεις στην «αστυνομία» (αφού ελέγχεται από τον εχθρό), προετοιμάζεσαι για αυτοάμυνα. Κάπου εδώ εντοπίζεται και το πιο ρεαλιστικά δικαιολογημένο παράπονο που μπορεί να έχει ένας Ολυμπιακός από τη διοίκηση: «Αφού γνωρίζατε καλά τι θα γινόταν φέτος, γιατί επιτρέψατε στον εαυτό σας τους λανθασμένους χειρισμούς του καλοκαιριού, αλλά και τα αυτογκόλ του Γενάρη;»…
Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος με αξιοπρεπές IQ που να μην αναγνωρίζει ότι η βαθμολογία είναι πλασματική. Αν όχι με τους βαθμούς που (δεν) έχει ο πρωταθλητής, σίγουρα με αυτούς που έχουν οι άμεσοι ανταγωνιστές του. Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν εστιάζεται στο αν έπρεπε να δοθεί χθες πέναλτι στον Μποτία ή επιθετικό φάουλ στη φάση του 1-2. Ειδικά στο συγκεκριμένο ματς, θεωρώ πως μικραίνει το τεράστιο μέγεθος του Θρύλου όποιος προσπαθεί να αποδώσει την ήττα στην – αναμενόμενα κακή – διαιτησία. Όταν ανοίγεις το σκορ στο 81’ και δεν μπορείς να κρατήσεις το προβάδισμα ως το φινάλε, είσαι πρώτα άξιος της μοίρας σου και πολύ μετά θύμα του οποιουδήποτε Παπαπέτρου…
Κεφάλαιο 5ο
ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Όσο πιο σπάνιες είναι οι ήττες και οι αποτυχίες σου, τόσο λιγότερο ξέρεις να τις διαχειρίζεσαι. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ σχεδόν επιτυχία το ότι οι «μπουκαδόροι» ήταν μονάχα 20-30 άτομα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν λόγο για προκλήσεις από την πλευρά της αστυνομίας πριν την έναρξη του ματς, όπως συνέβη και την περασμένη εβδομάδα στην Τρίπολη. Και πάλι όμως, δε νομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έγινε το ντου στη λήξη: ποιος θα τολμούσε να μπει μέσα αν έμενε το 1-0 του Ανσαριφάρντ;
Στην Ελλάδα του 2018 έχουν πολλοί ξεχάσει τον ρόλο τους. Οι περισσότεροι οπαδοί θέλουν να νιώθουν παράγοντες, οι παράγοντες θέλουν να συμπεριφέρονται σαν οπαδοί, ενώ οι δημοσιογράφοι είναι εγκλωβισμένοι: αναλόγως με το ποιος είναι ο εργοδότης τους και ποιανού συμφέροντα – νομίζουν ότι – εξυπηρετούν, γράφουν κατά το δοκούν και στο τέλος συχνά τα κάνουν μούσκεμα. Θες να κάνεις κριτική στην ομάδα; Μετά χαράς, εφόσον πρόκειται για κανονική κριτική και όχι για ισοπέδωση. Θες να “υποστηρίξεις” τον Μαρινάκη; Πες την αλήθεια και γράψε τα αυτονόητα, αυτή είναι η καλύτερη υπεράσπιση. Ότι είναι ο άνθρωπος που πήρε 7 σερί πρωταθλήματα κάνοντας τη μεγαλύτερη επένδυση που γνώρισε ο ελληνικός αθλητισμός το καλοκαίρι του 2010. Ότι για μια πενταετία διατήρησε την ομάδα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο στην Ευρώπη, ενώ ακόμα και στην «αποτυχημένη» περυσινή σεζόν ο Ολυμπιακός βρέθηκε ένα ημίχρονο μακριά από τον προημιτελικό του Γιουρόπα. Ότι δυο πρώην προπονητές του συγκαταλέγονται αυτή τη στιγμή στην πεντάδα των κορυφαίων του πλανήτη. Ότι κάνει πωλήσεις επιπέδου Πόρτο και Λιόν, ένα μοντέλο που φαινόταν απλησίαστο πριν από λίγα χρόνια. Ότι το φιλανθρωπικό έργο του δεν έχει τέλος και λαμβάνει χώρα σε καθημερινή βάση. Ότι ένα ολόκληρο κράτος τον πολεμά με ό,τι έχει επί σειρά ετών. Και βέβαια, ότι κι αυτός, όπως όλοι, δικαιούται να κάνει λάθη, τα οποία μπορείς να επισημάνεις δίχως να παραγνωρίζεις στιγμή την τεράστια συνδρομή του στην περαιτέρω γιγάντωση του συλλόγου (και όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό τμήμα). Ποτέ μα ποτέ όμως δεν προσφέρεις υπηρεσίες με το να τα βλέπεις όλα σωστά. Ούτε στον πρόεδρο, ούτε στον σύλλογο που αγαπάς(;), ούτε καν στον εαυτό σου…
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;
Σε ένα από τα χειρότερα σενάρια, ο Ολυμπιακός μπορεί να βρίσκεται στο -10 από τον ΠΑΟΚ μετά το τέλος του αγώνα στην Τούμπα, ακόμα κι αν νικήσει στα δυο ματς που μεσολαβούν. Στο καλύτερο – δηλαδή να κάνει τρεις νίκες και να μην προκύψει αφαίρεση βαθμών, πράγμα μάλλον αδύνατο –, θα βρεθεί στο -1 από τον ΠΑΟΚ και στο -2 από την ΑΕΚ, αν οι κιτρινόμαυροι περάσουν από το Περιστέρι. Δυστυχώς, ακόμα και στην ιδανική – και επί της ουσίας ανέφικτη – εκδοχή, οι Πειραιώτες θα έχουν και πάλι απόσταση από την κορυφή, όντας καταδικασμένοι να κάνουν νίκες ως το τέλος και χωρίς αυτό να τους εξασφαλίζει σώνει και καλά τον τίτλο. Άρα, είναι πιο εύκολο να υποθέσεις πως το 8ο σερί δεν θα έρθει ποτέ…
Όσο πιο γρήγορα προκύψει η συνειδητοποίηση των παραπάνω, τόσο περισσότερο χρόνο θα έχουν μπροστά τους οι Πειραιώτες για ανασύνταξη. Νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Το ότι κάποιοι σκέφτονται πως ίσως να ήταν καλύτερα αν έφευγε ο Μαρινάκης, προσωπικά με ξεπερνά. Συνήθως αλλάζεις προπονητή, άντε και παίκτες, όταν χάνεις το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός έχει ήδη αλλάξει έναν ιδιοκτήτη στην αμέσως προηγούμενη απώλεια και παρ’ όλα αυτά κάποιοι εξακολουθούν να μη βάζουν μυαλό. Ο οργανισμός που λέγεται ΟΣΦΠ έχει ξεπεράσει προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από αυτά των Κοντονήδων, των Ιβανόηδων ή/και του κακού εαυτού του. Και ο μοναδικός εγγυητής για την αντεπίθεση που πρέπει να ξεκινήσει από τον Μάιο κιόλας, είναι ο ιδιοκτήτης του. Οι άμαθοι σε τίτλους και πρωταθλητισμό θα πανηγυρίσουν σα να πήραν το μουντιάλ και κάπου εκεί θα αδειάσουν, όπως συνέβαινε πάντα. Αν καταφέρουν να μπουν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Νοέμβρη θα είναι εκτός μάχης τίτλου, αν αποκλειστούν τον Αύγουστο, θα βαρέσουν διάλυση μια ώρα αρχύτερα. Όπως και να ‘χει, το επόμενο πρωτάθλημα θα είναι ερυθρόλευκο και καμία «εξυγίανση» δεν θα μπορεί να κάνει γι’ αυτό, ακόμη κι αν κατεβάσει τανκς στο Καραϊσκάκη. Για να επιβεβαιωθεί όμως μια τέτοια εξέλιξη, θα πρέπει η διοίκηση να κάνει αυτό που πρέπει και ο κόσμος το ίδιο. Το τι θα κάνουν οι δημοσιογράφοι μάλλον δεν έχει και τόση σημασία…