Μέχρι την αρχή της χρονιάς, όταν ο Αντρέας πήγε πρώτη φορά σχολείο, στο σπίτι και στο αυτοκίνητο ακούγαμε μόνο ξένη μουσική. Συνειδητοποιώντας ότι τα νηπιάκια ακούν στην καλύτερη περίπτωση Ζουζούνια και στη χειρότερη «Ξημερώματα», επέλεξα η μουσική να παραμείνει ενήλικη και αγγλική, αφήνοντας τον μικρό να –κάνει ότι- τραγουδάει το «Sign of the times» στις οδηγικές μας διαδρομές. Στην πορεία, στον δεύτερο σταθμό της σχολικής του «καριέρας» και αφού –έκανα ότι- ξεπέρασα τη φρίκη του «δίνεις δικαιώματα», μπήκαν –όχι σιγά-σιγά, ορμητικά- στο σπίτι μας ο Μάγειρας και η Γαλέρα από το Φτερό του Δράκου κι έτσι αρχίσαμε να τραγουδάμε μαζί –αυτά τα- ελληνικά, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στον ύπνο μας.
Ανακοινώνοντας (κατά λάθος φωναχτά, κάπου το διάβαζα) λίγους μήνες πριν, την κυκλοφορία βιβλίου του Φοίβου Δεληβοριά «Πες μου το όνομά σου» (εκδόσεις Μικρή Άρκτος), «πακέτο» με cd 15 τραγουδιών, ο γιος έσπευσε να δηλώσει, χωρίς να ερωτηθεί «μαμά, να το πάρουμε»! Και το πήραμε –για την ακρίβεια, δόθηκε η παραγγελία στη γιαγιά στην Κρήτη που ακούει βιβλίο και βάζει φτερά στα πόδια να το έχει έτοιμο, τακτοποιημένο 20 μέρες πριν την προσγείωσή μας στο νησί. Κι αν εγώ αγάπησα τα τρυφερά λόγια του Φοίβου για το πώς μεγαλώνεις στην πόλη και τις ολοζώντανες ζωγραφιές της αδερφής του, Μυρτώς Δεληβοριά, ο Αντρέας αγάπησε μαζί μου τα τραγούδια.
Χθες το βράδυ, ξαπλωμένοι στον καναπέ, ακούσαμε (ξανά) όλο το cd, σχεδόν χωρίς να μιλάμε (και χωρίς να παίζουμε!), μουρμουρίζοντας ο καθένας τους στίχους που θυμόταν, διαλέγοντας το αγαπημένο μας τραγούδι (του Αντρέα το «Ήταν μια πόλη» της αρχής, το δικό μου το ομώνυμο του επίλογου) και κάνοντας σχέδια για το πότε θα ακούσουμε τον Φοίβο από κοντά: σε θεατρική παράσταση ή στην ταράτσα του. Κάπου πάντως όπου θα μπορούμε να τραγουδάμε παρέα δυνατά.
Υγ. Θα περιμένω να μεγαλώσει λίγο ακόμα για να του πω ότι πριν το Ελεφαντάκι και τον Ποντικό, και πολύ πριν η μάνα του σκεφτεί να γίνει μάνα, τραγουδούσε για ατέλειωτες νύχτες:
«Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι»….
